- Kız Hatçeee !.. Duydun mu ? Alooo Hatçeeeee

Hatice kendini balkondan yarıya kadar sarkıtan Müberra ablasına bakıyordu. Anlaşma şekilleri balkondan balkonaydı. Telefon faturası mı ödeyeceklerdi boşu boşuna. Hem mahalle alışkındı da bu tür bağrış çağrışa.

- Ne oldu kız Müberra abla

Müberra iyice eğildi sesini duyurmak için

- Yeni kanun çıkmış kız , kızanlara artık okul kıyafeti yokmuş , normal kıyafetle gitçekmişler. Çok lazımdı ya. Kıçımıza kazık.

- Deme kız abla. Benim herif de ketum söylemiyo ki böyle şeyleri.

Müberra iyice kızgın

- Kızım senin büyük oğlanın kıyafetleri naptın attın mı ?

- Yok be abla kıyıda duruyo. Arkası kız ki giydiremiyoz da hani. Niye sordun abla ?

- Atma onları sen bana getir he mi , hepsi benim oğlana olur kız.

Hatice gülmeye başladı ;

- Eskiden kitapları veriyorduk birbirimize hatırlıyon mı kı abla .

- He valla kız napalım şimdi de elbiseler öyle olacak , böyle kanuna sıçim.

Hatice birden korktu , alt katta sivil polis oturuyordu.

- Ablaaa !... Sus kız .

Deyip gözüyle alt katı işaret etti. Müberra daha da kızıp omuz silkeledi.

- Uyuyoz kızım !..

Hatice kısa kesmek için

- Tamam abla . Sen Mustafayı yolla ben ona vereyim , poşette hepsi. Sarkıp durma abla Sen de düşçen.

Müberra hala homurdanıyordu içeriye doğru giderken. Hatice durdu durdu

" Eyvah beya bizim de başımızda var iki öğrenci nasıl bulcam ben kıyafet. Hah Nimet ablamda vardır."

Balkondan sarkma sırası ondaydı şimdi.

- Kıızz Nimeet huuu !... Bak heleee. Kanun değişmiş gene biz uyurken bak heleee..

diye diye on onbeş daire bu şekilde imece şeklinde , çıkmışlar içinden bu zorunlu ıkınmanın.