yine aylardan Kasım..
çıkıp gitmiyor bir türlü… yüreğime saplanmış bir hançer gibi..
çatlıyor, yırtınıyor saatler .. bir dakika koparabilmek için hüznümden…
ve aynalar beyhude çırpınıyor bir damla tebessüm kondurabilmek için yüzüme…
acılar denizinden…
ve bomboş duran duvarlar yok karşımda... öylesine anlamsız bakan… ve baktıkça insanlaşan…
sadece ağırlığını hissediyorum göğsümde..
ve maziyi yırtıp atan birkaç anının ağırlığı.. dayanılmaz acılarla sarsılan yüreğimde …

ve şimdi…
dünyanın bütün şiirleri yazılmış ve yırtılıp şehrin en ücra köşesine atılmış bir kağıt parçasıyım…
hiç bir şey kalmadı elimde..
her şeyin tavan yaptığı ama gururun dip yaptığı bir sevdadan ne kalabilirdi ki bana?
ne bir fotoğraf ne de parmağımda bir iz… yandıkça çukurlaşan gözlerime birkaç numara daha ekledim… hepsi bu..

ellerim sanki biraz daha titriyor gibi… ve göğsüm eskisi gibi kabarmıyor.. ve ayaklarım geri gidiyor gibi.. hele yürürken kaldırımlar boyunca tersine gidiyor gibiyim alelacele yürüyen insanların… herkes bir tuhaf bakıyor bana.. yüzümün solgunluğu bir yana sanki umurlarındaymış gibi, sanki ellerinde bir ilaç varmış gibi ve sanki iyileşme umudum varmış gibi “Hasta mısın?” diyorlar… cevabını vermek istemiyorum ama gözlerimi tutamıyorum.. birden düşüyor gözkapaklarım..

ve delirdiğimi sanmasınlar diye.. belli etmemeye çalışıyorum ama herhangi bir seste, bir radyo, bir televizyon sesinde bile bana seslenmişsin gibi hissediyorum… bu sayede arada bir aydınlanıyor acıyla kararmış yüzüm.. ve biliyor musun? ben hep korkardım karanlıktan.. hiç uyuyamazdım yalnız ve karanlık geceler boyunca… oysa şimdi bir parça aydınlık için neler vermezdim ki?

oysa böyle mi olmalıydı? uzun zamandır açılmayan ve titreyen dudaklarımın arasında ismini bile sayıklayamıyorum? bu kadar yasak mı olmalıydın? Ve bu kadar yalan?
zaten hayat yalan değil mi ki? bu dünya.. bu mevsimler… bu rüzgar… bu gökyüzü? hepsi yalan değil mi? hani bütün bu yalanlara nispet biz gerçektik.. biz gerçek olmalıydık… ve hiç değilse aşkım.. aşkım (ız)? hiç mi? koca bir hiç miyiz şimdi? peki neden bu gözyaşı ? sanki dünyanın bütün yağmurları boşalıyor gözlerimden.. amansızca…

KOCA BİR HİÇ İÇİN Mİ?

BİZ BİR “HİÇ” MİYDİK?

Hakan Zengin