Bizi Buraya Getirenler

• 26 Kasım 2012 Pazartesi 23:09:52

Kapıyı açıp başımı uzattığımda, içeride kimseyi bulamadım. Yapacak bir şey yoktu, geri çıkıp kapıyı kapattım.

Koridorda da kimse yoktu. Sıra sıra kapılar, ışıkların yanmamasının verdiği loşluk ve sessizlik... Rastgele bir yöne yürümeye başladım. Taş zeminde adımlarım yankısı olan bir ses çıkarıyordu. Koridora bakan kapılar kapalıydı; hiçbirinden ışık da sızmıyordu. Açık bir tane bulmak ümidiyle ilerlemeye devam ettim. Bulamadım.

Sonunda vardığım köşeyi dönünce de hiç bir şey değişmedi: Yine uzun, loş bir koridor, yine kör kapılar. Yere oturup, beklemeyi düşündüm. Gelebilirlerdi. Gelecekler miydi? Kendime bir baktım: Yeni sayılabilecek takım elbisem, boğazımı sıkan gömleğim, karımın zorla aldırdığı sarı kravatım... Bu kıyafetle taş zeminde bir dilenci gibi oturmak bana yakışmazdı; vazgeçtim.

Çaresiz yürümeye, bilinmeyene doğru ilerlemeye devam ettim. Bu bölümü ilk defa görüyordum. Yeni yapmış olmalılardı. Duvarlar hala boştu. Acil çıkışları gösteren tabelalar, telefonla konuşma yasakları... Hepsi o kadar. İlginçtir, yeni binalarda olması gereken badana kokusu burnuma burada gelmedi. Belki yeni bir tür boya kullanıyorlardır; zehirli olmayan, kafa yapmayan, organik, kilo aldırmayan, vs. Bunları düşünürken bu koridorun da sonuna geldim.

Koridor biri aşağı inen, diğeri de yukarı çıkan merdivenlerle bitti. Genel kural olarak bilinir ki bulunduğunuz katta birilerine rastlamamışsanız, bir yukarısında başkalarına denk gelme olasılığınız oldukça azdır. Bu yüzden aşağıya inen merdiveni seçtim.

Alt katın yangına dayanıklı kapılarını açtığımda, kendimi yukarıdakilerin benzeri bir koridorda buldum. Ama bir farkla: İleride, koridorun dibinde, içeriye yegane aydınlığı sağlayan pencerenin önünde bir siluet vardı. Siluetin sahibi sabit durmuyor, yerleri paspaslıyordu. Ona doğru ilerledim. Bu katta da adımlarım ses çıkarıyordu ama hademe olduğunu tahmin ettiğim kişi buna aldırmadı. Çok geçmeden sebebini anladım. Melodik olması gereken bir takım sözler mırıldanıyordu:

Bizi buraya kadar Tanrı’nın lütfu getirdi;
Buradan da bizi evimize yine o götürecek

Yanıbaşında durdum. Geldiğimi farketmemiş gibiydi. Ne zamanki bulunduğum noktayı paspaslama ihtiyacı duydu, o zaman ayaklarımı gördü. Başını kaldırdı: Bendim. Beni tanımadı. Ben de onu tanımadım. Hangi birimiz hademeleri tanımıştı ki?

“Neredeler?” diye sordum.

Burnuna kaymış gözlüklerini geriye doğru itti.

“Bilmiyorum.” dedi. Başını çevirip paspaslamaya devam etti. “Farketmez zaten. Ben yine de burayı temizlemek zorundayım.”

“Bilen birini biliyor musun?”

Durdu. Uzun saplı paspasına yaslanıp ileriye, köşesinde durduğum ama henüz girmediğim yeni bir koridorun sonuna doğru baktı.

“Belki... Belki oradakiler biliyordur.”

“Kim oradakiler?”

Omuz silkip işine döndü.

Yapacak başka bir şey olmayınca onun işaret ettiği koridor boyunca yürümeye başladım. İkinci adımı atmıştım ki arkamdan söylendiğini duydum:

“Gidince göreceksin işte. Ne soruyorsun?”

Sonra mırıldanmasına devam etti. Şarkısını, kaldığı yerden mi aldı, yoksa en başa mı döndü, anlayamadım.

Bana uzunca gelen bir yürüyüşten sonra açık bir kapının önünde durdum. İçeride, oda boyunca uzanan bankonun öbür tarafında oturmuş biri vardı. Bankoya yaklaştım. Karşımda sarışın, topluca bir genç kadın oturuyordu. Dikkatini önündeki ekrana vermiş, ekranın solunda beliren bir kutucuğa bir şeyler yazıyordu. Yazdıklarını gönderiyor, kendisi yazmadığı halde kutucukta belirenleri okuyordu. Okudukça kıkırdıyor, sonra yeniden yazmaya koyuluyordu. Tam tarafsız bir gözlemci onun kısır döngüye girdiğini düşenecekken, ben öksürdüm. Sarışın, toplu kız irkildi.

“Evet?”

“Bir dakikanızı alabilir miyim?”

“Bunun için buradayız.”

Ofise şöyle bir göz gezdirdim: Sarışın, toplu kızdan başkası yoktu.

“Nereye gittiklerini merak ediyorum.”

“Kimin?”

Çok açık değil miydi?

“Öğrencilerin.”

Ellerini klavyeden çekip bana döndü.

“Hangi öğrencileri soruyorsunuz?”

Bu tip sorulara hep cevap verdiğim gibi “Soldan üçüncüyle dördüncüyü” demek istemedim ama kendime hakim oldum.

“Fizik dersinin öğrencilerini, PHYS 820 Özel Göreceliliğe Giriş dersini alanları.”

“Beyefendi, sanırım bilmiyorsunuz: Dersler bitti, şimdi final zamanı.”

“Gayet iyi biliyorum. Ama final sınavı için gelmesi gereken öğrenciler nerede?”

Bana şüpheyle baktı.

“Bütün bunları niye soruyorsunuz?”

Niye sormayayım ki?

“Çünkü onlara final sınavı yapacağım.”

“Emin misiniz?”

Eli telefona gitti. Ahizeyi kaldırıp başıyla omuzu arasına yerleştirdi.

“Ne demek emin miyim? Ben o dersin hocasıyım.”

“Dersin hocası olsanız artık final sınavlarının okulda yapılmadığını, evden nete girilerek sınav alındığını bilirdiniz.”

Kısa bir numara tuşladı.

“Nasıl yani? Ne zamandır bu böyle?”

“Sanırım altı yıldır. Alo? Güvenlik mi? Ben kayıttan Tracy. Birilerini gönderebilir misiniz? Sanırım bir 502 durumu var.”

Sarışın, toplu Tracy’nin ne dediğine dikkat etmiyordum. Altı yıl! Altı yıldır final yapılmıyor muydu? Peki bunca senedir ben kimlere final sınavı veriyordum?

Birileri koltuk altlarımdan tutunca kendime geldim. Sol tarafımdaki zenci güvenlik görevlisi beni görünce gülümsedi:

“Ah! Profesör Mavalvala bu.”

Tuttuğumu kolumu bırakıp aynısı yapması için diğer görevliye işaret etti. Sonra artık ayakta duran Tracy’e eğilip:

“Eski hocalardan... Hala aktif olduğunu sandığından, arada sırada ders verecekmiş gibi okula gelir. Zararsızdır.” dedi. Sonra gülümseyerek bana döndü:

“Profesör, bizimle bir kahve içmek ister misiniz? Size sınavınızla ilgili detaylardan bahsetmemiz gerekiyor.” Çıkarken sarışın, toplu Tracy’e göz kırptığını farkettim.