Ne yazacağını merak ediyordum.Hemen sayfanı açtım, yazdığına öyle emindim ki yazını 4. kez okuduktan sonra sana yazıyorum…kafam öyle dolu ki, birçok şey aynı anda öyle hızlı geçiyor ki nasıl yada ne kadarını anlatabileceğimi bilmiyorum. yazdıklarının görünce oh dedim. ben o kadar güzel anlatamıyorum o kadar kendimi iyi ifade edemiyorum. yazdıklarına öyle ihtiyacım vardı desem ve hiçbir şeye benzetemiyorum desem. Ben ne zaman ağzımı açsam ( bu cümleden sonra bir kaç saat geçti. yazmamak için hiç açmadım. televizyonu açtım hiç izlemediğim hiç anlamadığım bir diziyi izledim.arkadaşları aradım birkaç klip ve sonra yeniden deneyeceğim) bu dünyaya kendimi fazla ait hissetmekten, bu dünyada fazla olmaktan, çok fazla kendimi kaptırmış olmaktan korkup tiksinip daha demeden susuyorum…

İçimden geçenleri dışımdan tekrar edemiyorum. içimden deyince Araf halet çelebinin bir şiiri geldi aklıma neyse onu en sona yazayım..şunu söyleyeyim ne kadar benzetebilirim bilmiyorum ama ben ne zaman böyle hissetsem, kendimi “cyborg” filmlerinde görmeye başlıyorum.. bir sürgünde insan arayışı…Ve işte anlatmaktan vazgeçtim…iyi yada kötü müyüm bunun hakkında hiçbir şey söylemiycem. Birler sıfırlar felsefesine inanmam ama şunun söyleyeyim benim kadar hiçbir şey istemeyen birisinin kimseye zararı olmaz.. sana da olmaz..lütfen artık iyi ol hiç olmaz ise fiziki olarak..

İÇİMDEN

dünyalar kuruldu
dünyalarda şehirler kuruldu
ve birden
kendimi bir şehirde buldum
sokaklarda yürüyen
yaşayan ve ölen insanlardan

kendimi bir şehirde buldum.
karanlık gecelerde yürüdüm
yarı aydınlık yerlerde oturdum
adımı çağıran dost yüzler buldum
dost dost diye haykırmak istedim
içimden sevindim

düşünmedim ne başını
ne sonunu
düşünmedim ne kendimi
ne de senin kim olduğunu
yalnız
senin için çok güzel rüyalar gördüm
uyandım
karşımda seni buldum
dosttan daha dost
güzelden daha başka

içimden sevindim
içimden sevdim
içimden.

ASAF HÂLET ÇELEBİ

Sana bunları yazarken bi an korktum ve dedim ki “X”öyle düşünmez.. ve kendimi bu duvardan attım..