OKU!

Var olmasına sebep olduğu bu varlığı ilk kez eline alış...Anne yüzünde gurur,tarifsiz mutluluk ve o muhteşem annelik içgüdüsünün verdiği tebessümle evladını inceler. Zaten karnında taşıyarak tanıştığı bu varlığı görsel olarak okumaya başlar . Yüzündeki masumiyeti okur, yüz hatlarını okur... Okunarak başlarız hayata. Bebekliğimiz, çocukluk yıllarımız hep bu dünyayı ve kendimizi okumaya çalışmakla geçer. Bir ömürdür okumak...
Hayat denen serüvende; yanlış okumak, okuduğunu yanlış anlamak, pişman olmak... Kendini başkalarında arayıp okumaya çalışmak ve okuduğun başkaları gibi olmaya çalışmak. Aslında o kitaplar sen değilsindir. Kendi yazarlarının yazdığı kendi kitaplarıdır. Varlığınla en özel kitabın aslında kendin olduğunu belkide geç anlarsın. Bazen öyle geç olur ki kendi kitabını bitiremeden, anlayamadan,farkında olamadan göçüp gidersin. İşte en acı budur. Kendini okumayı tamamlayamadan,başka kitaplara takılıp kalmak...
Kimi başka kitaplar satırlarında güzeli barındırır aynı zamanda kötü satırları da vardır. Tıpkı her kitabın olduğu gibi. Farkın dalık.. Başkaları gibi senin kendi kitabında da böyle satırlar hep vardır. Kötü satırlara takılıp kalmamak ama farkında olmak. Hep iyi satırları hatırlayıp başkalarında da bunu görerek yaşamak.
İnsanoğlunun varoluşundan beri insan hep okudu..Dünyayı okudu ve anlamaya çalıştı ve çalışıyor. Okumak bilginin anahtarı ,bilgide sonuzluğa giden kapıdır. Bilgeliktir..Sorumluluktur.. Hemde çok ağır bir sorumluluk...Tarih bilgeliği ve bilge insanların değiştirdiği dünyayı yazar.
“Oku!”... “Ben okuma yazma bilmem ki” dedi..Ses dahada yükseldi “Oku! yaradan Rabbinin adıyla Oku! O seni bir kan pıhtısından yarattı...”. Kendini oku. İnsanları oku,dünyayı oku... Hepsinden önemlisi seni yaradan alemlerin Rabbını oku.


İlker DOĞANAY
23/11/2012