Hayır...Tüylerim diken diken oldu derler ya,hikayenin acı sonunda aynen öyle oldu:(

Keşke mutlu bitseydi diyoruz ama hayat öyle değil ki..Mutlu bitmiyor işte.Gerçekler var ortada...Üzücü gerçekler,ölüm gerçeği,ayrılık gerçeği...

Serçelerin kalbi çok dayanmazmış zaten,dokunsan bir serçeye heyecandan ve korkudan kalbi çatlarmış.Benim de çok o anlamda yoldaşım öldü.Ve ister istemez bir bağ kurduğunuzdan olsa gerek,bi yanınız ölüyor.Bu anlamda mecazi bir ölüm olarak da düşünülebilirdi.Ama yadsınamayacak gerçek:Işıl lösevi hastası :( Zaten ölümü bekliyor içten içe,serçe ona belki de Arş-ı Azam'dan gönderilmiş bir melek,Allah onun canını Azraille değil,alıştıra alıştıra kendi gibi küçük ve hassas bir canlıyla almak istedi belki de...

Hikayenin özü öyle başka ki,hiç sanatsal mucizelerden,cümlelerin güzelliğinden bahsetmeyeceğim.Çok güzeldi,geç de olsa okumak nasip oldu.

Başarılarınız daim olsun defterin en sanat kişisi :)

Sevgiler ve selamlar..

" geç teşhis edilen hastalığı ona derman olan hücreleri sinsice işgâl etmiş; onu halsiz bırakmıştı. "

oysa,erken teşhis gerçekten de hayat kurtarıyor...

yaşayarak bilenlerdenim ( bizzat kendim )

severek : ) selamlarımla...

İnananlar için hayat bir imtihan. Öyle garip bir imtihan ki cevapların birçoğu peşin peşin verilmiş elimize. Bu cevapları başından belli imtihan içerisinde “ölüm” en kazık soru gibi gözükse de en kolay olanı galiba.

Kolay… Çünkü mutlaka çıkacak, kaçarı yok, ama öyle ama böyle, zira ayetle sabit. Bknz:Zincirlikuyu Mezarlığı kapısında asılı olan tabela (!)

Kazık… Çünkü...aslında kazık mazık da değil, ne kazığı tövbe hâşâ. Bilakis Allahın emri yahu. Buz beyazı kristalize bir sır. Kazıklığı biraz alt yapı noksanlığından birazda dâhili ve harici bedbahtların (nefs) galebe çalmasından velhasıl kısaca cehalet ve cesaret noksanlığı. Oysa sırrına vâkıf(farkındalık) olanlar yoluna da vakıf(sürekli ve organize hayrat) oluyorlar. O da her kula nasip olmuyor işte

Ne mutlu bu sırra mazhar olanlara!

Demem şu ki; bu gün internet sayfalarında bebe resimleri gördüm. Vaad edilmiş(güya) topraklarda çekilmiş hepsi de. Üç, beş, yedi yaşlarında, ölü bebe resimleri. Kan donduran. Kimi kömürleşmiş, kiminin kolu kopmuş kiminin bacağı. Kimisinin suratı paramparça öyle ki kulağı yarıdan ortaya bölünmüş. Vaad edilmiş(güya) toprakların vaad(güya) edildiği lanetlenmiş(güya değil) kavim tarafından elan daha devam eden bir katliamın canlı şahitleri olan(!) onlarca bebenin resimleri.

Sonra Işıl’ı düşündüm, ne mutlu Işıl’a sıcacık yatağında, huzur içinde öldü, cesedi bile sapasağlam!

“Ey büyük Allah’ım sen altından kalkamayacağımız yüklerle imtihan eyleme bizi, ne olur”

Selamlar, saygılar

reklam arasına da bir yazı sığdırdım ama hüzünlüydü

Tebrik ediyorum

sevgimle delikanlı hatundan :)

Hepimiz pamuk ipliğiyle bağlı olduğumuzu biliyoruz ama... Hiç de kolay olmuyor ölümün nefesinin bu kadar yaklaştığını bilmek... Ama "umut" hep var. Son ana değin...

-Biz elimizden geleni yaptık ama... Derken beyaz önlüklü bir doktor , bir saniye evveli ama kelimesinden bir kaç saniye evveli bile umut varken... Kaçırıp gözlerini "mukadderat" demişti...

Güzel bir paylaşım, güzel bir anlatım ama... Derin bir acıydı.

Saygılarımla.

abisinin uzaklardaki edeb-i yüreği,

müthiş bir hikaye o engin ve naif yüreğinden

tebrikleri sandık sandık yolladım...

selamlarıma ve saygılarıma karanfiller sarılarak yollandı... uzaklardan...

Absinin birtanesi...





direnis tarafından 11/21/2012 8:10:44 PM zamanında düzenlenmiştir.

ne kadar çok hayaller yaşanamadan yok olup gidiyor.
ama umutsuz olmuyor sevgili dost,umut olmadan dahil olunamıyor hayata.
bu hastalığın ne kötü bir süreci olduğunu iyi bilen biri olarak,gözlerim doldu okurken.

ne kadar güzel bir anlatımdı,kutladım tüm kalbimle sevgili dostum.

boğazım düğüm düğüm..

hayatın içindendi ve okumanın ötesi içindeydim yazının..

sevgili Mehtap
dilerim her birimiz hayat denen imtihandan
iman ile göçeriz
Rabbim evlat acısı göstermesin..

tebriğim sevgi dua ile...

Sabret...


Doru Umutlar değil midir bir Doru Atın üzerinde şahlanıp bizleri hayaller adasına sürükleyip götüren.


Sevgiyle.

Hangisine üzülmeli insan, ikisi de canlı. Bir hüznün içinde çaresiz öylece kaldım öyküyü okuyunca.
Bir kuşum vr kedim ölmüştü. Nasıl üzüldüğümü anlatamam. Ölen yavru kediyi atmamış, sabaha kadar canlanması için dua etmiştim.

Ve ölen bir insan, çok acı bırakır.

Çok güzeldi anlatımınız, gerçekliğini hissettirdi.

gönülden kutluyorum.

selâm ve sevgimle.

( Dün her siteye girdiğimde sorunluydu, öyküyü okumak fırsatını bulamadım..)

muhteşem bir yazı.gerek konunun canlılığı gerekse işlenen tema çok güzel cümlelerle anlatılmış.çok başarılı bir kompozisyon.kutladım saygıyla.

güzel şairimizden ne güzel bir hikaye okudum..
canı gönülden tebrikler..
selam ve sevgi ile..

İçimde bir umut olmuştu serçenin kanat çırpışı,
Işıl için de serçe için de.
Belki de serçenin kanat çırpışı olacaktı
Işıl'ı mutluluğa koşturan.
Onu yaşama bağlayan
Mutluluktan akacaktı
Hep acıdan akan gözyaşları
Mutlaka ışıl ışıl
Mutluluk saçıyordu
Serçeye bakan gözleri...
Altın gibi kalbi
Serçe ile birlikte çarpıyordu.
Onu izliyordu Rabbi...
Onu herkesten çok seven
Onun kalbine tüm güzellikleri dolduran
Ona Cennetten bir köşe ayıran Rabbi...
Onu izledikçe kat kat arttı sevgisi
Küçük Işıl'ı yanına almanın zamanı gelmişti...
Küçük kız minik serçesiyle
Sonsuz mutluğu uçtu...
Rabbine kavuştu...

_Işıl’ım sabret yavrum… Sabret. Geçecek umut et. Umut olmadan yaşam olmaz ki. Bu serçe ile birlikte sen de iyileşeceksin inşallah. Kanatlarınız birbirine yoldaş olup yarının haritasında huzuru büyütecekler. Sabret yavrum…


Sanki serçenin kanadı ile birlikte umudun kanadı da terk etmişti içinde sabır örülen huzur otağını.


Yinede umut etmek, olmayacağını bile bile umut etmek..İçimi acıttın Işıl..

Saygımı, sevgimi gönderiyorum kıymetli yazarım..

_Işıl’ım sabret yavrum… Sabret. Geçecek umut et. Umut olmadan yaşam olmaz ki. Bu serçe ile birlikte sen de iyileşeceksin inşallah. Kanatlarınız birbirine yoldaş olup yarının haritasında huzuru büyütecekler. Sabret yavrum…

oysa okurken bu satırları, yüzümü pencereye dönmüştüm bir serçe silueti cama düşer de ben de ona tutunabilr miyim acaba diye...
unutmuştum bir an için, Deniz'e sevdalı olanların her daim tuz basılacağına yaralarına kendi göz yaşlarından...

bir umuttu işte.

neden öldürdünüz ki?

çocuklar ölmesin.....diyoruzda en çokta onlar ölüyor...kalemini özlemişiz usta....bitiş cümlesi muhteşemdi saygılar sevgiler

Yaşam dediğimiz şeyi on binlerce kez, on binlerce farklı şekilde yorumlayabiliriz. Bir kuş kanadı çırpınışı aralığında doğan ve batan yaşam...
BU yaşamın, yaşamların içinde öpülesi, koklanası melekler gizli.
Küçük melekler, tatlı melekler, ağlatan melekler...
Bu melekler, kaybolmadan önce bize dersler verirler.
İnsan olduğumuzu fısıldarlar kulağımıza.
Aslolan tek gerçeğin iyilik olduğunu söylerler bize.
Hırslarımıza yenik düşmememiz gerektiğini; bizi gerçekle başbaşa bırakan tek kavramın nefs olduğunu öğretirler.
O meleklerin bir kanadına bile dokunabilmek, büyük şanstır ademin oğlu için.
Ben onların önünde her daim diz çökerim.
Bana yaşamın önünde, ortasında, sonunda sınavlar bahşettiği için şükran duyarım.

İşte Mehtap Altan der ki,
O meleğin kalbi, aslında kırılgan bir serçe kalbidir.
O meleğin kalbi ve O serçenin titreyen kalbi, aynı anda seyreder gökyüzünden, ölümlü toprağı...
Mehtap Altan der ki :
Acı yoktur. İmtihan vardır. Asıl kanatan, başarısız imtihanların sonuçlarıdır.
Mehtap Altan garip biridir.
Çünkü bu öyküyü şöyle yazmıştır.
Yazmadan önce kalbini söküp eline almıştır.
Yani elinde kalemi değil kalbi vardır, yazan...
Çünkü Mehtap Altan, ağlatmayı sevmez ama, karşısındaki kalbi çırılçıplak bırakmayı da çok iyi bilir.
Ben Mehtap Altan'dan daha önce de çok şey öğrendim. Bugün de çok şey öğreniyorum.
Rabbim müsaade ederse yarın da öğrenmeliyim.
Bu da benim, minicik, küçücük umudum olsun....

Özlemiştik kaleminizi.

Lakin; İlk kez bir yazınızı başında bıraktım. Devam edemedim... Affola.

Işıl'ın lösemi hastası olduğunu öğrendiğimde durdum kaldım öylece. İster istemez en son satıra ilişti gözüm bir umutla! Maalesef :(( Öykü olsa da yüreğim dayanmayacaktı okumaya bunu biliyorum kaldım orada o satırda öylece...

Dergide yayınlandığını öğrendiğim notu görünce ışıldadı yüzüm. Kutlarım başarınızı. Daim olsun yazan yüreğiniz-kaleminiz.

Sevgiyle...

Mehtap hanım güzel öykünüzü ÇINGI dergisinde beğeni ile okudum. Okurlarımızdan yazınız hakkında çok güzel beğeniler geldi.Devam etmeniz hususunda talepler bulunmaktadır.Ayrıca ; kaleminizin akıcılığı kadar ifadelerinizin berraklığı, kullandığınız duru Türkçe ye olan değer vermeniz, temanın okuyucuyu sıkmadan sürükleyerek sonun kadar okuma isteği meydana getirmesi gibi yönlerden bakıldığında çok güzel bir öykü olduğunu gördüm. Kaleminizin bu yaöde de eserler üretmesi dileklerimle birlikte selam ve saygılarımı belirtiyorum.

umudun başlangıç ve bitiş çizgileri birbirine öylesine yakındı ki; ışığın minik adımları dahi taşıyordu çizgiden...

Uzun bir süreden sonra sizin yazılarınızı yeniden okumak kendi adıma büyük bir mutluluk....
Bu güzel paylaşımınızı (içinde hüzünde olsa ) kutlarım gönülden...
En derin saygılarımla selamlar....

" çocuklar da serçeler gibi kolay ölür ki..."

yüreğimde hissettim aynı acıyı, ne mükemmel anlatmışsınız

tebrikler...

Öncelikle yeni yazını görmek beni sevindirdi, iyi ki yazıyorsun karınca monoloğum

.

Yol beraberliği bunu hissettim yazıda, üzücü

Çocuklar ölmesin de ...
Allah acılarını göstermesin...
Selam ve saygı ile...

Bir avuç umut koyabilseydik keşke ışılın ceplerine yaşama dair ve bütün renklere dokuna bilseydi ışıl..

Ama
Ne kadar nefes verildiyse o kadar çekiyoruz ne bir eksik ne bir fazla...

Hüzündü baştan sona ve çok güzeldi

Yazar olaylar ve kişiler arasındaki bağı o kadar güzel sunuyor ki;anlatmıyor adeta yazıda yaşatıyor okura...

Tebrik ederim sevgili Mehtap
Emeğine
Yüreğine sağlık
Sevgim ve dostlukla...

Minik serçe eşliginde veda...Birinin rehberlik etmesi lazımdı yolculukta....

Hüzündü Mehtap Hanım...Hüzün hayata dair...Işıl'ın minik yüreğinden,annenin yüreğinden acıdım....

Yüreğinize sağlık,

Sevgimle....

gerçeğin aslı acıdır dost istemesekte katlanmak gerek gönül sesini kutlar sevgiler sunarım...

ikinci paragrafın başında bıraktım okumayı...ağlamak istemiyorum çünkü ...

hazır olunca okuyacağım...

sevgimle canımıniçi hatun.. :)

gerçek umutlar gerçek dostluklarla sonsuza dek dostça sürer güzel yazı tebrikler değerli kaleme.....saygımla

öyle meret bir hastalıktırki bu insanın dimagında kelimeler yetersiz gelir.nicelerini yolladık sonsuzluga,ve bilirizki onlar hep bizimle beraberler.Allaha her gün teşekkürümdür bugünde nefes alıyor diye seslenmem....sana kocaman sevgiler mehtap.unutmadıklarımızdan bahsetmişsin...ben o yüreği ayakta alkışlar ve öperim...sağlıkla kal emi....