Hep güzel yönleri öğretilmişti bize hayatın.Sadece iyiler vardı dünyada.Renklerin en güzeli pembeydi...Ne kötülükten haberimiz vardı ne de siyahın da bir renk olduğundan...Bİr bez bebek için saatlerce ağladığımı hatırlıyorum.Oysa şimdi düşününce yüzümde hafif bir tebessüm beliriyor...Gözyaşı ya mutluluktan akardı,ya da istediklerimizi ele geçirmek için güçlü bir silahtı o yaşlarda:)ve babamın aldığı bez bebeklerden ibaret sanırdım bu dünyayı...

Meğer ne kadar da yanılmışım...büyüdükçe anladım ki hayat Ton ve Jerry’nin kovalamacalarından ibaret değilmiş.Küçükken sanırdık ki hep "şirin babalar" kazanır...Ama büyüdükçe gördüm ki kötü kalpli "Gargameller" kazanıyormuş hep.

Hayat ne kadar da tuhafmış meğer...Küçükken isteklerim yerine getirilsin diye döktüğüm gözyaşlarını şimdi sadece çaresizlikten döküyorum..

Keşke hep çocuk kalsaydım.Keşke çocuk kalsaydım da yüreğimdeki o masumiyetin yerini hırslarım almasaydı...Keşke hep çocuk kalsaydım da varsın bir bez bebek için saatlerce ağlasaydım...Keşke çocuk kalsaydım da sadece bez bebekler için ağlasaydım...Keşke hep çocuk kalsaydım keşke...Hayatın karmaşından belki o zaman kurtulabilirdim...Belki de en çok hayatın önüne yakışan çetrefil kelimesinin sadece anlamını bilirdim de yaşamak zorunda kalmazdım...

Keşke çocuk kalsaydım da ölüm korkusunu taşımasaydım yüreğimde...Keşke çocuk kalsaydım da sadece oyunlarda kaybetseydim gerçek hayatta değil...Keşke... keşke...keşke...Keşke çocuk kalsaydım da yüzüme gülüp arkamdan vuranları görmeseydim....

-HAYAT RİCA ETSEM BANA ÇOCUKLUĞUMU GERİ VERİR MİSİN?
-KEŞKE MÜMKÜN OLSA...keşke............