GÜN BATIMINDA

• 13 Kasım 2012 Salı 17:31:32

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

O sabah işe gitmek için evden çıkarken, sımsıkı sarılmıştı bana, beni gözlerimden, annemi sağ yanağından öpüp gitmişti işe. Ben kahvaltımı yapıyordum henüz. Annem ise öğlen eve gelmemem için beslenmemi hazırlıyordu. “Eylül geldi, hava sabahları serin olur, ceketini hiç çıkarma…” diye de sıkı sıkı tembihliyordu bir taraftan. On-on beş dakika sonra hazırlanıp çıktık evden. Babamın acelesi olup, evden erken çıktığı günlerdeki gibi, bu günde annem bırakacak beni okula. İkinci sınıfa gidiyor olduğum için, okula kendi başıma gitmek istiyordum. Ama annemden önce babam izin vermiyordu buna.
Babam uzun boylu, geniş omuzlu, iri yapılı, esmer bir adamdı. Her akşam başucuma gelir, yorgun değilse hikâyeler anlatır, yorgunsa da her zaman yaptığı gibi alnıma bir iyi geceler öpücüğü kondurup, harçlığımı yastığımın altına koyar giderdi. Hafta sonları ise daha eğlenceli olurdu benim için. Akşam her zamanki saatte uyurdum ama sabahları tembelliğim tutardı, uyanmak istemezdim. Sabah, annem kahvaltı hazırlarken babam yanıma uzanır, sarı saçlarımla oynardı. Küçük buselerle beni uyandırırdı. Kalkmak istemeyince de gıdıklayarak ayaklandırırdı beni. İlk sözü “Günaydın Prensesim.” olurdu her zaman.
Babamın “Günaydın Prensesim” sözcükleri kulağımda yankılanırken, annemin “Hadi kuzum, dersleri iyi dinle, öğretmenin sözünden çıkma “ demesiyle okula geldiğimde fark ettim. Ayrıca havada bir soğuk ve bunaltıcıydı. O gün, öğlene kadar vakit çok çabuk geçmişti. Hatta Türkçe dersinde soruyu sadece benim cevapladığım için öğretmen bana “Aferin” demiş, bir de pekiyi almıştı defterime. Bunu anneme ve babama söylemek için can atıyordum doğrusu.
Öğleden sonraki ilk derste öğretmenimize bir telefon geldi ve öğretmenimiz acele der bir şekilde sınıftan çıktı. Biraz sonra beni çağırdılar. Müdür bey bir süre yüzüme baktı ve “Bugün izinlisin kızım” dedi.
_ Ama ders daha bitmedi, diyecek oldum.
_Başka bir öğretmenin seni eve götürecek, istersen bir hafta da gelmeyebilirsin, diyerek lafı ağzıma tıktı. Bir şey söyleyemedim. Okuldan tanımadığım bir öğretmenle ayrıldık, beni eve arabayla bıraktı. Eve gelmiş olduğumuzu söylememe rağmen hiç elimi bırakmadan kapıya kadar götürdü beni. Kapıda komşumuzun kızı Servet Ablayla karşılaştık. Öğretmenimle bir şey konuşup, beni doğru odama götürdü. Evde ne kadar çok insan vardı öyle. Erkekler ayrı bir yerde, kadınlar ayrı bir yerdeydi. Herkesin gözünün yaşlı olması, hele annemin kadınların ortasında oturmuş başını kaldıramıyor olması daha tuhaftı. “Yazık” sözleri kulağıma çalınıyordu.
_Frenler tutmamış.
_Arabanın camları un ufak olmuş.
_Hız yapmıştır belki, diye konuşulanlar geliyordu kulağıma. Arabadan, dere yatağından bahsediyorlardı sanki. Servet Abla, odama girince bir adamın trafik kazası geçirdiğini, bizim üzülmemizin mantıksız olduğunu ve soru sormamam gerektiğini söyleyince pencerenin önündeki kitabımı okumaya başladım. Evde o kadar çok insan varken hep babamı aramıştı gözlerim. Çünkü evde ne zaman misafir olsa annemi hiç yalnız bırakmazdı. Servet Abla, biraz sonra odadan çıktığında ben de arkasından çıktım. Önce Nevzat Amca’ya sonra Cavit Amcaya sordum babamın nerede olduğunu. Bir şey söylemediler. Annemin yanına gittim, içini çeke çeke, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Beni kucağına bastı, yüzünü saçlarıma kapadı. Soracağım soruyu anlamışçasına “Baban gelecek” diye inledi.
_Ne zaman? Diye sorduğumda başını kaldırıp, yaşlı gözleriyle bana bakarak deyince babamın akşam saat yedide gelip “Küçük Prensesim neredeymiş?” dediği geldi aklıma. Gözü yaşlı kalabalığın verdiği sıkıntıyla ve belirsizliğin verdiği korkuyla benimde gözlerimden yaşlar boşanmıştı. Ben de başımı annemin göğsüne dayamıştım.
Ve her günbatımını –benim için özel vakti- sabırsızlıkla beklemeye başladım. Çünkü babamın “Prensesim” demesini özlemiştim. Daha Türkçe defterimdeki pekiyimi gösterecektim. Daha gün batımında gelecekti değil mi? Her gün batımı içime batıyordu ama babam gelmiyordu…


Nursel Alsan