Yalnızlık

• 11 Kasım 2012 Pazar 16:23:29

Hoş geldin. Gelişinle huzur doldu benliğime. Neydi adın? Dur söyleme, hatırlayacağım. Hah yalnızlık! Üzgünüm, isim hafızam biraz kötü de.

Hep böyle anlayışlı oldun. Her çağırdığımda geldin. İyi de ettin. Beni hiç yalnız bırakmadın. Teşekkür ederim.

Hayır üzgün değilim, nereden çıkardın. Yok, ağlamıyorum. Sadece gözüme toz kaçtıda. Hayır kendimi kandırmıyorum. Aksine mutluyum, bak; sen ve ben varız. Başka kimse yok. Kimse üzmüyor beni artık. Sadece seninim.

’o’ mu? Gitti. Gittiğinden ağlamıyorum. Dedim ya toz kaçtı gözüme. Yine ben demiştimli cümlelere başlama lütfen.! Üstelik ben biliyorum, seviyor beni. Sadece gitmek zorundaydı. Hem sevmeseydi, bana ’hayatımın kadını olur musun?’ der miydi? Beni doğmamış çocuklarına anne eder miydi? Hayır isteyerek gitmedi. Sus artık. Görüşmeyeli dilin bayağı uzamış senin. Damarıma basıp durma! Hem bana huzur ver diye çağırdım seni, olmayan huzurumu kaçır diye değil.

Hayır küsmedim sana. Sadece biraz kızgınım. Yok sana değil; hayata, kadere ve kendime kızgınım. Neden mi? Hayata kızgınım; bizi aynı kareye sığdıramadığı için... Kadere kızgınım; yollarımızı kesiştiremediği için.. Kendime kızgınım; o giderken ’dur’ demeyi beceremediğim için. Sustum ve sadece yüreğimi söküp gidişini izledim. Suskun kaldı dilim onda. İçimde çağlayan kelimeler çığlık atarken; dilim lal oldu. O üç harfli kelimeyle çarpıldı yüreğim. Sesim çıkmadı, çaresiz kaldım. Kal deseydim gitmezdi biliyorum. Hayır kendimi kandırmıyorum. O beni seviyor akıllım.! Seven insan gitmez mi sanıyorsun? Yanılıyorsun, bazen gitmeyi gerektirir sevmek. Seve seve, öle öle gidersin. Bir gün döneceğini düşleyerek, geride bıraktıklarının o gün ki gibi kalmasını ümit ederek gidersin. Hayır bunları ’o’ söylemedi. Hem söylese ne fark eder ki? Saçmalama.! Beni neden kandırsın ki?

Hayır dedim ya sana..! Sus artık, git buradan. Rahat bırak beni. İstemiyorum seni! Sadece ben ve onun bende bıraktığı boşluğuyla baş başa kalmak istiyorum. Eskiden iyi gelirdi bana varlığın. Oysa şimdi acıtıyorsun benliğimi. Haydi git! Dur.! Eserken bilinmezliğe ’o’nada uğrayacağını biliyorum. Ona ’yüreğim sende esir kaldı, onu Azad et’ der misin?