Kötü bir gündü benim için... belkide huzuru aradığım günlerden biriydi yine.. ama yenilenen bir şey yoktuki bende. yine aynı şeyleri tavaf eder dururdu bu ruh...

sabah gözlerimi açtım..."bugün farklı olsun" dedim içimden.. evet farklı bir gün oldu da zaten..

bir milat vardır ya insanlar için...hani deriz ya "önceden şunları severdim, bunları yapardım"... o gün eskisi gibi davranmamıştım...

yarım saatlik bir yürüyüş yapmıştı ruhum...çiçeklerin arasından geçerken ilk kez bir papatyanın güzelliğini keşfettim...
halbuki benim için o zamana kadar bunu farketmemek ne büyük bir kayıp!!! ama o gün oldu işte... nedenini anlayamadığım bir mutluluk konuverdi adeta yüreğime...

koparttım o eşsiz beyaz güzel papatyaları..kuruttum...ama ben çiçekleri kurutmayı sevmezdimki...ama sevdim o gün işte...

tarihler bazen insanın canını sıkar.. şu gün bu oldu bugün bu oldu... günlük yaşantımızda bazen hiç dikkate almadığımız birşeylerin, ileride ne kadar anlamlı olduğunu farkettim...
ah bu farkedişlerim beni hiç bırakmasın...bizi hiç bırakmasın...

o günlerde hep bunu düşünür dururdum:

Yenince mi var oluruz?
yoksa var olunca mı yeneriz
yenmek...
yenilmek...
neden bu kadar önemlidir?bencilliğimiz midir bizim yenme arzusu?

yenilmek acıtır... ya yenmek? güçlü mü kılar bizi?
bir sonraki adımlarımız hep yenme arzusuna bürünmüş...
şimdi ben varolamiyacak mıyım?
dediğim gibi
yenince mi var oluruz? var olunca mı yeneriz?
ama benim için ikiside önemsiz...

peki bugün?...yendim mi yenildim mi?...ama önemsiz ki...

İçimin acığıdnı gördüm...offf ayna..herşeyi bana bu şekilde göstermek zorunda mısın?...
sen ne kadar da acıtırsın...ayna...görüyorum..

...Od..