Hepimiz o filmi bir defa izledik. Sonra çok sevdiğimize karar verdik. Evet, aşık olmuştuk belki. Sonra yine izledik o filmi. Ağladık.

Sonra yalanlar söylemeyi öğrendik. “Ben yanında oldukça kimse seni incitemez”. Bir filmde bunu bir çocuğa söylettik. Ağzında çok şık durdu çocuğun. Filmi izleyen herkes bunu manidar buldu, aynı filmi izlemeye devam ettiler(herkeste farklı çağrışım yapıyordu belki).

Saatler neremize şiş soktuklarını göstermekle yükümlüydü. Hepimize göre hepimiz biraz farklıydık. Ben ilk şişimi göz altı torbalarımdan yemiş olabilirim mesela. Diğer yandan bu saatler pembe rengine boyanıyor ve gelecekte doğması muhtemel kürtaj mamulü çocuklarımızı gösteriyordu. Biz hep sarıydık, sarı ölümü simgeliyordu.

Etrafımızdaki eşyalar birer birer kayboluyordu. Buna rağmen o filmi izlemeye devam ediyorduk. Tutup elinden ıssız denize dalabileceğimiz bir sevgilimiz bile yoktu. Sadece “buradan atlasam yüz metre ilerisine kadar dalarım” dediğimiz apartman boşluğunda deniz hayallerimiz vardı. Deniz hep bulanıktı, saatler bulanıktı, camın ardındakileri görebiliyorduk yine de, ama asla ulaşamıyorduk, acı ama akıllıca geliyordu bu bize.

Uyandığımızda her şey yeniden başlıyordu. Hepimiz o filmi ilk defa izliyorduk. Sonra çok sevdiğimize karar veriyorduk. Evet, belki de aşık oluyorduk. Sonra yine izliyorduk o filmi, ağlıyorduk.

Aklımıza geldikçe tüylerimiz diken diken olur hala..