Yokluğuna inatmışçasına çarpan bir yürek var burada. Ne zaman batsa güneş sızım artar sol yanımda. Her gün hatırlarım da seni yitirdiğimi anlatamam. Anlatamam ki limanımdan bir gece vakti sessizce gidişini…


Kederimden açılır ellerim her gece semaya. Ne yapsam da kapanmıyor zalimce açtığın bu yara. Belki dönersin diye bakıyorum yollara. Gelmiyorsun sevgili. Bu yürekte ne aşkın soluyor ne de hasretin.


Yoksun! Yoksun işte! Sayfalar dolusu yalnızlık birikiyor misafirsiz raflarımda. Her gün bir yük daha biniyor omuzlarıma. Bana açılan kolların şimdi rüyalarımda. Sanki karşımdasın ah, sanki duyacaksın. Bitmiyor ki bu acı dilemma!


Senden sonra gözlerim görmez oldu. Ellerim tutmaz, bu darbe yemiş kalp sevmez oldu. Duyamaz oldum beni çağırdığını. Söylesene ne oldu bana? Sevgimize ne oldu?
Beni anlatan nağmeler sardı sensiz kalmış kıyılarımı. Yalnızlık şarkısı cephanelikleri bombalanmış bu bedeni ele geçirdi sanki “senden sonrayı sevemedim canım benim. Ardından kimselere çözülemedim. Kalmadı kederimi yüklenecek kelimeler. Ben miyim bu aynadaki, bendeki izin mi?” sözleriyle kalemi kuşatan hüzünlü sesi.


Geceleri sarıldığım; sahipsiz bıraktığın hatıralarımızdır. Sen kaparsın gözlerini güne kedersizce. İşte o gözler beni yerle bir eden düşmanımdır. Dağılan saçlarını düzelten ellerin nüshası bende, gerçeği dokunduğu tende, sendedir! Al bu karşıma çıkmadığın yollar senin olsun. Dediği gibi Ümit Yaşar Oğuzcan’ın “kum” şiirinde;


“Sen aşk nedir bilmezsin
Beni sevmedin ki
Ağla ağlayabildiğin kadar
Bütün güzellikler sende
Aşk bendedir”


Belki dönersin diye söndürmedim yüreğin ışıklarını. Hep seni bekleyeceğiz açtım ardına kadar kapımı. Denilmez ki kadere; “yalnızlık bana reva mı?” sormayın sevene yarını. Hiçbir şey belli olmaz, görmeden gözler günün ilk ışığını…