On yaşında küçük bir kız çocuğuydum. Daha aşkın kelime anlamını bilmeden; kendimi içinde bulmuştum. Seni her görüşümde yüreğim, tenim, tüm bedenim çırıl çıplak kavruluyordu. Tir tir titrerdim sesini her duyuşumda. Meğer ilk aşk denilen o ateşin içine düşmüşüm bilmeden. Seni görmek, sesini duymak aşktı benim için. Tertemizdi, saftı.. Kirletilmemişti yalanlarla, ihanetlerle.. Masallarda ki gibi sonsuz ve bir o kadar da ulaşılmazdı benim için. Çünkü benim aşkım kusursuzdu. Kusursuzca sevdi yüreğim seni. Elimi uzatsam dokunabilirdim sana ama yitip gideceğini sandım hep. Sana bir nefes kadar yakınken, sana dokunabilecekken yapamadım. Korktum. Çünkü ben seni bedenimle değil; ruhumla, tüm yüreğimle sevdim. Tenine dokunmadan gözlerinle seviştim. Hiç bir beden bu hazzı veremez. Çünkü kusursuzdu sevgilim. Bizim aşkımız kusursuz. Çünkü biz saf bir çocuğun yüreğiyle sevdik; çıkarsız, beklentisiz.. Biz seninle el ele verip, dağları devirip, tüm kainatı karşımıza alabilirdik. Ama yapamadık sevgilim. Bıraksalardı bizi bize ; asırlık çınarlar gibi toprağa kök salabilirdik. Ama acımasız bir üflemeyle çıkan o kasırgada yerle bir oldu çınarımız gibi aşkımız. Birimizi bir uca, diğerimizi ise başka bir uca savurdu. Seni benim gözlerimle görebilseydin eğer; o kasırgada bırakmazdın ellerimi. sen korkakça sevdin beni. Bense yüreğimin tüm cesaretiyle. Göremedin. Gittin. Gerçekten bu kadar kolay mı gitmek? Tüm bu sözlere ve gözyaşlarına rağmen gidebilecek misin benden? Suskunluğun her şeyi anlatıyor gibi sevgilim. Tamam, hadi git. Dur.! Son sözler hep ağır gelir insana ama yine de sana son bir şey daha söyleyeceğim. İyi dinle.! Yeni doğmuş bir bebek nasıl da koşulsuz, çıkarsız sever annesini. Bende seni yeni doğmuş bir bebeğin yüreğiyle sevdim; saf, tertemiz, koşulsuz... Ve şunu unutma sevgilim ; nerede olursan ol, kiminle olursan ol seni bir bebeğin yüreğiyle sevmekten asla vazgeçmeyeceğim. Çünkü ben seni kusursuzca sevdim. Pişman değilim..!