Neden sevmiyoruz? Sevginin hiçbir götürüsü yok ki! Sevginin hep getirisi var.
İnsanları sevelim, doğayı sevelim, hayvanları, bitkileri, yaratıcımızı sevelim...
Sevmek için sevilmeyi beklemeyelim. Sevgi bir alışveriş değildir. Karşılıksız sevelim. Nasılsa sevgi yaygınlaştıkça bize geri döner...
Sevginin olduğu yerde insana, hayvana, doğaya saygı olur.
Sevginin olduğu yerde hırsızlık olmaz, kapkaç olmaz, karaborsa olmaz.
Sevginin olduğu yerde güzelim ormanlarımızı yakan olmaz.
Sevginin olduğu yerde tribün terörü, sokak terörü olmaz.
Sevginin olduğu yerde düşmanlıklar olmaz, savaşlar olmaz.
Sevginin olduğu yerde mutluluk olur.
Sevginin olduğu yerde yüzler güler, asık suratlar olmaz.
Sevginin olduğu yerde yalnızca mutluluklar değil üzüntüler de paylaşılır. Üzülen yalnız bırakılmaz.
Sevginin olduğu yerde mutluluk ucuzdur, hatta bedavadır çok zaman.
Mutlu olmasını bilen sevgi ile mutlu olur. Çünkü sevdiğimiz insanların mutluluğu bizim de mutluluğumuz olur. Yardımlarımızla mutlu olan muhtaçlar bizi de mutlu eder.
Bir futbol takımına sempati duyan bir kişi nasıl onun başarısını kendi başarısıymış gibi görür mutlu olursa, seven insan sevdiklerinin mutluluğuyla öylesine mutlu olur. Sevenleri çok olanın mutsuzluğu çok kısa sürer. Çünkü seven insanlar yalnızca sevinçleri paylaşmaz, kederleri de paylaşırlar.
“Sevinçler paylaşıldıkça artar, üzüntüler paylaşıldıkça azalır” sözü sevenler için en güzel yol gösterici olmalıdır.
Son zamanlarda iyimser olan, seven kişilere karşı “Pollyannacı” yakıştırmaları bizleri yıldırmamalıdır. Bitmez tükenmez sevgisiyle mutsuzları mutlu eden, büyüklere örnek olan o minik Pollyanna’yı bile örnek almalıyız.
İyiliklerden örnek almalı, kötülüklerden ders almalıyız...
Nedendir bu sen, ben kavgaları?
Kin ve nefretle, başkalarının haklarını gasp etmekle mutlu mu oluyorlar? Vicdanları rahat mı oluyor. Kendisiyle aynı görüşten başka birilerinin kendilerine kazık atması durumunda neler hissediyorlar bu sevgi yoksunları?
Tüm sevgiler, tüm mutluluklar sizlerle birlikte olsun...
Sevgi yağmurları altında kalın.....

Kadir Tozlu
Ekim 2003