Yok mu o analar babalar..

Dünyaya gelmemize sebep olanlar.. Kimimiz kızabiliriz onlara aklımızın yettiği kadar. Niye sebep oldunuz da geldim ben bu Dünya’ya diye..

O iş işte öyle değil.. Neyse konumuz da bu değil zaten.. Bigün uzunca onu da konuşuruz, ömrümüz varsa..

Büyütüp yetiştirirler bizi.. ilk konuşmaya başladığımızda başlarız saçma sapan meraklı sorularla onları bunaltmaya.. " Üff be sus" demeden anlatırlar herşeyi ince ince, usul usul..
Okula gönderirler. Onlardan daha başarılı olduk mu gözleri ışıldar, reklam ederler bizi başarılarımızla herkese.. Çünkü evlatlar, anne babaların ikinci şanslarıdır. Hiç kıskanmazlar bizi.. Hatta inasanoğlunun kıskanmadığı tek varlıktır evladı..

Dünya bu, herşey olduğu gibi durmuyor malesef.. Gün geliyor biz yaşlanıyoruz onlar çocuklaşıyorlar. Devir tersine dönüyor yani.. Ama biz onlar kadar sabırlı değiliz, üzücü olan da bu aslında.

Tahammül edemiyoruz onlara ve hareketlerine.. Ayağımıza bağ sanıyoruz onları. Bir konuyu anlatığımızda anlamadıkları zaman canımız sıkılıyor, daha da ileri giderek kalplerini kırıyoruz onların, anlayamamaları suçmuş gibi.. !

Çok çabuk surat döküyoruz onlara. Hemen tersleyiveriyoruz. Olur ya istemeidğimiz bir davranışa bulundular bize karşı, hiç tahammül edemiyoruz. Anında azarlayıveriyoruz onları.. Bilmiyoruz ki bir babayı en çok üzen evladından gelen tafra ve kinayeli sözcüklerdir.

Kötü baba yoktur demişti bir arkadaşım.. Evet kötü baba yoktur.. Kötü olan babamızın olmamasıdır.
Analar.. Cennet ayaklarının altında olan analar..

Anne babamızın değerini onları yitirmeden bilmeliyiz.. Onları kaybetmeden gözlerinin içine bakarak haykırmalıyız onları ne kadar çok sevdiğimizi.

Allah kimseyi onlarsız koymasın..