Döküman

• 29 Ekim 2012 Pazartesi 19:42:42

Okkalı bir yağmur yağsa ve biz deliler hep birlikte güneşlensek.
Sonra ahmakça ıslanıp tadını çıkartsak susuzluğun.

Rahat batınca can sıkılır. Tezatların etkisin de herkesin kendini bir tanıtma şekli olmalı ve klişe tanımlardan kaçınmalı insanlar farklı da olmamalı. Ne yapacaksın muamma deli olsan anlardın..

Delidir ne söylerse yeridir.

Hiç bir oyunu kuralına göre oynamadım insan yanımdan utandım, utanmak eylemidir masumiyetin. Hep güzel sözün gönülde ederine inandım, sevdiklerime duymak istedikleriyle değil söylemek istediklerimle seslendim. Güzeldi anlayana dilimin kıvrımlarında yonttuğum kelimeciklerim siz bilmezsiniz ne denli özenle bir sanat eseri yaratma telaşına düşerek kurdum o cümle dediğimiz ses topluluğunu. Süslerken canımla, kanımla tüm ruhumla inancımla süsledim. Kaybım nedir düşünmedim verdiklerimden sonra, vermenin giderine inanmadım almaktı vermek, neşe, mutluluk bazen küçük bir gülücük. Bölüşmek eyleminde bir teröristim elim çatal parmak, bencilliğin göğsüne saplanır durur. Birde sevgi var oy benim düşüncesizliğim. Öylesine düşüncesiz oluyorum ki sevgiyi bölüşürken mantıkla sevmedim kimseyi. Kalbimi çalıştıran aklımdı.

Bildim insan ufalıyor sevdikçe, düşüyor ağrılı sızılı mutluluklardan katre katre ve ayrıldıkça sevdalardan pişiyor nara düşmüş hamur gibi, yiyip tüketiyor yıkılmışlığında en ücra köşelerinde hayatın kendini.İnsanlar; hangi toprağın çamurundan diye bakmadım rengini önemsemedim, suyunu önemsemedim, şeklini önemsemedim. Gizlediklerinden korktum ne haklıydım “kendimce”. Ne dişiydi resim ne erkek baktı gözleri bende cinsin nedir? Demedim. Aynı yerde oturuyordu şablonunda insanlığın.

Bazı duygularımı sakladım göstermedim bir çocuk kıskançlığına bıraktım, bir ağlamak; mesela sadece çaresizlikte yapıştı inatçı bir kız gibi vazgeçilmez anların sevdası, titrek ama korkusuz. Kıskanmak sadece sevmekte tutuldu ellerime, nefret; haksızlıkta şiddetli depremler gibi kabuğumun çatlaklarından sızdı. Parelendiğin de yüreğim "acımak" dedim suskunluk başladı o saatlerin içine. Duygularımın tekdüzeliğinde, sıradan şüphelerde yoruldum.

Hakkımın sahibi oldum sahipsiz bırakmak asla geçmedi ezberinden aklımın, ne sevdayı ne suçu kabul ettim. Düştüm düşürüldüm bir gün dönüpte kim yaptı diye arayıp sormadım. Günah dedin mi durdum önce durgunluğumla kirlendim. Güven çölünde kaç kez susuz kaldım bir damla su için yalvarmadım. Kendimi bildim bileli zor hayatların hikâyelerine dinleyici oldum kaç elmayı düşürmedim kalktım açlığımla.
Kendim kurdum yaşamak bağında tatlı bir tebessümün şeklini çizerek yüzüme hayat tahtını. İnanç mukaddes yazıtın ışığında kör yürümek gibi ezberim. Sayfalarında tavaf ettiğim mevcudiyetin. Her anında soluduğum havaya şükran duydum tek eğildiğim andı sorgusuz kabullenişim de emir.

Adını bildiğim tek gerçek ölümdür. Dünyada kaldığım her gün zulümdür.