Birşey unuttum,hayat akıp giderken

• 26 Ekim 2012 Cuma 18:14:30

Hayat o kadar hızla akıp gidiyor ki,farkında bile değiliz.Ne zaman anlıyoruz?mutlaka hayatımızda birşeyleri iyi gitmediği zamanlar da kendimizin iç dünyasına dünük soru ve cevaplardan anlıyoruz ki birşeyleri unutuyoruz.Günler geçiyor,bazı isteklerimizi erteliyoruz.Yolumuzun hiç bitmeyeceğini düşünüyoruz,oysa bize biçilen ömür sınırlı.

Birde hayatımızı idame ettirmek için verdiğimiz uğraşlar var.İşimiz bizi esir almış gibi.Bütün isteklermizi ertelemek zorunda bıraktırıyor.Rakiplerimiz var.Bir zayıf anımızda bizleri yarış dışı bırakmak için fırsat kolluyorlar.

Kitapçıdan alınmış,özenle seçilmiş kitaplar raflarımızda okunmayı bekleyebilir.Bunun zamanı var diye erteleye biliriz,ama hayat akıp giderken birşeyleri unutuyoruz.Vakit kalmıyor,perde inmek üzere.Tekrar üzerinde düşünmemiz gereken bir makale köşede unutuluyor.

Oysa birtek hayatın tekrarı yok.

Gitmeyi,gezmeyi planladığımız şehirler,bizleri bekliyor.Oysa vakit var diyoruz,yazmayı düşündüğümüz konu,okumayı düşündüğümüz bir yazar,merak ettğimiz tarihi şahsiyetler hep unutuluyor.
Belki işimizde varmak istediğimiz hedef,yapmak istediğimiz kariyer,öğrenmek istedğimiz yabancı diller hep unutuluyor.Yada bir heves olarak kalıyor.

Ve geriye baktığımız da vakit azalıyor,perde inmek üzere.Birşey unutmamak için hedeflarimizi öne alalım,

Şüküfe Nihal’in şiiri ,kendini yitik ümidlerini yazdığı gibi ,bizlere de birşey hatırlatmakta.Yolumuzu uzun sanabiliriz.

Ama yolllar bazen çok kısa sürebilir.Ya da çok engelli.

Yapmak istediğimiz ülküler içimizde ukte olarak kalabilir.

Yol uzun olabilir,ama yapmak istediklerimizİ kısa zaman da yapmakta fayda var.

Unuttuklarımızı yapmak için acele edelim.Hayati ihtiyaçlarımzı ertelemeylim,yoksa bizlerde "birşeyler unuturuz" hayat yolunda,geriye baktığımız da İçimizde ukte olarak kalabilir.

BİRŞEY UNUTTUM

Yolum uzundu biraz, kayalıklar çetindi;
Sona yaklaşınca da gün bitti, akşam indi;
Dediler: "Pek boş yere değil verdiğin emek,
Eriştin demek!..."

Hazırlık da bir büyük savaş bu yolculukta.. .
Nu uçurumlar aşmak gerekmiş bir solukta!...
Bir cılız su başı da bulsam şimdi tasam yok;
Dayandığım kayaya değemez ateş ve ok!...

Yalnız,
Gönlümde bir acı var, adını bulamadım;
Kırık gibi kanadım!
Bir şey mi kaybettim, ne? Ellerim bomboş gibi.. .
Bir yakuttan kadeh ki varlık çatlamış gibi .. .

Ses mi, çiçek mi desem;
Işık mı, renk mi desem;
Sanki, geçtiğim yolda bir şey unuttum!...

Şüküfe Nihal