KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
GÖRÜNTÜLER, KEDİ, BEN...
Kıvrım kıvrım önüme çıkan her yol ve baştan belli değil nereye varacağı, nerde biteceği, başıma neler geleceği. Benimkisi tekil bir hayat, bazıları buna yalnızlık diyor.
Birileri “o yollar üzerinde çok düşünme her şey kader” diyor, kimisi de “insan kendi kaderini kendi çizer” diyor, düşünüyorum da bunlar bu kadar büyük laflar etmeye nasıl cesaret ediyor? Bu kadar kendine güven nerden geliyor? Herkes her şeyi ne kadar da çok biliyor? Bence onlar konuşmuyor , sadece mırıldanıyor, duymuyorum artık zaten çünkü hepsi aynı anda konuşuyor. Bir de itiraf edeyim kader kısmet mevzuları beni pek sarmıyor..
İnsanların sadece görüntüden ibaret olduğunu düşünmeye başladım, onlara dokunsam elim içlerinden geçip gidecek sanki, içleri o kadar boş gibi, ama dışardan bakınca gerçekten varlar gibi, oysa yoklukları her hallerinden belli. Keşke gerçekten elim içlerinden geçebilseydi, el yordamıyla anlardım belki yürekleri yerli yerinde mi…
Bende onlardan mıyım? Onlardanım, kendime dokunmaya korkmamdan anlıyorum. Sokak soğuk üşüyorum, bir kedi bana bakıyor ürküyorum, oysa kedi olan o ben niye irkiliyorum? Ve kedi olan o iken neden ben titriyorum? Kedinin gözleri parlıyor ve karanlık basıyor bakışlarımı, korkuyorum, kediden mi yoksa kendimden mi bilmiyorum...
……………VaNDi’08……….
YORUMLAR
burada okumaktan en fazla zevk aldığım insanlardan birisiniz...sakın yokluğunuzla bizi üzmeyin...
yazınızı genelde olduğu gibi bu defa da çok beğendim...hani
insanlar görüntüden ibarettir demişsiniz ya;burası ciddi bir şekilde kesiyor insanın damarlarını detaylıca düşündüğümüzde...insanlar her zaman kozlarını kapalı oynuyorlar...ihtiyacı olanı alana kadar iyi yönlerini,aldıktan sonra da kötü yönlerini gösteriyorlar...burnumuzun dibindeki insanları bile iyi bir şekilde tanıyamıyoruz bu nedenle...bence siz onlardan değilsiniz...yani o sadece görüntü olan insanlardan değilsiniz buna eminim...
yalnızlığı gerçekten bilen her insan gibi bende bir şeyler buldum yazınızda...insanlar hep bir şeyler söylerler,her şeye bir kılıf uydururlar...ben insanları anlamak için yormuyorum kendimi...çünkü onları anlamaya çalıştığımda kendimden çok ciddi kayıplarım oluyor...
paylaşımınız için tesekkürler...eğer yetiyorsa tbrklr...
Yazınızı okumaya başladığımda beni anlattığınızdan haberim yoktu, ama okudukça anladım ki yazının içerisinde ben varım ve bunlar aynı benim düşüncelerim :)
Yalnızlığı sadece yaşayan bilir derler,geri kalan kısımdakilere de sadece büyük laflar edip,akıl vermek düşer...
İnsanlara ve kendine dokunmaktan korkmak...
İşte insanlara artık tahammül edemeyişimin bir başka anlatım şekli...
Ellerinize ve yüreğinize sağlık bu anlamlı yazı için...
Herkesin bildiği sandığı şey, kendisine bile söylemekten ve uygulamaktan çekindiği mırıldanmalar ve hatta boş laflardır...evet her şeyi biliyorum zannederek ne çok şeyi bilmiyorlar...
Kader...hangi kader...yalnızlık mı? Hadi ordan diyesi geliyor insanın...olmayana yürekleri nasıl kontrol edeceksin?
Kendimden bir şeyler buldum...iyi ki yazmışsınız.
Sevgiyle...
