Kıvrım kıvrım önüme çıkan her yol ve baştan belli değil nereye varacağı, nerde biteceği, başıma neler geleceği. Benimkisi tekil bir hayat, bazıları buna yalnızlık diyor.


Birileri “o yollar üzerinde çok düşünme her şey kader” diyor, kimisi de “insan kendi kaderini kendi çizer” diyor, düşünüyorum da bunlar bu kadar büyük laflar etmeye nasıl cesaret ediyor? Bu kadar kendine güven nerden geliyor? Herkes her şeyi ne kadar da çok biliyor? Bence onlar konuşmuyor , sadece mırıldanıyor, duymuyorum artık zaten çünkü hepsi aynı anda konuşuyor. Bir de itiraf edeyim kader kısmet mevzuları beni pek sarmıyor..

İnsanların sadece görüntüden ibaret olduğunu düşünmeye başladım, onlara dokunsam elim içlerinden geçip gidecek sanki, içleri o kadar boş gibi, ama dışardan bakınca gerçekten varlar gibi, oysa yoklukları her hallerinden belli. Keşke gerçekten elim içlerinden geçebilseydi, el yordamıyla anlardım belki yürekleri yerli yerinde mi…

Bende onlardan mıyım? Onlardanım, kendime dokunmaya korkmamdan anlıyorum. Sokak soğuk üşüyorum, bir kedi bana bakıyor ürküyorum, oysa kedi olan o ben niye irkiliyorum? Ve kedi olan o iken neden ben titriyorum? Kedinin gözleri parlıyor ve karanlık basıyor bakışlarımı, korkuyorum, kediden mi yoksa kendimden mi bilmiyorum...

……………VaNDi’08……….