dostum,facebook’ta kimleri bulduğunu anlatırken sordu: "sen buldun mu birilerini?.."

vallahi çok aradım..eski sınıf arkadaşlarımı,eski öğretmenlerimi,eski komşularımızı,eski sevgililerimi,eski kuaförümü.. çok istedim eskileri bulmayı,geçmişten bahsedip hüzünlenmeyi..(facebook’u da eskici yaptım hee..) ama yok.. tek bir kişi bile bulamadım.zaten o eski dostlar gibisini facebook’ta arasan bulamazsın!..

"ohooo!" dedim dostuma, "önceki hayatımdaki kendimi bile buldum(!)"
güldük.. daha sonra oturup düşündüm,önceki hayatı..reenkarnasyonu..katiyen inanmıyorum olduğuna.akla aykırı..kişiliğime,felsefeme,dinime ters.fakat oldukça fantastik..bunu ilk ortaya atan,dinsizlik edeceğine bir roman serisi yazsaydı bininci baskıyı bulmuştu.

hayalini kurdum ben de..şöyle bir dünya düşündüm:
insanlar ölünce başka biri olarak dünyaya geliyor.bu dünyada bütün insanlar bunun bilinciyle yaşıyor.işinden,evinden,tipinden,karısından/kocasından,cinsiyetinden,kscsı(kısacası) hayatından memnun olmayanlar,çabucak yaşayıp bir an önce ölmek istiyor..hayatı boyunca da bir sonraki yaşamı için dileklerde bulunuyor.hemen söyleyeyim,intihar etmek yok! o zaman hep aynı kişi ve fakir olarak doğarsın..

ve bu insanlar geçmiş hayatlarını daha rahat hatırlayabilmek için facebook’a üye oluyor..yeni hayatlarında eski isimleri hatırlarına gelince,hemen facebook’a yazıp ’search’ı tıklıyorlar..önceki analarını,babalarını,kardeşlerini,arkadaşlarını,sevgililerini,kendilerini görüp,nasıl biri olduklarını öğreniyorlar..çok acayip olmakla beraber olağan üstü duygu yüklü bir durum..tabi bunun dışında kıskançlıklar da olmuyor değil! bu yüzden evli erkek ve kadınlar eşlerinin yanında eski hayatlarına pek bakamıyorlar..

fakat hangi şey ikinci yapıldığında kıymetini yitirmez ki? herşey ilkte güzeldir:çocukluk bir kere..gençlik bir kere..aşk bir kere..evlenmek bir kere..hata bir kere..söz bir kere..espiri bir kere..an bir kere..(’sevişmek bir kere’ diyeceğim ama nerede o sabır..)doğum bir kere..ölüm bir kere..hayat bir kere.