Bazen canım sıkılıyor. Bir şeyler dövüyor ayaklarımı. Birileri boğuyor can boğazımı. Üzerime tonlarca ağırlık çöküyor. Üzerime bağında üzüm çaldığım dayının küfürleri yerleşiyor. Üzerimde bilmem kaç kat binalar biniyor. Yutkunuyor, öksürüyor ve nefessiz kalıyorum...


Ellerimi tutan yok zor vakitlerimde. Dardayken yanımda kimseler yok. Bunalımdayken uzaktalar sevdiklerim. Kötüysem daha da kötü durumlara yuvarlanıyorum. Derdimi dinleyen yok. Hüznümü paylaşan ya da hafifleten hiç yok...


Böylesi hallerimde kaçmak istiyorum insanlardan. Görmek istemiyorum insan yüzünü. İtici geliyorlar bana. Samimi bulmuyorum önceki vaziyetlerini. Aksini ispatlıyorlar eski iyi hareketlerinin...


Fakat kaçamıyorum. Yerimde sayıyorum. Lakin kaçamıyorum çok arzulasam da...


Bu isteğimi yerine getiremediğim zaman, için için üzülüyorum. Üzülmekle kalmayıp kahrolduğum anlarıma yakalanıyorum. Biliyorum olan bana oluyor. Biliyorum kendi idam sehpamı kendim hazırlıyorum. Biliyorum kendi hayatımı kendim lekeliyorum. Biliyorum gözlerimin resminde neler geçtiğini tahmin eden yok. Kararsızım. Karar almaktan üşeniyorum. Belki de korkuyorum karara varmaktan. Ki karar veremediğim için, bu işkenceyi acı acı çekiyorum. Yaşamak, benim için dışarısı olmuyor bu vakitlerde...


Nedeni ben’im, bütün şeylerin. Çünkü bende başlıyor ve bende bitiyor her şey. Herkese karşı temkinliysem, suratım asıksa sebebi benim. Ama kendimi dizginlemiyorum. Ama frenlerim daha birkaç adımda patlıyor. Ama kendime verdiğim sözleri çiğniyorum. Adam akıllı davranmamanın cezası ağır benim için. Çok ağır hem de...


Yine de içimde, kalbimde küçücük de olsa bir ümit dalgalanıyor. Tam çukura düşeceğimi sezdiğimde, bu umuda sarılıyorum. Kalkışım, yavaş yavaş oluyor. Kendime gelişim, günleri buluyor. Yine de diyeceğim. Yine de dertlerimin merhemi benim. Sıkıntılarımın doktoru da benim...


Benim dünyam, benden sorulur, beni ilgilendirir ve/ya beni alçaltır ya da yüceltir...