Yeni, temiz bir sayfaya başladık seninle. Hani en başına kalplerimizle biz yazmıştık. Gözlerimizle, heyecanımızla kabullenmiştik.

Hergün; bir satır oluşturdu bu sayfada.Sana, bana dair istekler, arzular, ümitler, hayaller sıralanmıştı. Ve yine biz olup bu satırlar onaylandı.

Aynı şeyleri düşünüp, aynı ümitleri paylaşmıştık. Yine ortak karar almıştık. Hiç gözyaşı değmeyecekti bu sayfaya. Mürekkebin dağılmasına izin vermeyecektik. Çocuklarımıza okunur, anlaşılır, tertemiz, hayatımızı anlatan bir masal bırakacaktık.

Olmadı be sevdiğim olmadı. Neden olmadı bunu inan bilmiyorum. Sebebini bilsem çözerdim belki. Sebep sadece ben değilim ki. Sen ve beniz; çözmek için de ikimiz gerekliyiz.

Önce; her satır biz imzasını taşımamaya başladı. Arzular, istekler, hayaller senin ya da benim oldu. Bakışlarımızın yönü değişti. Satırlarda titrek, ürkek harfler dans etmeye başladı. Onlar bile kendilerini o satırlara ait göremediler. Kendi yönlerine gitmeye çalışan sen, benler olunca satır araları bizsiz kalmaya başladı.

Sonra; sayfamız unutuldu. Sen ve ben oluşumuzu kutlar gibi, yazmamaya başladık sayfamıza. Sen, sende gizlendin; bense, sana eğildim. Çözerim seni de tekrar biz oluruz diye ümitlendim.

Gerçi; ben halâ aynı yöne gitmeye çalışıyorum. Ama tek başıma başaramıyorum. Bu yönü bize tayin etmiştik. Bir ben olarak nasıl aşayım engelleri? Bütün engeller karşıma iki kişilik çıkıyor.

Seninle, benimle uğraşıp dururken; bir de üç küçük melek düştü sayfamıza. Bari onlar için biz olmaya devam edemez miydik ? Tek başına onları doğru şekilde büyütmek zor be sevdiğim. Bu yük beni eziyor. Senin de desteğin olmalı. İlerde yanlış kararlar aldığımı görmekten öyle çok korkuyorum ki...

Halâ bize ait bir sayfa var unutma. Her ne kadar aravermiş olsakta; geri dönüşü imkansız değil. Daha dolduracağımız çok boş satır var. Yeniden biz olabiliriz. Şöyle bir düşün.

Seni; yeni satır başına BİZ yazdım bekliyorum...

ASLI DEMİREL...