Simbiosis

• 26 Şubat 2008 Salı 02:28:19

Dile kolay, tam 40 yıl oldu. En sevdiğim dediğim bile terk-i diyâr eyledi o hâlâ benimle birlikte.
O, bensiz ben de Onsuz bir hiç olduğumu iyi biliyorum. Hem her iki hâlde de, NASA duyar yakalar ve bizi yıllarca bırakmaz, deneyden deneye sürüklenirdik. İlâhi arkadaşlığının yanında, labirent faresi olmaktan kurtarmak gibi önemli bir yararı daha...

Hep düşünürüm, yüzeyde beni ne iyi temsil eder diye karşıma o çıkar, sadâkat ya da duygudaşlık söz konusu olduğunda yine en ön sırada o vardır. Bu kadar iyi arkadaş olacağımızı, ömrüm billâh onu taşıyacağımı ya da onun bazen uzayarak bazen de iyice küçülerek ayakta durmamı sağlayacağı aklımın ucundan bile geçmezdi. Her şey ve herkes renk değiştirse de, farklı maskelerle görünse de, O, değişmeyen yüzü ile her dâim en yakınım ve en önemli destekleyicim oldu. Şimdi şu anda bile yanımda, her hareketimi onaylayarak bana ne kadar benzediğini bir kere daha gösteriyor.

Ben yine de en çok;
kocaman bir kuş olup, gökyüzünde uçtuğum zaman,
aşağıdaki ovayı okşarcasına hareket ederken sevdim
gölgemi
...