BATININ İSLAM DÜŞMANLIĞININ KÖKENİ

• 17 Ekim 2012 Çarşamba 11:27:48

BATIDAKİ İSLAM DÜŞMANLIĞININ KÖKENİ
Halit ÖZDÜZEN (Araştırmacı-Yazar)


Genel hukuk kuralları çerçevesinde, güçlü olmak için haklı olmak gerekirken asrımızda haklı olmak için güçlü olmak yeterli konuma gelmiştir. Güç kavramı “hakkın” yerini alınca, adalet ilkesi de güce teslim olmak zorunda kalmıştır. Bunun sonucunda güçlüler zayıfları “ötekileştirerek” kültürel değerlerine, inanç ve düşüncelerine karşı tepki, onları aşağılama ve hatta yaşam hakkı tanımama gibi kitlesel düşmanlık kültürü oluşturmuşlardır.
Son yıllarda Batıda iyice belirginleşen “İslamofobi” kavramı sözcük olarak Türkçeye her ne kadar “İslam korkusu” olarak çevrilmekteyse de, aslında bazı çevrelerce bilinçli olarak yükseltilen İslam düşmanlığını kamufle amacıyla kullanılmaktadır. Psikososyal bir sözcük olan “fobi” Yunanca “phobos” kelimesinden türetilmiştir. Kaynaklara göre bu kavramın kökü Yunan mitolojisindeki Dehşet Tanrısına dayanmaktadır. Fobi, herhangi bir şeye karşı duyulan tedirginliği, olağan dışı korkuyu ifade etmekte ve insanın yaşamını olumsuz etkilemektedir. Ancak korku düzeyinin kişinin kontrolünden çıkarak rahatsızlık vermesi sonrası normal sayılacak bir korku, fobiye dönüşmektedir. Bu kavram bazı insanlarda rastlanan çeşitli fobiler gibi oluşarak, toplumda yaygınlaşmış olsaydı, bireysel ve toplumsal tedavisi oldukça kolay olacaktı. Fakat siyasi güçlerin toplum mühendisleri tarafından metodolojik bir plan dahilinde medya kullanılarak yaygınlaştırıldığı için uygulanacak toplumsal terapi yöntemi de aynı mecradan geçmektedir.
Uygulanan stratejide birileri özellikle Müslümanların sinir uçlarıyla oynayarak, onların tepki göstermesini sağlanmakta, bazen de bu tepki Libya, Yemen ve diğer bazı İslam ülkelerinde olduğu gibi amacını aşarak masum insanlara yönelebilmektedir. İşte o zaman da olayı tezgâhlayanların ellerine yeni kozlar geçtiğinden Müslümanların imajı altüst edilmektedir. Daha sonra toplumlara servis ettikleri materyallerle yeni korku dalgaları oluşturulmaktadırlar. Bu nedenle Müslümanlara ve onların kutsallarına yapılan hakaretleri İslamofobi olarak değerlendirmek veya bireylerin hataları olarak görmek ya da İslam’ın barışçılığı konusundaki bilgisizliklerine vermek aşırı saflık olur.
Batı toplumunun Müslümanlara karşı yaygınlaştırdığı olaylar, kronolojik sırayla ele alınarak incelendiğinde Dünya Müslümanlarının, birkaç merkezden yönlendirilen, bu güne kadar benzeri görülmemiş, psikososyal bir soğuk savaşla karşı karşıya olduğu görülecektir. Saldırı planlı olduğu için yapılacak karşı savunma da aynı strateji ile yürütülmesi gerekir. Aksi takdirde ne kadar haklı olunursa olunsun örgütsüz ve başıboş olarak verilecek her tepki karşı tarafın değirmenine su taşımaktan başka bir işe yaramaz.
Kışkırtmalar sonrasında Batının arkasına sığındığı fikir özgürlüğü kavramında da çifte standart bulunmaktadır. Müslümanlar, Peygamberlerine yapılan hakaretlerin benzerlerini Papaya hatta bırakın papayı İngiltere Kraliçesine yöneltseler, o toplumlar buna nasıl karşılık verirlerdi acaba? Fikir özgürlüğü diyerek geçiştirirler miydi?
Amacımız bazı çıkar grupları veya devletlerin İslam’a ve Müslümanlara karşı yürüttükleri sinsi planlara karşılık, onları düşman ilan ederek kamplaşma sağlamak ya da oluşmaya başlayan kamplaşmayı daha da derinleştirmek değildir. Yazımızda düşmanlığın kökleri ve bunların yeniden alevlenmesinin kimlerin işine yaradığını irdelemeye çalışacağız. Son kısımda ise, makro düzeyde gündeme gelmesinin yararlı olacağını düşündüğümüz bazı önerilerimiz olacaktır.
MÜSLÜMANLARIN HİRİSTİYANLARA BAKIŞI
Bugünkü Batı her dönemde olduğundan çok asrımızda antik Roma emperyalizminin bütün unsurlarını bünyesinde taşımaktadır. O nedenle Hz. İsa’nın öğretileri ve barışçıl yaşamı bir daha gün yüzüne çıkmamak üzere Vatikan ve kilise mahzenlerine kapatılmıştır. Tıpkı Hz. Musa’nın öğretilerinin milattan çok önce Yahudi toplumunca Babil sürgününde çölde ve Asur sürgününde Zagros Dağlarında kaybedildiği gibi…
Müslümanlarının çoğunluğu emperyalist batılı devletlerle halkları birbirinden ayırarak, halkları masum olarak görmektedir. Bunda en büyük etken günümüze kadar korunmuş olan Kur’an’ın emirleri ve Hz. Peygamberin uygulamaları çerçevesinde oluşan İslam’ın “Ehl-i Kitaba” bakış açısıdır. Hazreti Peygamber (S.A.S.) Mekke’den Medine’ye Hicret ettiğinde ilk siyasi uygulaması İki büyük Arap kabilesi ile Yahudi ve Hıristiyanları bir araya getirerek “Medine Sözleşmesi” denilen toplumsal mutabakatı oluşturmuştur. Bu mutabakatla ve aynı zamanda tarihin ilk, çok katılımlı anayasal metni ile Müslüman ve müşrik Araplara olduğu gibi Yahudi ve Hıristiyanlara da mal ve can güvenliği sağlanmıştır. Aynı gelenek Selçuklu ve Osmanlıda da sürdürülmüştür. Asırlarca İslam hâkimiyetinde kalan topraklarda halen Hıristiyan ve Yahudiler korkusuzca ibadetlerini yaparak inançlarının gereklerini yerine getirebiliyorlarsa bunu İslam’ın hoşgörü ve toleransında aramak gerekir. Yıllarca Müslümanların hâkimiyetinde kalan İspanya’da Hıristiyan ve Yahudilere aynı hoşgörü gösterildiği halde ülke Hıristiyanların eline geçince Yahudi ve Müslümanlara nelerin reva görüldüğüne tarih tanıklık etmektedir.
Yahudi ve Hıristiyanlar Kur’an’ı ve Hz. Muhammed (S.A.S.)’in Risâlet’ini kabul etmedikleri halde Müslümanlar Hz. Musa(A.S.) ve İsa (A.S.)yı Peygamber olarak kabul etmektedirler; çünkü Kur’an, “Deyin ki biz Allah’a; bize indirilene, İbrahim, İsmail, İshak, Yakub ve torunlarına indirilene, Musa ve İsa’ya verilen ile peygamberlere Rabbinden verilene iman ettik. Onlardan hiçbirini diğerinden ayırt etmeyiz ve biz O’na teslim olmuşlarız.” (Bakara 2/136) ayetiyle Müslümanların bakış açısını belirlemektedir. Yine Kur’an’da pek çok ayette Müslümanların Ehli kitapla en güzel bir biçimde tartışılarak onların İslam hakkındaki yanlış düşüncelerinin düzeltmelerini sağlamada yardımcı olunmasına işaret edilmektedir. Müslümanların onlarla evlenmelerine izni verildiği gibi ürettikleri yemek ve içecekten helal olanlardan yararlanma izni de vermiştir.
Müslümanlar Hz. İsa’yı peygamber, annesi Hz. Meryem’i veli/azize ve bakire olarak kabul etmektedirler. Yine Hz. İsa’yı Âdem, Nuh, İbrahim, Musa(A.S) ile beraber sayarak o peygamberlere gösterilen derecede saygı ve tazim göstermekte, ismi her anıldığında Aleyhi Selam denilerek ilahi selam sunulmaktadır. Hz. Meryem İse, Peygamberimizin öğretisi doğrultusunda insanlığın annesi Hz. Havva, Hz. Musa’yı Firavunun sarayında koruyan Hz. Asiye, Hz. Muhammed (S.A.V.)’in eşi Hz. Hatice-i Kübra ve Kızı Hz. Fatıma(r.a.) gibi Müslümanların çok değer vererek kutsadığı yüce hanımlar arasında zikredilmektedir. Ayrıca Müslüman toplumlarında Musa, İsa ve Meryem isimlerinin oldukça yaygın oluşu da onlara duyulan saygının göstergesidir.
Türkiye Müslümanları olarak rahatlıkla şunu söyleyebiliriz: Batılı devletlerin İsrail’e verdikleri desteğine olan öfke hariç, Batı’ya yönelik metotlu bir düşmanlık taşıyan herhangi bir grup yoktur. İşin garip ve tuhaf olanı: Hz. İsa ve Hz. Meryem hakkında Yahudilerin neler düşünerek, onlara nasıl hakaretler yönelttikleri herkesçe bilindiği halde, maalesef günümüz Hıristiyanları Müslümanlara gösterdikleri düşmanlığın aksine onlarla dost olabilmektedirler. Hıristiyan ve Yahudi dostluğunun detaylarına girmek yazımızın boyutlarını aşacağından üzerinde durmayacağız, ancak İslamofobi ya da İslam düşmanlığını tezgâhlayanların başını çekenlerin A.B.D.deki Yahudi kökenli Neoconlar ve Yahudileşmiş Hıristiyanlar olduğunu da belirtmeden geçemeyeceğiz.
BATININ TOPLUMSAL YAPISI
Yukarıda da değinildiği gibi bugünkü Batı dediğimiz sosyoekonomik kültürel yapıda her ne kadar aydınlanma dönemiyle başlayan seküler kültürün izleri görülse de asıl temeli Greko-Roma sosyal sisteminin şekillendirdiği dünyevileşmiş Hıristiyan kültürü oluşturmaktadır. Bu kültüre XIX. yüzyıl sonrasında Yahudi kültürü de eklenince ekonominin yeniden şekillenmesi sonucu, toplumsal yapıda liberalizm ve kapitalizme dönüşüm sağlanmıştır.
Müslümanların çoğunluğunun zannı, İslami kültürde Kur’an ve Hz. Muhammed’in öğretileri hâkim olduğu gibi Hıristiyan ve Yahudi toplumlarında Hz. Musa ve Hz. İsa’nın öğretileri doğrultusunda semavi yapının korunduğudur. Bu düşüncenin nedeni, bazı filmlerde işlenen kilise ve papaz figürü ile Müslüman topluluklarda bolca faaliyet gösteren misyoner örgütlerin varlığıdır. Burada göz ardı edilen husus o filimler, kitaplar ve misyonerlerin arkasında bazı dini vakıf ve derneklerle maskelenmiş istihbarat örgütlerinin bulunduğudur. Misyonerler Müslüman coğrafyasında doğmuş fakat aile ve toplumsal bağları kopuk, gelecekten beklentisi bulunmayan, boşluktaki ümitsiz Müslüman gençleri çeşitli menfaat vaatleriyle yanlarına çekmektedirler.
Yahudi ve Hıristiyan topluluklardaki oldukça azınlıkta olan gerçek inançlıları bir tarafa ayırırsak Batıda din; Papalık, kilise ve havraların direnci ile ayakta durabilmektedir. Dini yaşamın özünü İman ve ibadet; toplumsal yapısını da aile ve cemaatin oluşturduğu göz önüne alınırsa, gerçek anlamda din ve dindar kavramlarının varlığından, hele hele mistik yaşamdan, söz etmek oldukça zordur. O nedenle dinler atlasında görülen Hıristiyan ve Yahudi nüfusun çoğunluğunu o dinlerin mensubu olarak değil de bazı ritüel ve kültürlerini yaşatan gruplar olarak görmek daha doğru olur.
Yukarda altını çizerek değindiğimiz gibi bu günkü Batı, tarihi süreçte bünyesinde pagan din ve kültürleri barındıran Roma İmparatorluğuna dönüşmüştür. Nasıl Roma inancı, çeşitli tanrıların mitolojik hâkimiyeti üzerine kurulu gözükse de asıl güç, yarı tanrı sayılan kralın elindeyse; bu gün de ekonomiyi tekellerinde bulunduran “tanrılaştırılmış” tröstler ve onların hakimiyetinde bulunan devlet denilen örgütün elindedir. Kim ne derse desin, o devletlerin başkan ve parlamentoları sembolik olmaktan öteye geçemez. Çünkü kapitalist Batıda sessiz bir yasa vardır: “Para kimin elindeyse şef odur.” Nitekim istisnalar hariç, sermayenin desteği olmadan hiçbir parlamenter ve başkan seçilemeyeceği gibi, yasa da çıkarılamaz; patronların çıkarlarını zedeleyen yönetimlerin ayakta kalması da düşünülemez.
BATILILARIN MÜSLÜMANLARA BAKIŞI
İslam Hz. Muhammed (S.A.V) döneminde tebliğ ve Mekke müşrikleri ile yapılan mücadelelerle yayıldı. Âlemlere rahmet, barışın elçisi olan Hz. Peygamberin, eline kılıç almış olması İslamiyet’i yok etmek isteyen müşriklere karşı İslam’ı ve müminleri mücadeleye teşvik ve korumak içindir. Savaş meydanına kılıçla çıkmış olasına rağmen müşrik de olsa hiçbir insanın kanını akıtmamış, fakat onlar Bedir , Uhud ve Hendek’te doğrudan yaşamına kastetmişlerdir. Buna rağmen onlara sabır, şefkat ve merhamet duygularıyla yaklaşmıştır. Kendisine düşmanlık besleyip hayatına kastetmeye çalışan müşriklere Mekke’nin fethinde verdiği canlarını bağışlama (eman) tarihte başka komutanların galibiyetinde kolay rastlanan davranışlardan değildir. O nedenle de İslam, kısa bir dönemde geniş taraftar kitlesi bulmuştur.
Allah Elçisi (S.A.S.) aynı çağda yaşayan krallara ve meliklere mektuplar yazıp elçiler göndererek onları barış ve sulh yoluyla İslam’a davet etmiştir. Yüce Allah tarafından insanlığa barış ve esenlik olarak gönderilen Peygamberi; barbar, zalim ve kan dökücü olarak göstermeye çalışmak onu hiç tanımamak ve hayatını hiç bilmemekten kaynaklanmaktadır. Veya birileri özellikle O’nu kan dökücü olarak göstermekten zevk almaktadır. Engizisyon döneminde ve İspanyada yapılan katliamları Hz. İsa ve Hıristiyanlığa bağlamak nasıl yanlışsa İslam’ın yayıldığı dönemlerde gerek komutanlar gerekse emir, melik ve sultanların yaptıkları bazı hataları da Hz. Muhammed(S.A.V.) ve İslamiyet’le bağdaştırmak da o kadar yanlıştır.
Hıristiyan Coğrafyasında İslam’ın yayılması, Bizans’ın Suriye ve Şam eyaletinden sonra Kudüs’ün savaşsız bir şekilde Müslümanların eline geçmesi Avrupa’da oldukça büyük yankı uyandırmış, adeta toplumsal şoka girilmiştir. Şok dalgası yıllarca devam etmiş, daha sonra Selçukluların Anadolu’yu fethetmesi ile bu korku iyice yaygınlaşmıştır. Hıristiyan Dünyasının tek büyük örgütü olan Vatikan, İslam ve onu Peygamberi hakkında çok büyük yalanlar uydurularak Muhammedi (S.A.V) “sahte Peygamber” ve İslam’ı “şeytan dini”, Müslümanları da “şeytanın askerleri” olarak tanıtmışlardır. Kiliselerde cemaate papazlar tarafından, kasaba ve köylerde gezici vaizler yollanarak İslam ve Müslümanlar hakkında pek çok düzmece senaryo ve yalanlar uydurulmuştur. Yıllarca süren propaganda sonrasında Hıristiyanlar için ‘Müslümanlar birer şeytan’ olarak nitelenip, görüldükleri yerde öldürülmeleri mubah sayılmıştır. Kilisenin amentüsü haline getirilen bu düşünce günümüze kadar varlığını korumuştur.
O gün için planlı ve metotlu olarak yayılan korku ile insanlar Haçlı seferlerine hazırlanmıştır. Anadolu, Şam ve Kudüs’ün altın ve hazinelerle dolu olduğu yalanıyla Şövalye ve askerler harekete geçerken iştahları kabaran yoksul köylüler de orduya asker olarak katılmışlardır. Haçlı organizatörü Papa II. Urbanus haçlı ordusuna: “Gidin mukaddes beldeleri Müslümanların ellerinden kurtarın... Gidin ellerinizi kâfir Müslümanların kanlarıyla yıkayın!” diye teşvik ederek, onları kutsamıştır(!). Sefere çıkan Haçlıların yaptığı ilk icraat bir Hıristiyan/Rum başşehri olan Kostantinopolis/İstanbul’u ele geçirip yağmalayarak, binlerce Hıristiyan Rum kadın ve kızın ırzına geçmek ve ellerini Hıristiyan kanıyla yıkamak olmuştur!
Haçlı Seferlerinde ve başka dönemlerde Batının Müslümanlara karşı uyguladığı barbarca katliamları burada sıralamak bu yazının boyutlarını aşacaktır. Gerek haçlı saldırıları, gerek köleleştirme ve sömürge döneminde ve gerekse de Cezayir savaşında uygulanan vahşetler ortadadır. Asrımızda Filistin, Irak ve Afganistan’da yapılan insanlık dışı uygulamalar, bırakın Müslümanları, insaf sahibi batılı Hıristiyanların da tepkisini çekmiştir. Fakat bu tepkiler, Batı medyası tarafından ya göz ardı edilmiş ya da gazetelerde üçüncü sayfada küçük puntolarla verilmiştir. Bu durum, medyanın kimlerin elinde olduğunun göstergesidir.
Batı, İslam’ı misyoner raporları ve Oryantalistlerin anlatımları kadar tanımaktadır. Medyaya gelince bu materyallerden işine geleni kullanmakta, işine gelmeyenle ilgilenmektedir. Zaten soğuk savaşlar bu strateji üzerine kurulmaktadır. Yeri gelmişken Müslümanları kışkırtan A.B.D.’deki son filmin ana teması ile ilgili bir noktanın altını çizmekte yarar var. Tarihi gerçekler incelendiğinde Hz. Muhammed (S.A.V.), Hz. Aişe ile dokuz yaşında sözlenip, on beş ya da on altı yaşında evlendiği görülecektir. Fakat Oryantalistler her nedense sözlendiği yaşı evlenme yaşı olarak göstererek, Hz. Peygamberin şehvet düşkünü olduğunu ileri sürmektedirler. Bu yalana bırakın Batılıları, maalesef ülkemiz ve İslam coğrafyasında yaşayan ve onların etkisinde olan insanlarımız da inandırılmaktadır. İşin bir başka boyutu da, elimizdeki pek çok ansiklopedi ve Hz. Muhammed (S.A.V) yaşamıyla ilgili temel kaynakların Batılı oryantalistlerin kaleminden çıkan metinler ya da onlardan aktarmalar olduğudur. O nedenle toplumun güvendiği bazı yayın kuruluşlarının kitaplarında da bu tarz bilgilere rastlanmaktadır. Ayrıca Hadis kaynaklarında da Sahabe ve tabiine Hatta Hz. Peygamber’e atfedilen pek çok yanlış ve uydurma rivayetler de bulunmaktadır. Yapılması gereken, kaynaklardaki bu tarz yanlış bilgilerin ayıklanması ve Hadis kitaplarından isminde “sahih” olanlar, gerçek sahih ve sıhhatliye dönüştürülmesidir.
Bütün bu olumsuzluklara rağmen gerek A.B.D. gerekse Avrupa’da Hz. Peygamber ve İslam hakkında gerçekleri dile getiren araştırmacılar da bulunmaktadır. Bunlardan biri de Karen Armstrong’dur.(D.1945/İngiltere) Eski bir rahibe olup şimdiki kariyeriyle dinler tarihi uzmanıdır. Altı yıllık manastır hayatından sonra manastırdan ayrılarak Üniversite edebiyat dalında eğitimini tamamlayıp, dinler konusunda araştırmaya başlamıştır. Din ve Peygamberler hakkında pek çok esere imza atmış bulunan Armstrong, Hz. Muhammed (S.A.V.) hakkında ayrıntılı araştırma yaparak “Muhammed Peygamber hakkında Bir Biyografi (1991)”* ve “Günümüzün Peygamberi Muhammed (2006)” isimli iki kitap yayımlamıştır. Bu güne kadar pek çok gazete televizyon kanalı, radyo ve internet sitelerinde kendisiyle yapılan söyleşiler yayınlanmıştır. Ünü dünyanın pek çok ülkesine yaygın bulunan yazarın biri Hz. Muhammed (S.A.V.)’le ilgili iki eseri Türkçeye çevrildiği halde ülkemizde bazı çevreler dışında yeteri kadar tanınmamaktadır. Armstrong ABD’nin geniş bir yayın alanı bulunan radyo kanalı NPR’da yaptığı söyleşide “Muhammed’in bizim gibi beşer olmasını sevdim. Onun hayatı hakkında bildiklerimizi başka hiçbir dinin peygamberi hakkında bilmiyoruz. İsa’dan çok sonra geldiği için ayrıntılı bilgi var hayatı hakkında. İlk siyerciler onun hayatının her yönünü yazmışlar. Sadece mutlu taraflarını değil, sıkıntılarını da anlatmışlar. Hanımlarıyla problemlerini bile aktarmışlar. İnsanlar genelde Muhammed’in birçok eşle eğlenceli bir hayat yaşadığını düşünür. Oysa hakikat çok daha farklı… Doğrusu, çok sayıda eşinin bulunması Muhammed için bir nevi eziyetti, baş ağrısıydı denilebilir. O eğlence için değil, politik nedenlerden dolayı çok evlilik yapmıştı.”(1) diyerek pek çok Müslüman’ın dahi kafasındaki şüphe tohumlarını ayıklamıştır.
Yöneticilerin olduğu gibi, hiçbir Müslüman araştırmacının veya Müslüman eylemcinin yanlış düşünce ve davranışları İslam’a mal edilemez. İslam’ı öğrenmek isteyen kişi, Kur’an ve Hz. Peygamberin sünnetine bakmalı ve O’nun hayatını incelemelidir. Kur’an’a göre, masum bir insanı öldüren, bütün insanlığı öldürmüş kadar büyük bir günah işlemektedir. Yine bir insanı dirilten (ölmesine mani olan da) bütün insanlığı dirilmiş gibi büyük bir sevaba nail olmaktadır. (Maide 5/32) Batılı oryantalistler bu ayeti görmezden gelerek Peygamber efendimiz dönemindeki müşrikleri hedef alan ayetleri öne çıkararak yıllarca Kur’an’ın Müslümanların bütün Hıristiyanları öldürmelerini emrettiğini ileri sürmüşlerdir. Yine bazı Müslüman araştırmacılar da Kur’an’daki cihatla ilgili ayetleri yanlış yorumlayarak karşı tarafın eline büyük kozlar vermişlerdir. Peygamber Efendimizin tesbitiyle “Cihadın en büyüğü kişinin kendi nefsiyle yaptığı” cihattır!
İslam’ın on dört asırlık geçmişinde Müslümanların insanlığa sunduğu pek çok bilimsel ve teknik buluş vardır. Günümüzde de Müslüman bilim adamları insanlığın hayrına pek çok proje üzerinde çalışma yapmaktadır. Bütün bunlar göz ardı edilerek, Müslümanlar, günümüzde haddini bilmez birkaç şahıs ve teröristin yaptıkları yanlışlarla mahkûm edilemez. Kaldı ki o örgütlerin A.B.D ve İsrail’in istihbarat elemanları tarafından kurulduğu da bilinmektedir. Kendi yurtlarını savunan Filistinliler ve diğer Müslümanlara gelince, İşgalcilerin gözünde terörist olarak nitelenseler de onlar birer vatanseverdir. Esas teröristler onları yurtlarından çıkartarak arazilerini ellerinden alan işgalcilerdir.
GÜNÜMÜZ DÜŞMANLIĞIN ARKASINDAKİ GÜÇLER
Son olayların tam alevlendiği sırada, New York metrosuna asılan, “Vahşileri değil, uygar insanları destekle; İsrail’e yardım et.” yazılı afişlerle olayların arkasında hangi güçlerin bulunduğunun ipuçlarını vermektedir.
Bu gün için Batı medyası tüm Müslümanları terörist olarak göstermeye çalışmaktadır. Daha önce de ikiz kulelerin vurulmasında binlerce masum insanın ölümü Müslümanların da kalbinde derin yaralar açmıştır. İslam namına ortaya çıkan bu insanlar İslam’ın imajını ayaklar altına sermişlerdir. Fakat buna karşı çıkan Türkiye’deki din bilimci Akademisyenler, Ezher Üniversitesi Şeyhi Muhammed Sayyed Tantavi, Suudi Arabistan Müftüsü Abdul-Aziz Ali, Pakistanlı ulema ve Tahir-ul Kadri ve İslam Hukukunda bir ekol olan Yusuf El-Kardavi’nin tepkilerine Batı basınında ya ver verilmemiş ya da geçiştirilmiştir. Bu gün Müslümanlar arasında bir anket yapılarak “Terörü destekliyor musunuz?” diye bir soru yöneltilse % 95’in üzerinde “hayır” cevabı alınacaktır. Evet diyenler ise Batının ikiyüzlülük ve adaletsizliğine karşı oldukları için söyleyeceklerdir. Buna rağmen azınlığın düşüncesiyle çoğunluk mahkum edilmeye kalkılırsa Amerikalıların tamamını zenci ve yabancı düşmanı olarak nitelemek gerekir.
Bu olaylardan sonra baskılar artarak had safhaya ulaşmıştır. Amerika’da yaşayan Müslümanlar sabahleyin evinden kalkıp işine giderken yolda veya iş yerlerinde neyle karşılaşabileceklerini bilmediklerinden, güven bunalımı içerisindedirler. Medyadan öğrendiğimiz kadarıyla 11 Eylülden önce yapılan saha araştırmalarında güvenlik konuları gündeme getirildiğinde Müslümanların büyük çoğunluğu ABD’nin güvenli bir ülke olduğunu dile getirirken 11 Eylül sonrasında %86’lık gibi oldukça büyük bir kesim yaşadıkları şehir ve ülkenin güvensiz olduğunu söylemiştir. Yine klinik araştırmalarında, 11 Eylülden sonra mahalle baskısıyla karşılaşan, yolda veya işyerinde sözlü ya da fiili tacize uğrayıp psikolojisi bozularak bunalıma giren Müslüman sayısında artışlar olduğu gözlenmiştir. Avrupa’da da bu rakamların hayli artmış olduğu rahatlıkla söylenebilir. Buna bir de medyanın duruşu eklenirse işin hangi boyutlara ulaştığı görülecektir. 22 Temmuz 2011’de Norveç’te Anders Behring Breivik isimli bir ırkçının yetmiş yedi masum insanı katletmesi sonrasında Avrupa ve ABD medyasının bu olayı el-kaide eylemi olarak servis etmesinin İslam’a karşı nasıl bir tutum içerisinde olduklarını göstermektedir. Nisan 2012’de basının yazdığı kadarıyla cani Breivik’n, akli dengesinin yerinde olduğu ve danışmanının Bosna-Hersek’te Srebrenitsa katliamını yapan M. Peremiş oluşu da oldukça düşündürücüdür.

Batıdaki Müslümanlar korkularla, sindirilerek yaşadıkları toplumlarda tecrit edilmiş bir halde, içlerine kapanık endişe içerisinde yaşamaktadırlar. Birçok şehirde İslam karşıtı yürüyüşler düzenlenmekte, Müslümanlar camilerine korku ile gidebilmektedirler. Camilere gidenler de polis ve istihbarat teşkilatlarınca izlenmektedir. Temenni edilmemekle beraber, ev yakmalar, bombalamalar, bıçaklı saldırılar, sözlü ve kaba kuvvete dayanan tacizler yoğunlaşınca, Müslümanlar istenmeyen yurttaş muamelesi ile göçe zorlanacaktır. Buna paralel olarak İslam ülkelerinin mallarına yapılacak boykot, uluslar arası arenada yalnızlaştırma, ekonomik abluka, anlaşmaları askıya alınması vb. ekonomik savaşla yıldırıp çökertme politikaları uygulanacaktır. Bunun sonucu toplumlar bir kaostan çıkmadan yeni bir kaosa sürüklenerek ekonomi ve insan kaynakları yok edilmeye çalışılacaktır.
İSLAM DÜŞMANLIĞI KARŞISINDA MÜSLÜMANLARIN KONUMU
Batı kamuoyunda İslam’a ve Müslümanlara karşı nefret ve kin duyguları giderek yoğunlaşmakta, aynı şekilde karşı tepki de dozajını artırarak yükselmektedir. Müslümanlar dinlerine ve peygamberlerine yapılan hakaret karşısında elbette tepkisiz kalamazlardı ve kalmayacaklardır. Fakat belirli ölçüler içerisinde, karşı tarafın eline yeni kozlar vermeden, siyasî, diplomatik ve hatta ekonomik yollar, en sert ve caydırıcı yaptırımlar uygulanarak olayların protesto edilmesi doğaldır. Ancak suçla ilişkisi olmayan başka insanların öldürülmesi, milli servetlerin tahrip edilmesi İslam’a uygun davranışlar değildir. Yapılan taşkınlıklar Müslümanların ve İslam’ın amacını gölgeleyecek noktaya gelmiştir; buna da kimsenin hakkı yoktur.
Akademisyen ve strateji uzmanı Sedat Laçiner konumuzla ilgili olarak : “Eğer bir adamın karşısına geçer ve onun tüm kutsallarına küfür ederseniz en hafifinden o da sizin kutsallarınıza hakaret eder. Eğer kötü sözle kalmaz ve adamın kutsal kitabını onun gözü önünde yakar, kutsal kitabının üzerine çişinizi yaparsanız kesin kavga çıkar. Bununla yetinmez karşınızdakine “terörist” diye bağırır, peygamberini terörist olarak resmeder, peygamberini sapık, çocuk tacizcisi ve eşcinsel olarak lanse eder, onun dinini tüm kötülüklerin kaynağı olarak gösterirseniz, bir de müstehcen görüntülerin üzerine onun kutsal kitabından ayetler yerleştirirseniz yüzünüzün ortasına yumruğu yersiniz.” diyerek doğru bir tespitte bulunmaktadır. Ancak Müslümanlar öğle tedbirler almalıdır ki, karşı taraf ne kadar sapık olursa olsun böyle davranışlara cüret edememelidir.
Floridalı papaz Terry Jones’un 11 Eylül 2010’u "Uluslararası Bir Kur’an Yakma Günü" ilan etmesi ve yandaşlarıyla Kur’an nüshalarını yakmaya kalkışmasını bir din adamı davranışıyla bağdaştırmak mümkün değildir. Bu durumu Vatikan ve Diğer Hıristiyan örgütlerin en hafifiyle kınaması gerekir. Eğer İslam’ı eleştirmek istiyorsanız kutsal kitabını elinize alır okur ve eleştirinizi yaparsınız; fakat karşıyı tahrik etmek ve galeyana getirmek için yapılan eylemler en hafif tespitle hakaret ve provokasyondur. Hz. Muhammed(S.A.S.)’e hakaret içeren "Müslümanların Masumiyeti" adlı filmin yapımcısı Nakoula Basseley olarak gözükmekte ise de filmin yapımında Evanjelik Hıristiyan, Kıptî Hıristiyan, Yahudi, Siyonist, Müslüman ve zenci düşmanı ırkçılar ve Neo-conlar ortak hareket etmişlerdir. Bazı istihbarat birimleri ve saydığımız örgütler, İslam karşısında “Haçlı-Siyon ittifakı” kurmuşlardır. Basından takip edebildiğim kadarıyla filmin yapımcısı Amerikalı Yahudi bazı açıklamalarda bulunmuştur. "Bu filmi kışkırtıcı bir siyasi tutum için yaptım. İslam kanserdir. Müslümanlar da yok edilmesi gereken böceklerdir. Bu film ile İslam’ın nefret içerikli bir din olduğunu göstereceğim. Bu film için yüz İsrailli bağışçıdan beş milyon dolar aldım ve filmi İsrail için yaptım. Ayrıca Kur’an yakmakla şöhret bulan rahip Terry Jonas’dan da destek aldım." demiştir. Yine basına yansıdığı kadarıyla A.B.D.’nin resmi sözcüsü Hillary Clinton, film hakkında "İğrenç ama yapabileceğimiz bir şey yok." diyerek. Peygamberimiz vasıtasıyla Müslümanların tümüne karşı yapılan hakareti, pek çok Batılı gibi, ifade özgürlüğü çerçevesinde değerlendirerek, bilinen kılıfa uydurmuştur.
HANGİ ÖNLEMLER ALINABİLİR
Müslümanlara ve kutsal değerlerine yönlendirilen tepkinin bir bölümü maksatlı olmakla beraber bir bölümü de İslam’ı ve Müslümanları iyi tanımadıkları için yapılmaktadır. Onlara Kur’an’ı Hz. Muhammed(S.A.V)’ı ve İslam’ı anlatarak tanıtma görevi Müslümanlara düşmektedir. Bu konuda yeterli faaliyetin sergilendiğini söyleyemeyiz. Çağımız enformasyon ve bilgi çağıdır. Gerek İslam konferans örgütü, gerekse uluslararası faaliyet gösteren diğer İslami kuruluşlarla Üniversitelerin siyasal bilim uzmanlarıyla stratejist ve aydınlar bir araya gelerek yapılması gerekenleri belirleme konusunda bir ortak akıl oluşturmaları zorunludur. Bunun sonucunda yapılacak bilimsel ve stratejik mücadele ve tanıtımlarda sivil toplum kuruluşları ve siyasi karar mekanizmalarının topyekun seferber olması gerekir. Konu siyasi olduğu için nihai çözüm de politik ataklardan geçmektedir. Gerekli tanıtım çalışmaları başlatılmadan önce konunun ve vahametinin algılanması için, düzenlenecek seminer, konferans ve medya aracılığı ile iç kamuoyu aydınlatılmalıdır.
Bilindiği gibi dış politikalar çıkar ilişkilerine dayanmaktadır. İslam coğrafyasının yer altı ve yer üstü zenginlikleri ile stratejik konumu yönetenler tarafından bilinçli olarak kullanıldığı taktirde, hiç kimseye muhtaç olamadan halkları mutlu ve refah içerisinde yaşayabilirler. Bu nedenle yönetici ve diplomatlarımız başlarını dik tutarak uluslararası toplantılarda Batı ülkelerinin temsilcilerine karşı gereken söylemleri hukuki ve bilimsel yollardan dile getirip -en azından- diplomatik kamuoyu oluşturmalıdırlar. Tarihte yöneticilerimizin ortaya koyduğu dik duruşlar Müslümanlar tarafından coşkuyla karşılanırken, karşı tarafa da geri adımlar attırmıştır. Yakın tarihe baktığımızda bazı haklı davaları savunmaktan aciz yönetici ve diplomatlarımızın tavırları da haksızların cesaretini artırmıştır. Anadolu’da bir söz vardır: ”Güçlü avukat zayıf dosyayla dava kazandığı halde, zayıf avukat güçlü dosyayla dava kaybeder.” Bu nedenle yönetici ve diplomatlarımızın problemin boyutlarını iyi kavrayarak uluslararası yaklaşımlarda hangi stratejinin uygulanacağını çok iyi bilmeleri gerekir.
Batıdaki ateistler ve Hıristiyanlık düşmanları yıllardır Hz. İsa, Hz. Meryem ve Hıristiyanların kutsal değerlerine hatta aile yapılarına saldırdıkları bilinmektedir. Kitap, dergi, karikatür sinema yoluyla yapılan saldırıları fikir özgürlüğü yutturmacası içerisinde sunarak, Hıristiyanları sindirmişlerdir. Müslümanlar kendi kutsal değerlerine yapılan saldırıya tepki gösterdikleri gibi, Hz. İsa ve Hz. Meryem’e yapılan saldırılara karşı da gerekli tepkiyi göstererek samimi ve dindar Hıristiyanların sempatisini kazanabilirler. Esasen bu tepkiyi, onların sempatisini beklemeden de kendi inançları gereği yapmaları zorunludur.
Her tanıtımın ekonomik bir boyutu ve proje maliyeti vardır. Önemli olan tanıtım ve stratejik mücadele için yeterli ve sürekli finansmanın sağlanmasıdır. Bunun için de kaynak ve fon oluşturulması gerekir. Burada görev zengin Müslümanlarla petrol ihracatçısı devletlere düşmektedir. Her yıl Hac ve Umre ziyaretinde bulunan Müslümanlar, Suudi Arabistan Devletine milyarlarca dolar döviz getirisi sağlamaktadır. O ülkeyi yönetenler eğer canları isterse bu paranın bir bölümünü tanıtım amacıyla kurulacak fona aktarılabilirler. İlaveten petrol zengini ülkeler de gelirlerinin bir bölümünü aynı havuzda toplayabilirler. Bu konuyla ilgili ilk hareketin tanıtım ve oluşumunu sağlamak Dışişleri Bakanlıklarına düşmektedir.
Gönül bunları istiyor ama fonların bugünden yarına oluşması oldukça zor görülmektedir. Bunun nedeni Müslüman zenginler ve petrol zengini ülke yöneticilerinin akılları ve servetlerinin batının ipoteği altında olmasıdır. Öyleyse görev her zaman olduğu gibi aydınlara düşmektedir. Halkı Müslüman olan ülkelerdeki aydınların kendi aralarında toplanarak içinde bulunulan durumu enine boyuna tartışmaları gerekir. Daha sonra da belirledikleri temsilciler bir Üniversite veya sivil toplum kuruluşunun koordinatörlüğünde bir araya gelerek alınması gereken önlemleri araştırarak üzerinde birleşilen konuları kamuoyuyla paylaşıp toplumları bilgilendirmeleri gerekir. Üçüncü aşamada uluslararası sempozyumlar düzenlenerek batılı aydınların da desteği alınmalıdır. Başlangıçta birileri tarafından dikkate alınmayacak olan bu oluşum, zamanla güçlenip, teşkilatlanarak İslam coğrafyasında ve dışında ses getirir konumuna gelecektir. İşte o zaman Batı medyasında yer alacağı gibi halkı Müslüman devletler nezdinde de dikkate alınacak hale gelecektir. Demokraside ve kalkınmada batı standartlarını yakalamış olmakla övünen Türkiye ve Müslüman aydını pekala bu hareketin fitilini ateşlemeye öncülük edebilir. “İslam Örgütü” de böyle bir oluşuma gereken olanakları sağlamalıdır.
Müslümanlar harekete geçerek, siyasi, politik, medya ve kitle iletişim araçları ile karşı atağı başlatmadıkları taktirde yapılan sosyo-piskoljik hareket tırmandırılarak bazılarının dört gözle beklediği “medeniyetler çatışmasına” dönüşebilir. Görünen o ki negatif ibre her geçen gün o yöne doğru biraz daha kaymaktadır. İnanç ve temennimiz dünya milletlerinin hiçbir zaman ütopik Armegedon savaşına sürüklenmemesidir. Bundan Müslümanlar kadar Batınında zarar görmesi kaçınılmazdır. Ancak en çok zarar görenler de bu savaşı başlatanlar olacaktır.
Kim nasıl düşünürse düşünsün Hz. Muhammed (S.A.V) barış peygamberi; İslam da barış ve esenlik dinidir. Fakat maalesef Müslümanlar olarak bunu insanlığa anlatmakta yetersiz kalmışız. Eğer Hz. Adem’le başlayan İslam ve semavi kitaplar yeryüzüne inmemiş olsaydı, insan denilen varlıklar en vahşi yaratıklardan daha aşağı bir yaşam içerisinde olurdu. Temennimiz çeşitli din ve kültürlerdeki akil insanların çabasıyla Dünyanın sulh sükun yurduna dönüşerek, bütün insanların bir arada kardeşçe yaşadığı bir konuma gelmesidir.

(1) Dr. Furkan Aydıner 11 Eylülden önce ve sora A.B.D’ de İslamofobya.
* Selim Yeniçeri tarafından Türkçeye çevrilmiş, Hz. Muhammed-İslam Peygamberinin Biyografisi- ismiyle, Koridor Yay İst. 2005’te yayımlanmıştır.