On İki Dev Adam

• 16 Ekim 2012 Salı 11:38:43

Artık ağlamıyordu, ağlayamıyordu Yunus Başçavuş. Kalbi kas katı kesilmişti sanki. Kollarında son nefesini veren bu kaçıncı askerdi, saymak istemiyordu. Gözlerinden yaş değil intikam yemini akıyordu.
Tüfeğini az evvel ruhunu teslim eden askerin yanına bırakıp cebinden bir sigara çıkardı. Telsiz anonslarına aldırış etmeden çakmağını aramaya devam etti. Kendini kaybetmiş gibiydi adeta. On erbaş, bir uzman çavuş bir de kendisi on iki kişi çıkmışlardı akşam ezanıyla yola. Sabah olmak üzereydi ve ekim ayının sert ayazı vardı Bingöl’ün dağlarında. Etrafında on bir şehit yatıyordu, defalarca takviye kuvvet istemesine rağmen beklenen takviye güçleri gelmemişti. İki koldan saldırıya uğramışlardı.
Hala çakmağını aramaya devam ediyordu, bulamayınca yanı başında uzanan şehit askerin ceplerini yoklamaya başladı, bir mektup buldu daha açılmamıştı bile. Trabzonlu Aliydi bu hatırlamıştı. Mektubu o gün gelmişti ve mektubunu açıp okumaya bile fırsat bulamamış olmalıydı göreve çıktıklarından dolayı. Bulduğu çakmakla sigarasını yaktı, mektubu açtı, telsizde anonslar susmadan devam ediyordu hala.
“ Alim, Yiğidim, Sevdiğim!
Sana kaç vakittir mektup yazmadığım için bana sitem ediyordun. Haklısın da. Sana yapacağım sürprizi bozmak istememiştim.
Alim! Biz çok iyiyiz, şükür, dert etme olur mu? Dualarımız seninle. Bak sana bir tane resim gönderiyorum. O çirkin ördek yavrusu oğlumuz Ali. Yirmi gün erken doğum yaptım. Babama çocuğumuz erkek olursa adı Yunus olsun demişsin bizde şimdilik Yunus dedik ama yine de sen bilirsin. Alim…….!”

Daha fazla devam edemedi Yunus Başçavuş, mektubu zarfa koyup resmi aldı eline. Yeni doğmaya başlayan güneşin aydınlığında bir Alinin yüzüne baktı bir de yetim kalan Yunusun resmine. “küçük Yunus ha “ dedi küçük Yunus. Hatırlıyordu, daha önceki görevlerin birinde Aliyle birlikte yürürken Aliye “oğlum” diye seslenince Ali duygulanıp komutanına iyice sokulup; “ Oğlum olursa adını Yunus vereceğim komutanım, onu sevdikçe seni, bana oğlum deyişini hatırlayacağım”
İnatla ağlamayan Yunus başçavuş usulca sokuldu Ali’ye, başını okşayıp; “ gözün aydın Şehidim, bir oğlun oldu “ dedi. Doğmak üzere olan gün şehitlerin kanları içinde boğuluyordu. Ölümün soğuk yüzü Ekimin bu serin sabahını öyle ısıtıyordu ki Yunus başçavuşun vücudu alev alevdi. Doğruldu yerinden , tek tek askerlerin başına vardı, bir umut işte, belki, hani belki aralarından birisi hala nefes alıyordur, yaşıyordur diye.
Samsunlu Rıza, Yozgatlı Selim, Aydınlı Halil, Maraşlı Necip, Ankaralı Mustafa, Muşlu Abdullah, Antepli Feridun, Sinoplu Necati… sere serpe yatıyorlardı. Nefesleri tükenmiş, çoktan ruhlarını teslim etmişlerdi. Bir an gözleri uzman çavuş İdris’i aradı, yoktu. Birden şahlandı, yaşıyor muydu acaba, deli gibi sağa sola koşturup bakınmaya başladı. Yoktu. Sesleniyordu ama cevap gelmiyordu. O an vurulduğunu fark etti, sağ bacağından kurşun yemişti ve bacağını sürüye sürüye etrafta koşturduğunun farkında dahi değildi.
Karakoldan ayrılırken Üsteğmen, Uzman İdris’e “askerler size emanet” dediğinde, “beni öldürmeden askerlerime dokunamazlar komutanım” demişti İdris. Hafızası yeni yeni toparlanıyordu Yunus başçavuşun. Saldırı başlamadan evvel askerlerden bir kaçı Yatsı namazı kılmak isteyince İdris çavuş, “ siz namaza durun bende tepede etrafı kolaçan edeyim” deyip tepeye çıkmıştı. Tüfeğine sarılıp tepeye doğru yürümeye başladı, bir yandan da olup biteni hatırlamaya çalışıyordu. Çatışma başladığında İdris Çavuş, “saldırı var toparlanın” diye bağırırken bir yandan da gelin kafirler gelin diye haykırıyordu. Tepeye vardığında sağda solda yatan terörist cesetleriyle karşılaştı… Bir, iki… yirmiye yakın ceset vardı etrafta ce hepsi de bıçak darbesiyle öldürülmüşlerdi. Gözleri gururla dolu dolu oldu Helal İdrisim sana dedi, yiğit delikanlıydı İdris. Tek başına bir dolu teröristle mücadele ederek hepsini öldürmüştü. Bir an göz göze geldi İdrisle, beynine kan damlamış gibiydi, nefesi tıkandı. İdris bir kayaya sırtını vermiş, hala öylece duruyordu. Çatışma olalı saatler geçmesine rağmen ayaktaydı. Hem boynunda hem kalbinin üzerinde iki bıçak öylece sallanıyordu. Diz çöktü Yunus Başçavuş, yaralı bacağında ki sızıdan daha çok acıyordu yüreği. Emaneti koruyamamış gibi hissediyordu kendini. Gözleri açıktı hala İdris’in. “beni öldürmeden geçemediler komutanım” der gibi bakıyordu adeta.
Küçük Yunus geldi gözlerinin önüne, Yetim Yunus! Babası daha baba olduğunu öğrenemeden, oğlunu Yunusunu göremeden şehit düşmüştü.
Yığılıp kaldı Yunus Başçavuş!...

---
On iki gün geçmişti aradan. Gözlerini açtığında bir hastane odasındaydı. Eşi ve oğlu yanı başındaydı, “şükürler olsun” deyip, sarıldılar. İl Jandarma komutanı ve Tugay komutanı da yaklaştı Yunus Başçavuşa. Hiçbir şey konuşmadan bakıştılar önce. Etrafında ki herkesi tek tek süzdü Yunus Başçavuş, sonra duvarda ki saate ilişti gözü, saat on ikiydi ve öğlen ezanı okunuyordu.
Tugay komutanı yatağın ucuna oturup elini tuttu Yunus başçavuşun, “geçmiş olsun başçavuşum, şükürler olsun ki yetiştik ve seni kurtarabildik” Ağlamayan, ağlayamayan Yunus başçavuşun gözlerinden bir damla yaş geldi, elini tutan paşanın elinden geri çekti elini.
“Geç kaldınız komutan” dedi, geç kaldınız. Yetişemediniz işte, bir Yunusu gazi bıraktınız ama bir çok Yunusu yetim koydunuz, Yunusu babasız bıraktınız, geç kaldınız. “
Tam on iki gün, on iki ay geç kaldınız.

Sustu herkes. On iki dev adam sustu.
Tarih ve takvimler sustu, dualar sustu.
Yunuslar yetim kaldı…
Geç kaldık, geç kaldık.

12 Ekim 2012 Cuma
Mustafa Çelebi ÇETİNKAYA