Şöyle bir bakarsak evrende bizim dışımızda bir hayat devam ediyor. Ve herkes işini yapıyor. Bir güvercin örneğin, evrenin kendine yüklediği misyonu yerine getiriyor ve güdüleri doğrultusunda bir hayat yaşıyor. Evren dev bir makine ve güvercin bir dişlisi. Olması gerektiği gibi dönüyor.
Biz insanız ve kendimizi evrenin odağına yerleştiriyoruz. Bir bal arası yapması gerekeni yapar ve soframıza balı koyar. Şikayet ettiğini, &
8217;bal işi kesat, yakında çiçek kalmadı.’ diye sızlandığını hiç duymadım. Çiçek ne kadar uzak olursa olsun, polenleri topladı. Ama evrenin merkezindeki bizlerin elinde ne çok şikayet edecek konu var değil mi?
Hangimizin işi tıkırında değil? Hangimiz görevimizi yapmıyoruz? işte bu iki sorunu cevabı aynı kişiler. Bir çiftçi elma ağacını meyve verdiği sürece sular, budar, gübreler. Ya o ağaç meyve vermiyorsa ne olur? Su bekliyoruz, güneş bekliyoruz, ilgi bekliyoruz. Hep bekliyoruz. Karşılığında meyve veriyor muyuz? Cevabımız ’evet’ ise biz mutlu olmayı hak ediyoruz.
Üzerimize düşeni yapıyorsak bu dev makine ve hayatımız sorunsuz devam edecektir.
(seri halinde devam edeceğim. Şimdi: virgül.)
