İŞTE GELDİM GİDİYORUM 24

• 14 Ekim 2012 Pazar 00:02:02

İŞTE GELDİM GİDİYORUM

Bölüm 24

Ağaç gölgesinde bir masaya oturdular. Çaylar da söylendi. Çok iyi gelmişti sıcak, demli çay. Demli sohbetlerin habercisiydi sanki. Öğrenciler heyecanlıydı. Okulun siyasi çekişmesi artık onlara kalmıştı.

-Sizin devre gibisi zor gelir abi ya. Hep rahat ettirdiniz bizleri. Koşturup durdunuz. Bunu gördük hep. Abi, yakalandığında iki apartman arasından geçmiştin; onu bir anlatsana. Çok konuşuldu o konu.

Gülümsedi delikanlı. Bir de sigara çıkarıp yaktı.

-O garip bir olay. O gece çok uğraştım ve geçtim. Çünkü hayatta kalıp kalmamak idi konu… Sanki bir anda erittim kendimi. Üç gün sonraydı; dokuz arkadaşla gittik aynı yere. En başta ben denedim. Sonra diğer arkadaşlar sırayla denediler. Neler yapmadılar ki geçmek için… Olmuyordu. Ne yapsak olmadı. Hatta bazı arkadaşlar sonradan yine gidip denemişler. O gece nasıl oldu ben de bilemiyorum.

-Bir de kestaneci olayı duymuştuk. O nasıl olmuştu?

-Bak bunu iyi ki sordun. Güzel bir konu bu… Adeta bir ders!

-Dinleyelim o halde…

-Çok gece olduğu gibi, yine gece yatakhanede yoktum. Dernekte biri kalırdı hep. Evi yoktu. Nereden gelmişti, kimdi? Bunları da sormayı hiç akıl edememiştik. Bizim için önemli olan; iyi bir insan oluşu, yardıma ihtiyacı oluşuydu. Geceleri sandalyeleri birleştirir, üzerinde yatardı. Kendimize ne almışsak, mutlaka ona da alırdık. Amacımız yardımlaşmaydı. Bir gece, arkadaşlarla epeyce geç vakte kadar gezdik ve gece iki civarı derneğe gidip bir çay demleyelim diye düşündük. İkinci kattaydı dernek. Merdivenden bir kat çıkılıyordu ve aradaki hol karanlıktı. Önce aşağıdaki kestaneciden biraz pişmiş kestane aldık. Hep orda olurdu kestaneci. Kışın kestane, yazın mısır satardı. Gündüzleri değil, geceleri sabaha kadar satış yapardı. Aklımıza birden muziplik geldi. İçerdeki o arkadaşı korkutalım dedik. Üç kişiydik. Bağırarak ve sesimizi değişerek, sertçe konuşmaya başladık:

-“Sen! Dinamitleri kapıya koy! Çabuk! Sen de kapıyı tara. Aşağıdayım. Sizi bekliyorum!”

-“Merak etme. Şimdi fitili ateşliyorum!”

-Biz bunları konuşurken, içerdeki arkadaşın sesi geldi. “Siz gırgır geçin bakalım. Gelin şu hali görün!” dedi. İçeri girdik ki ne görelim? Sandalyeler parçalanmış, arkadaş dayak yemiş, evrak yırtılmış… Kestaneyi içeri bıraktık, hemen karakola haber vermek için aşağı indik. Karakol yüz metre kadar ilerdeydi. Bu kadar yakın mesafe olmasına rağmen baskına gelmek akıl işi değildi. Tahta sandalyelerin parçalanışı sırasındaki gürültünün duyulmayışı garipti. Karakola girdik, gerekli şikâyeti yaptık. Tahminlerimizi sordular; anlatıyorduk. Tam o an kestaneci geldi. Oradaki sivil polislere döndü; “Baskına gelenlerin görüntülendiği mikrofilmler burada” dedi ve gitti. Bir daha da hiç kimse o kestaneciyi görmedi.

-Yani resmi birisiymiş ha?

-Evet! O bakımdan dikkatli olun. Birileri her an içinize birini sokabilir. En güvendiğiniz kişi aslında karşı taraftandır ya da polistir.

-Bu çok zor bir şey ama…

-Kolay değil tabi. Daha nelerle karşılaşacaksınız…

-Unutamadığın, “keşke yapmasam” dediğin bir şey var mı abi?

-Var! Kız arkadaşımız okulun tiyatrosunda oynuyordu. Hiç sebepsiz yere, ona “Oynama bu tiyatroda” dedik. İlk kez, öylesine bir duyguyla, sebepsiz, belki de kıskançlıkla söylemiş ve söyletmiştim. O da bize diklendi, oynayacağını söyledi. “Elinizden geleni yapın” diye de ekledi. Bu zoruma gitti. Günler geçti ve davetiyeler bastırıldı. Şehrin en önemli salonunda oynayacaklardı.

-Tabi siz çaresizdiniz. Zor da kullanamıyorsunuz.

-Kullanamazdık da… Buna hem gönlümüz razı olmazdı, hem de akrabaları da hep arkadaşımızdı. Tiyatrodan bir gün önceydi. Artık çaresizdik ve tükürdüğümüzü yalamak üzereydik. Aklıma son bir fikir geldi. Babasının yanına gittim. Beni çok severdi. “Amca” dedim, “Biz kızınıza söz dinletemedik. Karşımızdakilerle birlik oldu, onların tiyatrosunda oynuyor.”. Şaşırdı tabi babası. Bana da güvenirdi. “Yarın mı tiyatro?” dedi. “Evet.” dedim.

-Eyvah abi… Ne yapmışsın böyle?

-Okula geldim sonra. Ertesi gün babası ailecek pikniğe götürmüş. Arabayı bozmuş ve tiyatro saatinden çok sonra dönmüşler eve. Tabii tiyatro iptal… Ama arkadaşımız da disiplin kurulunda benim yüzümden.

-Sana bir şey demedi mi?

-Demez olur mu? Karşıdan geliyordu. Ben onun geliş şeklinden kıyamete hazırlandım. En azından bir yumruk yiyecektim. Çünkü yumruğu sıkılı geliyordu. Yanıma gelir gelmez, tüm kasları gergin vaziyette, yumruğunu kaldırdı. “Bununla çeneni dağıtmak için yemin etmiştim. Ama insanlar birbirimize düştüğümüz için sevinmesinler diye o çenen yerinde kalıyor; bunu bil! Şimdi defol karşımdan! Bana bir daha selam verme!” dedi ve gitti.

-Gerçekten küstünüz mü abi?

-Çok değil… On bir aycık küstük…

Güldü herkes. Delikanlı saatine baktı. Ancak giderdi.

-Bana müsaade arkadaşlar. Tekrar geldiğimde görüşürüz.

Teker teker kucaklaştılar ve yola koyuldu. Yaya olarak şehre doğru gitmeye başladı… Beş yüz metre kadar gittikten sonra arkasındaki ayak seslerini merak etti. Dönüp baktı… Birden renkten renge girdi. Elleri titremeye başladı. Kalp atışları hızlandı…