Bitti demenden sonra mı başladı herşey? Seninleyken, sende iken tamda sen olmuşken mi ? Gönlümde alev alev yanmış, benliğimi benden almışken mi? Yok olmuş iken… Bukadar alışmışken… Tamda arınmışken seni herkese benzetmekten, kimseye benzetememeğe başlamışken mi? Derdinle, kederinle barışmışken; mutluluğu varlığına değişmişken mi? Mecnunlara karışmışken, Şirin deyip sarılmışken, Zührem deyip diz çökmüşken, masal olup dil dökmüşken mi? Ne zaman bitti?
Aşk hiç biter mi? Aşk hiç biter mi? Diye dolanıverdi yine o şarkı dilime. Biten ne idi peki? Kaybolan benliğim mi yoksa tamamen senliğim mi? Belkide sadece varlığındı biten. Belkisi yok kesinlikle varlığını esirgedin benden. Gözlerini, gülüşündeki gamzeni, küçücük ellerini, seni sen yapan somut herşeyi esirgedin. Ve küçük dünyamdaki herşey okadar sendiki…
Ve küçük dünyamda herşey okadar sendi. Ankarada hep aynı mekanda içtiğim limonlu çay, Eminönünde yediğim balık-ekmek, kahve yanında gelen çikolata kaplı kahve çekirdeği, herhangi bir şehrin herhangi bir arasokağındaki restorantta sıpariş edilen yemekte çıkan saç teli bile…
Sen olmuşken, yok olmuşken, bukadar alışmışken ve küçük dünyamda herşey okadar sen iken. Bitti mi?
Ömer Faruk Pekmanidar