Bir daha ne anlar bana gelebiliyor.Ne de ben onlara geri dönebiliyorum.Deniz kenarında babasıyla oynayan o küçük kız çocuğunu özlüyorum.Ona kumdan kaleler yapan babayı.Daha az iletişim aracının olduğu,insanların daha çok ve içten iletişim kurduğu günleri.Sokakta oynayan çocukları özlüyorum.Kaybolan çocuk oyunlarını.o oyunların sokaklardan tüm şehre yaydıkları sevgiyi.

Biz yolumuza devam ederken geride ne çok şey bırakıyoruz.Anı denen koca bir denizimiz var.Bazen dalıyoruz ya içine.Yıllar gittkçe derinleştiriyor..

Çoğu kez sahilden hepsine öylece bakıyoruz.Uzaktan özlemle.Dalgalar birkaçını getiriyor,avuçlarıma bırakıveriyor çakıl taşları ile..En güzelleri bile artık hüzünlü çünkü yoklar.Denizin derinliklerindeler.Yaşalandıkça deniz derinleşiyor.Anılar çoğalıyor ve hüzünler daha büyük dalgalarla kıyıa vuruyor.
Bir küçük anahtarlık,bir anı defteri,bir çift küpe,fotoğraf albümü,bir şarkı,br sokak,yıldızlı bşr gece,dantelli bir bluz,bir duvak..Hepsi kumsalsa öylece serili..

Eşyalara bağlı insanlara hak vermeyi öğretti yıllar.Onlara dokunduğunuzda geçmişte yoculuğa çıkmak içinmiş.Bir an o yolculukta gülümsemek için.
Var mı sizin böyle anı eşyalarınız?Ya da biten hikayelerin ardında elde kalanlar.Sakın atmayın.Onlar sizsiniz.Kendinizi bulmak istediğnizde onlara dokunun.Özleminizi azaltacaklar.Ve yeni hikayeler başladığında yol gösterecekler..