Aldığım her nefes bana yeni bir yol çizmemi öğretti.Başkasının çizdiği yolda yürümedim.Tamda bu yüzden tercihimden dolayı hep yalnız kaldım.Kendime cizdiğim yola hayranlıkla bakanlar bile, korktular durumumu alkışlamaktan.Toplumun bu tepkisine ise verecek cevabı bir cok yazıda buldum.”Arkamda yürüme öncün olmaya bilirim, önümde yürüme takipcin olmaya bilirim, yanımda yürü böylece ikimizde eşit oluruz”.diyordu bi kızılderili atasözü..

Önde yürümek arkada kalmak kadar tehlikeliydi.Her yanlış adım haraketi yavaslatır,her düşen ise kardeslerinin ayakları altında ezilirdi.Oysa bizler hayatımızdan gecenlerin bize eşlik ettiğni bilmeli,yallnız olduğmuzun farkına varmalıydık.İnsanlar anlaşamadıklarına göre dilsizliğin, ağmalığın bir önemi yoktu.Birbirleriyle tanışır, birbirlerinden hoşlanır,öpüşür yada tepişir.Ama yine herkes bencilliğne yenik düşerek kendini düşünürdü..

Etrafımda beni yadırgayanlar, “-neden uyum icinde yaşamıyorsun diyorlar.Sanırım bunun en şahane sebebi ise ben ehli bir hayvan değilm.Ben farklılığı seviyorum, tüm toplumun aksine sürü pisikolojisi beni deli ediyor…