Maria - I

• 7 Ekim 2012 Pazar 14:01:49

Babamın gereksiz gördüğü bir savaş olan İkinci dünya savaşı başladı başlayacak korkusuyla ailece göçmüştük İtalya’ dan Yunan adalarına.

Türklerden kalma o kadar boş ev vardı ki yerleştirildik bir tanesine. Yıkık dökük harabe idi ama denizi görüyordu. Hemen yanı da zeytin tarlası. Pencerelerinde hala sardunyalar canlı. Beyaz badanası ve kırık da olsa mavi camları vardı. Tam bir ege eviydi işte.

Herkes odasını temizledi. Annem babam ben ve iki kız kardeşim başladık yeni bir hayata. Geceleri penceremi açıp dalıyordum uzaklara. Karşısı Türkiye. Işıkları ışıl ışıl. Karartma geceleri hariç.

Resim yapmayı severdim. İtalyada büyükbabam almıştı bana bir boya seti. Eskimiş beyaz kumaşları kesip biraz macunladıktan sonra boyamaya başlardım bir kadını. Rüyamda görüyordum her gece. Elleri narin , ürkek yüzü ve saçları ah en çok saçlarında kalırdım. Boğazıma sarılırlardı sanki nefes alamazdım. Bana eğildiğinde dudaklarındaki çilek kokusunu alabiliyordum.
Kısık sesiyle " Hoşgeldiniz paşam benim. Ne arzu ederdiniz benden" deyip gülerdi hafif meşrep bir şekilde.

O günden beri hep onu çizdim. İsim koyamadım Aşk dışında. Tek yakışan oydu o güzel yüzüne ve gözlerine.
Ailem kendince bir iş kurmuştu. Annem terziydi zaten babam da bir ermeni ailesinin yanında işe başlamıştı. Kardeşlerim de mahalle okuluna başlamıştı. Bir ben yalnız kalıyordum evde. Çalışmak istedikçe babam ve annem "olmaz oğlum lüzum yok hem sen hastasın bak dikkat etmelisin kendine. buranın nemi yok öksürmüyorsun da birkaç haftadır." deyip savuşturuyorlardı kelimelerimi sağa sola.

Çaresiz ben de kendimi resme verdim. Aşk vardı en azından hayal de olsa çizdiğim. Boya almak için çarşıya indiğimde iskeleye gittim. Yorgo baba vardı. Kaba bir adamdı kimse sevsin istemezdi de zaten.

"Bak evlat" derdi.
"Sevmek güzel ama kaybettiğinde çok acı çekersin o yüzden kimseye alışma."
Benim gibi ol. sadece deniz var bende mesela.

Tam ufku göstermişti ki karşıdan biden fazla kayık yanaştı iskeleye. Bunlar hala mübadelesi devam eden insanlardan kalanlardı.
İskeleye yanaştılar. Hepsinin suratında geride kalan hayatları vardı. Tam ardımı dönüyordum ki gözüme bir silüet takıldı.
Yok .. yok.. olamaz bu o olamazdı..

Beğen