Egocuğuma can-ı gönülden..

Beni değil de hep çevremi kaale aldı umrum. En çok ben farkında olsam da engel olamadım durumun hükümdarlığına. İndiremedim tahtından, yok edemedim krallığını. Ve bu sebeptendir ki, bir tek ben, umrumun umrunda olamadım.
Kendimi değersiz kıldım. Neticede hep umrumdışıydım.
Çünkü egoma göre, diğerleri hep 1-0 öndeydi benden. Bendeniz, her seferinde mağlup başlamıştım. Peki kime göreydi ? Neye göreydi ?
Ortada belli bir sistem vardı da, ben bu sistemin azizliğine uğrayıp mı mağlup başlardım ?
Yoksa diğerlerinin torpil yapacak çok adamı mı vardı ?
1-0 öne geçme hakkını bendeniz asla tanımamıştım onlara. Ve ben, beni üzmek istememiştim. Egomun kölesiydim, o bana mağlup olduğumu hissettirmişti.
Bir tek hislerime müdahale edebiliyordu.
Ki bu benim en değerlimdi.
Hislerim..
Bilmem ki bir yandan teşekkür mü etsem egocuğuma ? Saygı babında falan..
Onun merhametsizliği yıkmasa mutluluğumu, bırakmasa kursağımda sevincimi belki de bendeniz bu satırlara yakınamazdım.
Ve ben tam da şu satırda kısa cümleler kuruyorum egoma ;
‘’Hayat, bir sınavdır.’’ Derler ya hep. Sanırım ben bu dersten kaldım egocuğum.

-MerveYalçın.