Bir Dostluk Hikayesi

• 5 Ekim 2012 Cuma 23:17:40

Adı Umut’tu onun. Umut... Ne var ki gelecekten yana hiçbir umudu taşımıyordu yüreğinde. Yapayalnızdı hayatta, kimsesizdi. Ailesini bir deniz kazasında kaybetmişti. Şurda, Şuracıkta almıştı bu kötü haberi. Onlardan geriye bu küçük kulübe kalmıştı. Doğru ya! bir de gül ağacı vardı, kulubenin bahçesinde. Annesinin çok sevdiği , gözünden bile sakındığı bir gül ağacı. derin bir iç çekti Umut. Düşündü. neden böyle olmuştu. Küçücük yaşında bu derece acı olayları yaşamak... Aklı almıyordu bir türlü. Başını çevirdi cama doğru. Karanlık sokakları aydınlatan şu evlerde kimbilir hangi mutluluklar yaşanıyordu. O ise içinde bulunduğu bu köhnekulubede tek başına yaşamla mücadele etmek zorunda kalmıştı. sonra birden gözü, küçük gül ağacına takıldı. her yıl bu mevsimlerde açan güller şimdi neden yoktu? Aman Allah’ım nasıl da unutmuştu. onu sulamalıydı. Bu mevsimlerde değil yağmur yağmak, bir damla bile düşmezdi toprağa. Oysa bitkilerin suya ihtiyacı vardı. Yatağından fırlayıp su dolu bir kabı kaptığı gibi bahçeye indi. Küçük gül ağacını suladı. Artık iiçi rahattı.
Ertesi sabah erken çıkmıştı iş aramak için. Gül ağaçı aklında bile değildi. Gece geç vakitte dönmüştü eve. Yine eli boştu. Kimse ona iş vermiyordu ki. Çünkü çok küçüktü. yaşı henüz onu bile bulmamıştı.
bahçenin kapısıyla birlikte geçmişinde kapısını aralamıştı umut. Kapının çıkardığ bu ses, her gece bu saatlerde babasını getiriyordu ona. Oysa bir gün acı haberini getirmişti. o günü hiç unutamıyordu umut. her hatırladığında gözlerinden yaşlar eşlik ediyordu ona.
Üşümeye başlamıştı. nedense hava bugün biraz serindi. hemen eve girmeliydi. Hastalandığında ona bakacak bir annesi yoktu ççünkü. Birden geri adım attı. arkasına döndü . "ama neden" dercesine boynunu büktü. gül aağacı yine boboştu. halbuki onu sulamıştı. "amaan" deyip içeri girdi. Kendi derdi kendine yetiyordu zaten. Bir de onunla mı uğraşsındı. Çok yorgundu. Ayakta birşeyler atıştırıp yattı. Ama aklı hala küçük gül aağacında kalmıştı.
Unutamıyordu Umut. Küçük gül ağacığın unutamıyordu. Onda annesinin hatıraları saklıydı. küük mavi gözlerinden yine yaşlar damladı. neden, neden açmıyordu? ihtiyacı olan neydi?
Düşündü bir müddet. ve sonra "bulduuum " dedi . evet gerçekten bulmuştu. küçük gül ağacının ihtiyacı olan tek şey sevgiydi. Annesi öyle yapardı. severdi, onunla konuşurdu. da öyle yapmalıydı. koştu, bahçeye indi. Küçük gül ağacının dibine oturdu. Okşadı, sevdi onunla konuştu. Sabaha karşı içi geçmiş , orada uyuyuvermişti.
Güneşin doğuşuyla yüzüne vuran ışık demeti, onu uyandırmaya yetmişti. Aman Allahım. gözlerine inanamıyordu. Küçük ağaç sanki kırmızıdan bir elbise giymişti. daha da sevdi küçük gül ağacını , okşadı.
Sonra, öyle birşey geldi aklına dayanamayıp yine ağladı. Başını kollarının arasına alıp hıçkıra hıçkıra ağladı. Şu gül ağacı bile sevgiyle yeşermiş, hayatta kalabilmişti. Kendini düşündü. İhtiyacı olan sevgiyi ona kim verecekti. Onu kim yaşatacaktı. Düşündü. ve saatlerce ağladı.
Bir ara uzun zamandır tatmadığ bir hissi yaşadı yüreğinde. bu tıpkı evet tıpkı annesinin o pamuk ellerine benziyordu. Sanki annesi yanında yanağını okşuyordu. Yavaşca kaldırdı başını. Kücük bir gül tomurcuğu eğilmiş , sanki onu teselli ediyordu. "neden olmasın" dedi umut. Onun ihtiyacı olan sevgiyi bu küçük ağaç verebilirdi. Minik tomurcuğu aucun aldı. onu öptü. Söz verdi küçük gül ağacına. Hep beraber olacaklardı.
O günden sonr küçük gül ağacı hiç solmadı. Yaz kış birlikteydi umutla. Tıpkı söz verdikleri gibi. herkes şaşıyordu buna . Küçük gül ağacının umutla olan dostluklarına hayran kalıyordu herkes.
dostluklarının ilk yıl sonlarıydı. bir sabah küçük gül ağacında tek bir gül kalmamıştı. Kurumuştu adeta. Üç gündür umutta görünmüyordu ortalarda. mahalle sakinleri toplanıp umutun evine gittiler. defalarca çaldıkları halde kapıyı açan olmadı. Son çare kapıyı kırıp girdiler içeri.
Gördükleri manzara karşısında hepsi donup kalmıştı. Umutun cansız bedeni etrafında onca gül yaprağı olduğu halde ordaydı. Mükemmel bir dostluk böyle son bulmuştu...

zübeyde aslan/ 1999- lise 3 çağları