Hadi durma!

• 1 Ekim 2012 Pazartesi 01:53:07

Sorun insanları anlayamamla alakalı değil. Beni bazen yanlış anlayın. ’Artık kimseye güvenmeyeceğim’ diyorum aynadakine. Ben bunu diyince o sersemce bi tebessüm attı. ’Hadi oradan amına koyayım sen mi güvenmeyeceksin? Gel de gülme.’ Der gibi bi surat ifadesiydi. Kızdım ona. Aynadaki bile bana güvenmiyordu. Kendime de kızdım biraz. Ne beceriksiz herifsin dedim. Suratımı astım, aynadaki o sersemce gülüş intihar ipimdi. Durdum, düşündüm biraz. İnsanın bi başkasına güvensizlik duyması için ilk önce şu soruyu sorması gerek; ’Acaba bende güvensizlik duyacak bi güven var mı? diye sorması gerek. İşte şu ufak soruyu kendimize soramadığımız için kaybediyoruz. Ben bu zamana kadar birine karşı güvensizlik hissetmedim. Herkese güvendim. Bi arkadaşa, kardeşe, abiye, ablaya, akrabaya, öğretmene,babaya, anneye falan. Ama en çok bi sevdiğim vardı ona güvendim. Ona, onu severek güvendim. O şimdi yok. Kimine göre hata yaptım. Saftım, aptaldım, kördüm, sağırdım kimine göre. Kimilerine göre öyleyken, böyleyken umursamadan seviyordum. Allah var o da seviyordu. O, benim onu sevdiğimden daha çok beni seviyordu. Onu bu konuda bazen kıskanıyordum. Hani o başkaydı demeyeceğim size. Çünkü herkes böyle der sevilince. Ama sevilmeyince zıt düşünür. Düşmanı olur. O benim gözümde her zaman kadın gibi kadındı. Mertti, lafını esirgemezdi. Güzellik konusunda bana göre annemden sonra dünyanın en güzel dişisiydi. Kimisi ’ne lan bu, bunu mu seviyorsun. o kadar da güzel değil ki.’ derdi. Ben her zaman onlara ’ keşke benim gözümle bakabilseydiniz. O zaman bana hak verirdiniz.’ derdim. Gülerlerdi, tınlamazdım. Ona şiirler yazdım. Şiir konusunda beceriksizdim. Ona beceriksizliğimle yazdım. O severdi şiir okumayı. Brnim şiirlerimi not ederdi. Hiç unutmam, bir keresinde bana sürpriz yapmıştı. O zamana kadar yazdığım bütün yazıları üşenmeden deftere yazmış bana hediye etmişti. Duygulanmıştım. Ağlamak istedim ama o da ağlar diye ağlamadım. O ağlarsa ben daha çok ağlardım. Hayatım boyunca katlamadığım tek şey; annemin, abimin,babamın, dostlarımın ve onun gözyaşlarıydı. Öyle işte aynadaki ben. Hadi durma yine gül bana!

Gokhan Aksu