EN BÜYÜK SERVETİNİZ

• 28 Eylül 2012 Cuma 21:13:28

Hayatta en büyük servetimizin birincisi “karakterimiz” ikincisi “dostlarımız” olduğunu bilen ve bunları “göz bebeği” gibi korumaya en büyük özeni gösteren biri olduğumu düşünmüşümdür her zaman.
Herkesin sahip olamayacağı ve hiçbir servetin satın almaya gücünün yetmeyeceği bu en değerli iki insani kavramın her geçen gün daha da artan bir vurdumduymazlıkla elden ve gözden çıkarıldığını görmek beni derin kederlere salıyor…
Bir tarım ülkesi olan yurdumuzda nasıl ki önce ekmeler bozuldu.
İnsan karakterinin bozulmasıyla da her şey yerle yeksan oldu.
***
Çok değerli ve önemli tıp hocası ve yazar Sayın Erdal ATABEK’in
üzerinde uzun uzun düşünmemizi gerektiren yine çok önemli makalesinden bir alıntıyı sizlerle paylaşmak istedim.
Defterin bu tür yazılara ve sağlam kalem sahiplerine pek itibar etmediğini bilmekle birlikte umarım alıcısı bulunur!..
***
Neden “artık dostluk kalmadı” diye yakınır oldu insanlar?
Önemli bir konudur bu.
Ama gündelik hayhuy içinde farkına varılmıyor.
Dostluğun temeli “güven”dir.
Dostunuza güvenebilirsiniz.
Sizi yarı yolda bırakmayacağını bilirsiniz.
Yürürken sizin kolunuzdan çıkıp başkasının koluna girmez.
Sizi kendi çıkarı için satmaz.
Zor zamanlarda yanınızdadır.
Size nasıl yardım edileceğini bilir.
Yaşam gücünüzün önemli bir parçasıdır “dostunuz.”
Gündelik ilişkilerden farklıdır dostluk.
Arkadaşlıktan hem farklıdır hem de ileridir.
Onu görmeseniz de dostunuz olduğunu bilirsiniz.
Oradadır.
***
Dostluk herkesin yapabileceği bir iş değildir.
Dost olabilmek önce sağlam karakter ister.
Dost olabilmek kalıcılık ister.
Dost olabilmek zikzaklar çizmemeyi başarmak ister.
Çıkarların üstüne çıkabilmek ister.
Kendinde olanı verebilme gücü ister.
Onu incitmemeyi bilmeyi ister.
Yaşam sınavlarından yüz akıyla çıkabilmeyi ister.
Değer bilmeyi ister.
Sevmeyi bilmeyi ister.
Saygı duymanın anlamını bilmeyi ister.
Dostluk çok şey ister.
Ama bütün bunlara değer.
Çünkü hayatta en büyük servetiniz ikidir:
Birincisi “karakterinizdir.”
İkincisi “dostlarınız.”
Bunlara sahip değilseniz yoksulun yoksulusunuz.
Bunlara sahipseniz varsılın varsılı.
***
Bugünlerin derdi, karakterlerin bozulmasıdır.
Bugünlerin derdi, herkesin birbirinin rakibi olmasıdır.
Yaşamdaki bütün kazancın paraya ve mala sahip olmak sanılmasıdır.
Yaşamın bütün değeri para ve mal olunca herkes rakiptir.
Yalnız şirket rekabeti değildir bu.
İş arkadaşları rakiptir.
Kardeşler rakiptir.
Anne, baba rakiptir.
Eşler birbirinin rakibidir.
Hayatın ekseni olmuş rekabet her türlü yakınlığı yok eder.
Coppola, ünlü filmi Apokalips’in jeneriğinde şunu yazmıştır:
“Savaşta ilk kaybedilen masumiyettir.”
Biz de bu serbest piyasa düzeninde şunu yazabiliriz:
“Bu rekabet dünyasında ilk kaybedilen dostluktur.”
Bu sahte refah dünyasında ne dostluk kalır ne de içtenlik.
Her şey “görüntü” üzerine kurgulanmıştır.
Zalimlik, sahte gülücüklerle örtülmüştür.
Arkadan saplanan hançer, omuza konulan elle saklanmıştır.
En acımasız sömürü “biz bir aileyiz” yalanıyla maskelenmiştir.
Harcanan hayatlar “sizin büyük fedakârlığınız” sözleriyle gizlenmiştir.
İşte, “artık dostluk kalmadı” yakınmasının içyüzü budur.
Böyle acımasız bir çıkar kavgasında dostluk kalabilir mi?
Böyle aşağılık bir arkadan vurma ortamında karakterin sözü edilir mi?
Ama işte değerleri de buradadır.
Bu ortamda “karakter sahibi olmak” çok önemlidir.
Bu ortamda “dost olmak,” “dostları olmak” çok önemlidir.
***
Gene “doğru seçimler yapmak” geliyor gündeme.
Yaşam yolunu doğru seçmek.
Yaşam eksenlerini doğru seçmek.
Yaşam değerlerini doğru seçmek.
Doğru karakterle yaşamayı başarmak.
Dost olabilmek.
Dostlarını doğru seçebilmek.
Bana doğru gelenler bunlar.