Karanlık satırlarımın aydınlık mısraları sana yazdığım bu sözcükler.Dinle sevgilim yüreğimden fışkıran lavları.Aşkımı dinle.Beni dinle.Üzgünüm hem de çok üzgünüm sana kötü baktığım için.Senden nefret eder gibi davrandığım için.Üzgünüm sevgilim seni uzaktan sevmek zorunda kaldığım için.Senin hasretin buram buram tüterken burnumda hiçbişey yokmuş gibi sanki seni tanımıyormuşum gibi görünmeye çalışmak nasılda rezalet bir duygudur ki beni bunu yapmaya mecbur eden.Oysa seni sevdiğimi saklamazdım , yanından kaçmazdım her karşılaştığımızda bunu sana hissettirirdim.. Utanmazdım seni seviyorum demeye, kokunu içime çekmeye.Yüzümden hiç gülücük eksik olmazdı seni her gördüğümde.Sen mutlu ol beni hiç üzgün görme diye çocuklar gibi kıkırdardım.Şimdi öyle mi sevdiğim tüm bunları sana anlatmak varken bu boş sayfalara anlatıyorum senmişsin gibi; sanki sen olabilirmişsin gibi...?En mutlu anım bile sen yanımda değilken tuzu eksik yemek gibi tatsız ,anlamsız .En acı olayımı bile senle paylaşırken bir hiç.Senle olmak nasıl bişey acaba.?Yanındakiler ne kadar da şanslı sarılıp yürüdüğün arkadaşların,annen,baban,kız kardeşin,iş yaptığın adamlar daha bilmedğim niceleri .Bir ben yokum yanında istediğim halde olamayan .
ŞİMDİLİK HOŞÇAKAL SEVDİĞİM BEN SENLE OLAMADIM AMA HAYALİN HEP YANI BAŞIMDA.