Tarih 17 Agustos 1999 -Not dùstùm tarihe...
-------------------------------------------
Almanya dayim.Gùnlerden bir pazar gùnù.Ve ben pazar gùnù çalismamanin verdigi,rahatlikla,
çalisarak geçen bir haftanin tùm yorgunlugunu atmak istegi ile,1-2 saat daha fazla
uyumak için hala yataktayim saat sabahin 08 veya 08.30 u.Telefonumun yirtici zil sesi ile uyandim.Uyku mahmurlugu ile;-Alo buyrun"dedim.Karsidaki ses"-Selam bile vermeden
"-Mansur hala yatiyormusun.Turkiye de çok siddetli bir deprem olmus ,binlerce insan òlmùs,bazi sehirler yerle bir olmus.Kalk acele telefon et ailene.olayin ayrintilarini ògren ailene birsey olmusmu?Daha sonra bana bildir,bekliyorum." diyerek telefonu kapatti.Tabiki sesinden tanimistim.Vietnamli arkadasim "Nguyan Van Tich" idi.(Vietnamlilar çinlilere ve Tayland veya Filipinlilere gòre temiz,arkadaslik yapilabilecek durustleri oldugu gibi ayni zamanda çok tehlikelilerde.Bazilari gòzùnù kirpmadan insan oldurebilir).
Hertaraf kapali idi.Telefon için çarsiya gitmem lazimdi.Yola çikip tramvay bekleyip merkeze ulasincaya kadar 40-45 dakika geçti.Ailemle gòrùstùm saglikli idiler ama binlerce insan òlmùstù.O an Yùregimde kopan tufanlari kelimelerle anlatamam.Tanimadigim halde,gòrmedigim halde,akrabam olmadigi halde òlen insanlar için aglayabilmenin ve aglamanin,dua edebilmenin ve etmenin anlamini ben, iste o gùn kavradim ve yasadim.O gùn ,o yirtici telefon sesi ve Nuguyan Van Tich’in ayni milletten ve dinden olmasakta baskasinin,benim acimi aci edinmesini hiç unutamiyorum.
O gùnù her hatirladikça hicrana gòmùlmekteyim.Bu vesile ile o gùn terki dùnya eden depremzadeleri rahmetle yadediyorum ve Yaradan’in da onlari Rahmeti ile yargilamasini
diliyorum.
Selam ve dua ile...