Ve nihayet bitti, zincirler kırıldı birer birer. Tutsaklığımın kafesleri...Demek dostluğunuz buraya kadardı, demek sonunda açıldı kapılarınız diye geçirdim içimden. Evet bu ona işaretti ki; göğümün karanlıkları silinmiş, gürlemesi dinmiş, siyahlar yok olmuş etraftan. Zaten çok yormuştu beni kırmızı ve siyah, tüketmişti bütün benliğimi. Ama mirasını hala her bir zerremde hissediyordum. Gülmek geliyor içimden bütün yaşadıklarımı gözlerimin önünde tekrardan görünce. Hayat filmimi izlerken, gülerken ağlamak geliyordu içimden. Ve sonra... Sanki birşey hatırıma gelmeye çalışıyordu. Kalbimde sanki hafiften bi sızı vardı. Ama nedenini bilmediğim gibi, hatırıma gelmeye çalışan şeyle ilgisi olduğunu düşündürtmüyor değildi. İçimi bir heyecan, bastı. Kaç binyıldır duymadığım, adını bile bilmediğim birşey sanki. Uykum geliyordu sanki ilk defa, karşı koyamadım, uyumuşum...
Ve nihayet uyandığımda hatırımda bitiyordun. Allah’ım yoksa bu o mu? Allah’ım, gerçekten bu sen misin? diye haykırdım içimde...

...