KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Paylaşmayı Öğrendim Ben Evvelden
Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.
Paylaşmayı Öğrendim Ben Evvelden
Çok zaman düşünmüşümdür insanlardaki geçmişe olan özlemlerin nedenini. Hatta önceleri sadece ben geçmişle iç içe olduğumu sanır ve “Acaba ruhumda kötü durumlar mı var ki?” diye de, kendime hayıflanırdım hep.
Düşünmek insanın doğasında var ya. Düşünür, kendince beyin jimnastiği yapar, ölçer, biçer, yarıma ekler, tümü böler ve bir sonuçlara ulaşmaya çabalar durur. İşte ben de, bir insan olarak, sonradan düşündükçe anladım ki; asıl özlemlerimiz ilk öğrendiklerimize imiş meğer… O güzellikleri bire bir yaşadığımızdan, bıraktığı derin izlermiş, ruhumuzdaki tatlı ve şahlanmış ırmaklar…
Sıralayayım bakalım neler öğrenmişim ve neleri öğrene gelmişim hayat boyu?
Kâğıttan yaptığı külahlara, leblebi şekerlerini paylaştırırken, “Yarısı da kardeşinin” derdi annem; paylaşmayı öğrendim.
Müberra Abla’nın etli mantı gönderdiği tabağı, irmik helvasıyla doldurup elime tutuşturdular; bize dolu gelenin boş yollanmayacağını öğrendim.
Babamın aylık aldığı gün, yan sokaktaki Emine Nine’nin evine yiyecek ve harçlık bırakmasına şahit oldum; insanlara karşılıksız bir şeyler vermenin hazzını öğrendim.
Yıllardır sürer paylaşmaya dair öğrendiklerim... Yalnız maddenin değil, emeğin, zorlukların, yoklukların, varlıkların, korkuların, acıların, sevinçlerin, tasaların ve daha nice şeylerin de paylaşılabileceğini öğrendim. Öğrettiler.
Artık bakkala ekmek almak için, komşu çocukları yerine kapıcımız gitmekte. Düğünlerimizi, sünnetlerimizi; komşularımız, akrabalarımız yerine, organizatörler hazırlamakta. Cenaze evlerine, saygı ve sünnet gereği ocak yaktırmayıp, yedi gün sıcak yemek taşıma yerine, lokanta ve pastanelerin hazır yemek, börek ve kuru pastaları yollanmakta.
Dedikodunun bile tadı yok artık. Televizyonların magazin programlarında yapılıyor zaten fazlasıyla ve bizler de dinliyor, izliyoruz dikkatle. İzlemesek de pek bir şey bilmiyoruz artık eşimiz dostumuzla ilgili ki… Böyle olunca da güzel güzel dedikodu yapamıyoruz...
Limonumuz bittiyse evde o an, komşudan alamayız bir tane bile olsa. Limon suyu hazırlayıp bulundurmak zorundayız acil durumlar için. Eve geldiğimizde, yorgunluk gidermek bahaneli, asıl niyeti sohbet olan, kahve içimi ziyaret amaçlı tıklatılacak kapı da yok artık.
Gönlümü, yüreğimi paylaşmak için ortamlar da yok. Konu komşu yorgun geliyor işinden gücünden. Bir yoğunluk sarmış herkesi. Bıkkınlık, suskunluk, yalnızlık…
İşte ben buradayım dostlarım. Burada, "Önce insan" olarak görüldüğümü bilmenin mutluluğu var içimde. Bir kahve içimi sohbetin yerini alabilen paylaşımlar var. Hiç kimsenin kıskanılma, karşı cinsten bir obje gibi görülme gibi bir derdi yok. Olgun, güzel insanlar topluluğu burası. Gelen bir tabak yemek yerine doldurulmuş, tatlı misali yorumlar yapılmakta burada. Paylaşımların hazzı alınmakta...
İşte ben de bu yüzden buradayım dostlarım. Öğrendiklerimi yaşamak, paylaşımda bulunabilmek için her zaman sizlere ihtiyacım var benim.
NOT:
Uzun bir aradan sonra başladığım yazılarımdan ilkinin güne gelmesi beni mutlu ett. Yazımı güne getirerek ödüllendiren değerli seçki kuruluna teşekkür ediyorum.
YORUMLAR
Sizi yeniden okuyabilmek ne kadar güzel...
Hoşgeldiniz yeniden...
Ve bu güzel yazıyla vefanın ve dostluğun ve kaybettiğimiz değerlerin sorgusuyla gelişinize sevindim... Ben de imzamı atıyorum bu içimizdeki yarayı su yüzüne çıkaran yazınıza...
Tebrik eder, sağlık, mutluluk ve başarılar dilerim, Gülnağme hanım...
Saygım ve sevgilerimle güzel kalem....
Sevgili Gülname, paylaşmanın hazzı bu defterde her zaman bol bol yaşanır, profilinizden üç yıldır üye olduğunuzu gördüm.
Ben daha çok nesirle uğraştığım için size hoş geldiniz diyorum, iyi ki yazınız güne gelmiş, ben de bu kalemle tanışmış oldum.
Tebrikler yeni paylaşımlarda buluşmak üzere, selam ve saygılarımla.
gulnagme
İnşallah artık daha birçok şiir ve nesirde karşılaşrız...
Sevgi ve selamlarımla...
gulnagme
Sadece biraz ara vermiş, dinlenmiştim.
Sizlerle kalemdaş olmak bana mutluluk verdi...
Sevgi ve selamlarımla...
"ben burdayım" diyen herkes için ben de burdayım:)
ne güzel konulara değinmişsiniz ve yazınız da benim bi nebze olsun içimi rahatlattı..zira ben de düşünüyordum,acaba bende de mi bi araz var..geçmişe mi saplanıp kaldım diye düşünüp duruyordum ..kiii...aslında özlüyoruz işte bu samimiyetleri..çok güzel anlatmışsınız gerçekten...
kaleminiz daim olsun,yüreğiniz de dert görmesin.
saygılar..
gulnagme
O konular hep yüreğimde olan ve geçmişle bugünü sorguladığım konulardı. Beğeniniz bana gurur verdi tabii ki.
Çok teşekkürler güzel yoruma.
Sevgiler, selamlar...
Tebrik ederim sebvgili yazarım. Güzel bir yazıydı ve olması gereken yerde. Sevgilerimle...
gulnagme
Sevgi ve selamlarımı bırakıyorum...
beğeni ile okuduğum bir yazıydı
güne gelmesine ve daha çok okura ulaşmasına sevindim arkadaşım
tekrar tebrikler, sevgiler
gulnagme
Güne gelmesine ayrıca tabii sevindim...
Yazı ve şiirlerde buluşmak üzere sevgiyle kal...
Selamlar...
bir bedava selamı günaydını merhabayı çok gören almayan değer vermeyen bir toplum haline gelmemizi üzüntü ile syrederken bahsettiğiniz konuların yokluğu ise vahim... hoşgeldiniz saygılarımla kutluyorum içten yazınızı..
gulnagme
Yorumunuzda da belirttiğiniz gibi, bedeli olmayan selamı alıp vermeyen bir toplum haline gelmişsek; zaten yazımda belirttiğim değerleri bulmak oldukça zor.
Çok değerliydi yorumunuz.
Teşekkür ediyor, sevgi ve selamlarımı bırakıyorum.
Ne güzel şey geçmişi düşünmek ve ne güzeldir geçmişten süzülüp gelenleri yad ederken, aynı zamanda geçmişten akıp gelenleri yudum yudum biriktirmek, paylaşmak.
Aile içinde leblebiyi paylaşmakla, ilerideki hayatın ilk harçlarının atılması unutulur mu? Eve gelen bir dolu tabağın yine dolu tabakla yollanmasını yaşayıp da o duyguyla yetişmek nelere bedel değil ki? Bunu yaşamayan kaç kişi vardır çocuklukta? Ve şimdiki çocuklardan bu dolu tabak paylaşımlarını yaşayan çocuk var mıdır? İşte bütün mesele burada. Şimdiki hayatta bırakalım normal günü, ramazanda bile paylaşım kalmamışken; çocuklar ne bilecekler bu duyguyu ki?
Yazarımız yazmış geçmişi, sorgulamış kazandırdıklarını ve kıyaslamış günümüzle...
Her bir cümlesine, her bir sözcüğüne nasıl katılmam ki? Hatta nasıl imza atmam tüm yazıya?
Gönülden tebrik ediyorum yazıyı ve yazıdaki düşünceleri...
Sevgi ve selamlarımla...
gulnagme
Bu güzel yorum yazıya değer kattı...
Nice paylaşımlara diyorum...
Sevgiler, selamlar...
Hoş geldiniz. Güzel paylaşımlarda buluşmak dileğiyle sevgiler...
gulnagme
Sevgi ve selamlarımla...
Güzel,anlamlı,imsanı geçmişe götüren bir yazı.Teknoloji ileledilçe insanlık geriliyırmuş,maneviyatın yerini bencillik,sevgisizlik,vurdumduymazlık alıyormuş.Şimdilerde bunu öğreniyor insanlar.Ne yazık ki gönül ve ruh fakiri olduklarını anlayamıyorlar,paraya,lükse boğulurken.Son derece sade,akıcı ve şirsel bir dil kullanmışsınız.
gulnagme
Saygılar...
Geçmişe özlem.........
Ben de özlem duyuyorum, geçmiş tatlara. Daha başkaydı sanki dayımın sesi. Daha çok gülerdik sanki, bir araya geldiğimizde akrabalarla. Ben herkesi çok severdim koşulsuzca, akraba, komşu, arkadaş, tanıdık kim varsa. Paylaşılırdı her türlü tasa ve her türlü mutluluk sorgusuzca. Komşuluğun hasını yaşadım çocukluğumda. Öylesine mutlu simalar var ki hafızamda, yaşadıkları her türlü acıya inat.
Sinsi bir rüzgar esiyor sürekli sanki etrafımda. Ne dayımın sesi aynı ne de komşuların ağırlama biçimi. En çok arkadaşlarıma güvenirdim bu hayatta. Sınırsızca paylaşılan ve yıllara yayılan anılar unutuluyor sanki. Bireysel gelişim modası var şimdi, bireysel gelişimlerine yatırım yapmaktan görüşmeye vakit kalmıyor. Ya da itiraf etmeliyim istek de yok. Herkes değişebilir ve gidebilir, ailem ve arkadaşlarım dışında derdim. Arkadaşlarım da direnemiyor, değişen zamana.
Çok kafa yordum bu konuda, çok da şiir yazdım. Değişmeyen tek şey değişim ve ben kabul ettim bu durumu. İlk zamanlar kızdım ve üzüldüm neden diye sorguladım. Sonra kabullendim ve onları anlamaya çalıştım. Yirmi senelik arkadaşlığa imza attık diye, sözleşme devam etmek zorunda değil ki. Tek taraflı fesh edilebilir tabi ki. Sözleşme fesh edildiğinde, anılarla ilgili demirbaşlar taşındı şiirlere. Saygı ile uğurladım sevgi ortaklarımı.
Eskiden aşklar da farklı yaşanırdı. Aşkların ne onuru kaldı ne de masumiyeti. Herkes kendi derdine düşmüş, benim evim, benim işim, benim rahatım. Bu kadar bencil bakarak dünyaya insanların birbirlerini anlaması da mümkün değil, sevmesi de.
Yazılarınızı çok beğeniyorum. Tıpkı yazdığınız gibi, beklentisizce paylaşımlar için ben de her zaman varım.
Saygılarımla.
hayal deniziii tarafından 9/17/2012 1:40:05 AM zamanında düzenlenmiştir.
gulnagme
Yazıma destek olarak yazdıklarınız için ayrıca teşekkür ediyorum. Okuduklarınızı genişçe yorumlamanız ve bunları anlaşılır bir yazıyla aktarmanızı takdir etmemek mümkün değil...
Sevgi ve selamlarımla...
gulnagme
İnşallah paylaşımlara yeniden başlıyorum...
Sevgiler, selamlar...
öncelikle hoşgeldin sevgili arkadaşım
hem de böyle eli kolu dolu gelmişsin
harika bir paylaşımdı
teşekkürler, tebrikler
sevgiler
gulnagme
İnşallah artık yeniden başlayacağım...
Sayfama her daim beklerim...
Teşekkür ediyorum...
Sevgimle kal...
gulnagme
Sevgiler.. :)
