Senden sonra sevemem herhalde. Yüreğimin bir kenarına bağlarım seni. Öylesine bağlarım yaşanmamış hayallerimi de… Senden sonra hep öylesine yaşarım. Ben sadece senin yüreğine bağlamışken sevgimi, nasıl bakarım kırık aynalardaki siluetime…

Senden sonra ne yaparım bilemiyorum ama çok utanırım herhalde yaşamaktan… Ne gülmeyi hak ederim, ne de ağlamayı. Gölge oyunu oynarım bedenimle. Belki de saklambaç mutlulukla… Ama sonuçta kaybeden yine ben olurum. Çok sürmez bu hayat oyunum/ takılır düşerim bir mezar çukuruna. Hiç değilse baharda toprak olurum, çiçeklerine… Hani olur ya, en çok senden ayrı kalmaktan korkarım. Ne olur sen hiç dinleme kimseyi. Unutma beni de…

Eğer, senden alırsa ansızın kader beni. Karşı çık olur mu? “onu çok seviyorum/ yapamam onsuz” de… Senden uzaklara götürürse beni bu dünya; ben bilirim, acının her türlüsünü ama sen hiç tatma yokluğumdaki çaresizliği. Hayata daha sımsıkı tutun. Bil ki, artık bir bedende yaşıyoruz. Hep öyle düşün. Yaşamayı iki kişilik bil, olur mu? Kalbine iyi bak… Onca acıya rağmen sevebiliyorsak birbirimizi; tutunabiliyorsak en uzaklardan. Bil ki, biz sevmeyi yaşamak bilmişiz… Ölüm vız gelir.
( en masum çocuk yüzlerinde ara sevgiyi/ yanılmazsın…)

“ yüreğinden atamadığın tüm hüzünleri bana gönder/ bende mutlulukları sana…”

…bazen yaşadığım için gülümsüyorum. Kendimi sen sanıp kuşların kanadına bağlarken özgürlüğümü, ne kadar da masum oluyorum. Sen olabilecek başka bedenler ararken daha da çok gülüyorum, kendime… İşte böyle gül yüzlüm ben bazen sensizliği yaşadığım için çok gülüyorum.

Senden bir ayrılık hüznü yansıyor, gölgene… Hicrime çarpıyor, en hazin güneş ışınları. Yanıyorum/ bir düşünce kuyusunda gözyaşlarımla avutuyorum, sensiz günlerimi. Ne zor ayrılığa manalar üretmek seven bir yürekte. Öylesine şarkılar misafirliğe geliyor. Her şey öylesineyken daha da zor… Biraz isyankârlık çöküyor kalbime, az da olsa küfürler çalıyor dil kapımı. Yine ufuklarda arayacağım seni. Tenimi uzak diyarlarda eskiteceğim, değil mi? Sahi biz şimdi aynı güneşin altında mı sevdik birbirimizi? Neden sadece ben yanıyorum bu aşkta. Ne olur üzerimden al bu ayrılığın yorganını, inan bir daha uykularda aramam bu sahte yaşamımı… Bırakırım tüm dünyevi ihtiyaçları, yeter ki kapımda gölgen renk olsun hayatıma. Bırakma beni, senden sonralara, bırakma…

…yüreğimde ne kadar varsan o kadar yaşarım sevgimi. Hayatta tek yapabildiğim seni sevmek/ seni yaşamak, başka bir şey gelmez elimden.

Senden sonralarını yaşayamam herhalde. Yok! Bu yürek hiç kaldırmaz sensiz yarınları. Sensizliği düşünmemden belli/ Olmaz/ yapamam. Ben sendeyken zaten “sensizlik” anlatılamaz…

—aldığım nefesle, verdiğim nefes arasında ki tek fark yine sensin…