Bu sabah da her sabah olduğu üzere 5,40 da uyandım her sabah yaptığım gibi tıraşımı oldum giyinip kuşandım besmeleyle birlikte kapıdan çıktım işe gitmek üzere. Yine Üç ihlas bir Elham la fatihayı ölmüşlerimin ,peygamberlerin. şehit ve evliyaların ruhlarına gönderdikten sonra otobüs durağına yürüdüm bekledim otobüs geldi gideceğim durağa kadar gittim durakta indim biraz yürüdüm iş yerime geldim akşam oluncaya kadar çalıştım sonra sabah geldiğim yoldan evime geri döndüm, eşim karşıladı her zamanki güler yüzüyle yorulmuştum oturdum eşimde karşıma oturdu nasıl olduğumu sordu iyi olduğumu söyledim bu defa ben sordum canım nasıl geçti günün diyerek , cevap! bildiğin gibi ev işleri alış verişe gittim geldim yemekti temizlikti gün geçti gitti hap aynı ya monotonluk işte başka ne olacak ki.

İşin aslına bakacak olursak ne yazık ki bu çağımızda özellikle büyük şehirlerde olamak üzere tüm dünyayı saran bir hastalık .
Günümüz insanının yaşam koşulları bu tarz bir yaşam özelliğini de beraberinde getiriyor. Büyük şehirde yaşamak oldukça meşşakatli ve zor.
Hayat pahalılığı bir taraftan nüfus yoğunluğu bir taraftan çevre kiliği, gürültü kirliliği bunların getirdiği sıkıntılardan dolayı insanlar maalesef kendi kabuklarına çekilmek zorunda kalmışlar birde eve kapanarak eskilerin aptal kutusu diye tabir ettiği TV eklenince ortaya sabit kalıplar içerisine oturtulmuş acayip bir yaşam tarzı çıkıyor ki bu tek düze yaşantıyı yani monotonluğu doğuruyor.
Eski komşuluklar hısım akrabalar da dahil olmak üzere sık sık bir araya gelip sohbet muhabbet ,hal hatır sormalar yardımlaşmalar, her şey eskide kalınca günümüze pek bir şey yansımayınca eskilerden , şimdi adı monoton yaşam denilen bir hastalık çıkıverdi. Peki çaresi var mı herkesi iyileştirecek kadar olmasa da bir takım insanı iyileştirecek bir çözüm var .Emekli olup kasabalara ,küçük yerlere yerleşmek insanlarla iç içe yaşamak değişik uğraşlar edinmek bu tek düze yaşantının tek ilacıymış gibi gözüküyor sanırım.


Kalın Sağlıcakla

Talip ACILIOĞLU 2012