Aşkı anlamaktın sen, hayata yansıyıp değil de çıplak bakmaktın. Hayata bakmaktın be Baharım, sensizlikte gördüğüm her hücre katilim oluyor, kör olmaktan farksız sensizlik. Sensiz olmaktan farksız ölüm, yaptığı her şeyde mi seni bulur insan anlamam ki. Ne yapsam ya, ne yaparsam yapayım seni buluyorum, bakamadığım güzel kahve gözlerini, tutamadım ellerini, en iyisi de hiç kimseyle aynı olmayan kalbini görüyorum. Bir kez bile dönüp bakmadığın ben, her şarkıda seni hatırlar, her hatırda da yaş akıtırım. Kalemim oldun zamanında en sevdiğim olduğun gibi, mürekkebimsin hâla sana yazabiliyorum bi tek, bir de hiç göremediğim kan bağımın katlettiği ablama. Sensin benim kaderim ama gel demiyorum farkındaysan çünkü sen gelirsen ben kendimi kaybederim, kalemimi kaybederim, eğer sen gelirsen ne olur biliyor musun? Geri gidersin, yine bırakıp gidersin, o yüzden gelme! Seninle birlikte geçirdiğim mutsuz günlerimin yerine, senin sevmeden geldiğini bildiğim nedeniyle, senin hasretinle solunan bi ömür boyu işkenceyi kendime yeğlerim çünkü bilirim; sevdiğin biri varsa gerçekten etrafındakiler hiç mi hiç gözüne giremiyor!