[H]iç/

[İ]ç/

[Ç]ekiş(Ç)



Kararan günün içinden yazıyor adam ...

Adam; zihnindeki döngünün dönencesinde eriyen buzul kütlesi gibi isyanda yaşamın katı kuralsız kuralılığına. Sosyete düşkünlüğü, politaka haberleri, siya(H)set içinde ki bunalım panoromaları, entellektüel varsayımlarla gününü en etmeye çalışan ritüel insaların içinde döngüsündeki bunalımda bir bir kaybediyor eriyen yanlarını.

-Buz su olduğu zaman hacimce küçülür diyor aristokrat bir ferman.

-Adam; kabının hacminde yaşar diyor her insan .

Evet Kabının hacminde hacimsizliğini yaşıyor adam. Sığmıyor kendi içine, içinde biriktirdiklerine...



Sararan gecenin içinden yazıyor kadın...

Kadın; bohem hayatının verdiği kadınlığını kullanıyor. Ve diyor ki her insan hacminden taşmalıdır döngüsüne ve yitirmelidir geçmişin izlerini ve gelecek avuntusu içinde kıvrılmanın dört köşeliğini.

-Hiçliğe düşersin hacimsizliğin içinde diyor tezini yeni bitirmiş hipokrat bir yemin.

-Kadın iç çekiştir diyor her bitiş insan için

Ve orada bitiyor tüm döngü.
Kalemini bırakıyor adam aydınlanan gecede...
Kalemini bırakıyor kadın yamalanan bir gündüzde...
Sonra bükülüyor parmaktan bütün söze gelenler...
Düşüyor kalem
Yırtılıyor kağıt
ve diyor ki yazar;
Bu bir
........
.....
...
..
.
çekiçle biten iç çekişin bir hiçliği...