...

Havuzun içinde kalıyor her sessiz çığlık, durmadan zamana açıyor beyaz düşlerini.

Hayat içine çekiyor beni çocukluğumu bir yana bırakıp büyüyorum birden.

Ne zaman yürüyüşe çıksam kendimle, sokaklarda, caddelerde gezen, yürüyen insanlara bakıyorum. Çocukların neşesini seviyorum onların bu dünyanın kayboluşu içinde ne kadar mutlu olduklarını duyumsayıp ve içimden diyorum ki hiç görmeyin bu karmaşayı hatta hiç büyümeyin hep mutlu kalırsınız belki diyorum. Oysa bir gün gerçekle yüz yüze geleceklerini bile bile düşünüyorum bunu…

Birden kulağıma bir dost sesi çalınıyor o neşeli sesinden şövalyesiyle oynadığı oyunu ve şarkısını dinliyorum “hadi baba gene yap baba” melodinin tılsımında mutlu oluyorum hatta gözümde canlandırıyorum bu hoş oyunu.
Bende oğluma yaptığım uyuma danslarını anımsıyorum birden ne çabuk geçmiş yıllar.
Rüzgârlar esiyor ıssız bedenimde…

Birkaç umut alıyorum ceplerime yine çıkıyorum sokaklara, şiirler dolduruyorum yanaklarımın kırmızısına yeniden koşuyorum deniz bilinmezi bir limana düşüyorum, her gece âşık oluyorum.

Gülümsüyorum, hayal ülkesine gidiyorum alıp yanıma en sevdiklerimi.
Bir deniz kasabasında ki küçücük evimizin bahçesine sevgi çiçekleri ekiyorum, düşler suluyorum. Gece rüyalarıma geliyor sevdiğim adam bak sana eylül getirdim diyorum elimde sarı sarı yapraklarla, onu sevdiğimi söylüyorum gülüyor her zaman ki gibi…
Gülüşlerini toplayıp, yaralı yerlerime sürüyorum iyileşiyorlar.
Eteklerini savuran küçük kızlar gibi düşüyorum zamana…

Saçlarını okşuyorum, gözlerinden öpüyorum. Saklı yanımın adını saklıyorum göğsüme nakışlar işliyorum adına ve hiç utanmıyorum. İmge serpiyorum saçlarına yıldız kırıklarından, ayla siliyorum yüzünü düşümde uyutuyorum bulutlar oluyor yatağı rüzgârlar söylüyor ninnisini kızımın. Bu rüyayı çok seviyorum.

Ne zaman ki nilüfer olduğumu hatırladığımda, sularıma uyanıyorum sessiz döküyorum yaşlarımı kimse duymasın, anlamasın diye. Zaten kimse bilemez, gözlerim ezelden güleç doğmuş istesem de silemiyorum gözbebeklerimde ki pırıltıyı.

Oyunlarım oluyor yazılar, şiirler içine gizliyorum sözlerin en güzellerini. Sonra giyinip hayatın bana yüklediği senaryoyu çıkıyorum sokaklara. Ne tuhaf şu insanoğlu diyorum.

En çok geceleri seviyorum kendimle bütünleşip başka benlerimi keşfediyorum bir sürü adacık oluyorum.
Kimisine gemiler uğruyor kimisini hiç kimse bilmiyor. Oyuna devam ediyorum ellerimi seviyorum yazabildiği için, yüzüme dokunup şiir asıyorum gözlerime, içimde ne varsa alıyorum koynuma yatıyorum. Rüyalarda geliyor sevdiklerim nedense uyumayı bu yüzden seviyorum.

Sonra havuzlarıma geri dönüyorum nilüferler büyütüyorum gizlice umutlarımla…

Sonra şiirler yazıyorum kendime…





Nilüferlerde AĞLAR…

Sensizliği topladım yıldızlardan
Mum kokulu kadınlığım üşüdü
Nilüferler sessiz ağladı... Geceye

Çalınan düşlerim süzüldü hüzünle
Yağmur bakışlı yüzüme
Nilüferler sessiz ağladı... Güzle

Şiirler üşüştü başıma
Yaşanmışlığın izleri mısralarda
Nilüferler sessiz ağladı... Irmağına

Ne varsa sevdanın göllerinde
Derinden sarsıldı bu gece
Nilüferler sessiz ağladı... Dizelere

Hasretin kıyısında bir kent
Işıkları sönmüşçesine sustu
Nilüferler sessiz ağladı... Bilinmeze

Yine zamana yenik düşen aşk
Irmağına gömüldü yavaşça
İlk defa sesle ağladı Nilüferler... Şiirlere...


Nilüferler de Ağlar Sularının İçinde, Kimse Bilmez Karışıp Gider Göz Yaşları
O Bir Su Çiçeğidir Çünkü Kimse Anlayamaz Ağladığını...



Neslihan Yazıcılar