Dağın eteklerine kurulu yerleşim yerinde, her sabah yorgunluktan bitap düşmüş vücudunuzu dinlendirmek için kaç kişi deniz manzaralı balkonunda, çiçeklerin içindeki sandalyesinde, kulağını kuş cıvıltılarıyla doldurmak istemez ki…

Bunu sanki hak etmiyormuş gibi deprem misali sarsıntılarla irkilip yerinden olan, ya da inşaat sesleriyle uyanan insanlar güne dinç başlayamayan insanlar bile var.

Kimse bir şey demiyor belki de diyemiyordu. Belediye bunu halleder umuduyla yazın başlangıcından bu yana aylardır bitsin diye bekleyenler bile vardı. Hani işlerini sessiz yapsalar gene iyi, ama nedense o kepçe senin bu kepçe benim, koca koca taşları kamyonlara büyük bir yankıyla döküveriyorlardı ki halen de devam etmekte. Nedense bir türlü bitmiyor. Bir tek işçiler değil, artık evlerinde oturan sakinler bile sessizlik arayışına girmişler. Bulamadıkları içindir belki de, herkesin yüzünde ayrı bir yorgunluk havası var.

Yan yana dört ya da beş arabanın zar zor sığdığı araziye uzunca bir tır yerleşmiş, kepçelerin ‘kaya’ları doldurmasını bekliyordu. Kocaman kayalara taş demek yanlış olurdu doğrusu.

Artık zamanla mahalle sakinleri hem inşaata, hem de yıkıp dökme işlemine alışmış olmalılar. Öyle ki dümdüz gördüğünüz yol, bir sonraki güne delik deşik olabiliyor. Ne zaman biteceği ise halen soru işareti…


GİZEM ONAR