Gözlem yaparak kahramanımız hayat tecrübesini artırıyor.
Serinize baştan başladım, inşallah son bölüme kadar okurum.
Tebrikler, devamını okuyayım, saygılar.

Nerelerden nerelere geldik dovlet ve insan olarak dedim ...

dudağımda bir gülümsemeyle ve o eteğin altındakini dehşetle merak ederek diğer yazınıza geçiyorum:)

Okumak keyifli insanın insandan öğreneceği çok şey var ve iyi ki buralardasınız bizlerle yazınızı paylaşıp güzel eserler okuttuğunuz için sürükleyici, selam ve saygıyla...

80 lerde ne çok insanın canı yandı hocam, Allah o günleri bir daha yaşatmasın kimselere... on dört yaşlarında çocuk sayılırdık, şehrin bir tarafında .... cısınız, diğer tarafında ....sunuz siz, burada işiniz yok, bir daha görürsek kemiklerinizi kırarız derlerdi abiler bize....O zaman anladık ki her ikisi de bizlere zararlı durumlardı. Hep dışlanmamıza vesile oluyor, bazen de sebepsiz yere dayak yitorduk gençlerden...Meşhur "kemik kıran" komiserimiz vardı Antakya'da... Sinema salonlarını basar, saç, bıyık, pantolon, kolye vs. kontrolü yapar on-on beş kişiyi sinemadan döve döve çıkarır, bazen de nezarete atardı. Üç arkadaş yolda giderken bir gün bizi durdurup güzel bir copladıktan sonra onu hiç unutabilir miydik ki... Geceyarılarına kadar süren kurşun ve patlama sesleri duyulurdu... Yağ, ekmek, şeker, benzin kuyruklarında sabahladığımızı hiç unutamam... Komşumuz rahmetli İsmail Abi, saat başı "Bu evde silâh var!" demek için bir kurşun sıkardı havaya... Sopaların ucuna geçirilmiş uzun çivileri ve sallanan zincirleri ve nançukaları da o zaman görmüştük ilk olarak... Sonra elimize tutuşturulan silâhlarla şehrin çevre semtlerinde sabahlara kadar gelecek saldırıları önlemek için nöbet tuttururlardı bizlere...Zıt fraksiyonların savaş hazırlıkları, kör bir kurşunla vurulan geçlerin feryatları, bombalanan dükkanlar, iş yerleri... Parsellenen mahalleler, semtler... Evlere yapılan asker ve polis baskınları... Nobel ve dünya klasiklerine kadar varan kitap katliamları... Okuyan, düşünen beyinlere yönelmiş her türlü tehdit ve katliamlar... Rahmetli ağabeyimin bir köye kaçırılıp çuvallar içerisinde toprağa diri diri gömülen yüzlerce kitabı...

O günleri yaşatmasın Rabbim kimselere sayın hocam...

Nerelere vardık bir anda...

Kutlarım güzel yazınızı

Saygılarımla...

Devamını merakla okuyacağım, her bölüm farklı bır konu açılımına gidecek gibi...

Kutlarım
Saygı ve selamlarımla

Bence de artık her gün yazında bende meraktan çatlamayayım lütfen:)

Dua ediyorum işleriniz kolaylansın da bol bol yazın ,
yorum yazmasamda mutlaka okuyorum, saygılarımla selamlar...

O yıllarda hepimizin umutları,geleceği,yok edilmişti..hayal bile kuramıyordu insan..sevinmemiz gereken anlarda bile hep mutsuzluklar yaşadık..öyle çocukları okula göndermek,hele yatılı okula hiç de kolay değildi..bu gün bile o günleri anlatırken..yüreğimiz acıyla dolar..Ben mermilerin havada uçuştuğu bir olayın içinde bulmuştum kendimi ara sokakların birinde...peynircinin evine kaçanın nasıl yakalandığı,nasıl yere yatırılıp kelepçelendiği,o simsiyah iri gözlerindeki,umutsuzluk,çaresizlik ve korku
bu gün bile hiç silinmeden hafızamda kayıtlı kaldı..diğeri de dispansere doğru kaçmıştı..ona ne oldu bilmiyorum..zor yıllardı hem de çok...devamını bekliyorum...

Zor bir dönece geldik hep birlikte. Çocuktum o yıllarda. İnsanların birbirinden korktuğu yıllardı o yıllar. Çocuk olsam da hafızamda güzel anıları yok. Annem ağabeyimin nüfus cüzdanını fark etmeden çamaşır makinasına atıp yıkamış, yazıları silinmiş... Gece eve arama yapmaya gelen askerler, ağabeyimi yazıları silik bu nüfus cüzdanı yüzünden alıp götürmek istemişti. Babam ve annem 17 yaşındaki ağabeyimin karakola götürülmesine rıza göstermemiş, zavallı anneciğim o kadar göz yaşı dökmüştü ki... Babam ve ağabeyim karakolda sabaha kadar bekletilmişti...

Ülkede kötü şeylerin olduğunun farkındaydık. Mahallemizin adı gazetelerde geçiyor, mahalle meydanına bombalı pankartlar asılıyordu. İndirilirken kolu kopan, gözü kör olan polislerden bahsediyordu gazeteler... Geceleri sürekli aramaya gelen askerler tarafından evimizin her köşesi aranıyordu. 15 yaşında ablam okulda "dağıtacaksın bunları" emriyle zorla eline tutuşturulan afişleri okul formasının içine saklayıp ağlayarak geliyordu eve... Bir süre ablam da ağabeyimde okula gidemedi. Aynı mahallenin gençleri, biri birini öldüresiye dövüyordu. Tüm bunlar korkunçtu doğrusu. İnsanlar ikiye bölünmüştü.

Sizinde dediğiniz gibi o yılların hala doğru dürüst bir analizi yapılamadı. Hatırlayınca bile irkiliyor insan. Toplumsal düzen içinde ciddi darbe ve yaralar alındı. Bu dönemlere rastlar insanların "güven" denen duyguyu terk edişi diye düşünüyorum hep.

Çocukluğumun gölgesinde kalarak nerelere gittim değil mi? Bir anda neler geliyor insanın aklına.

Öte yandan heyecanla bekliyorum neler olacak bakalım. Kuş kanadında özgürlük mü aşk? Yoksa ruhu özgür kılan bir esaret mi?

Tebrik ederim.

o dönemleri ben yaşamadım ama bizden büyüklerden çok dinledim. Bana masal gibi gelirdi anlatılanlar. Çocukluğumun hatıralarında siilik de olsa Deniz Gezmiş, Mahir Çayan' la ilgili anlatılanlar gezinir durur. Ve sırf bu yüzden çoğu genç okuma hakkını yitirdi. Ülke beş bin küsur evladını yitirdi bir hiç uğruna. Tebrik ederim hocam devamını bekliyorum.

ikinci ve üçüncü bölümü aynı anda okudum

merakla devamını bekliyor olacağım hocam

paylaşıma teşekkürler

saygı ve hürmetler

Babasında hiç böyle bir ruh ve yüz hali görmemişti. Kendini net ifade eden bir adamdı aslında. Sevinçli anlarında kahkahalarla güler, şakalaşırdı. Hüzünlü anlarında sırtüstü yatar ve sadece tavanı izlerdi. Hatta bu yönüyle çocuk da babasına benzemişti sanki.
Babayla içten içe bir gurur duyma seziyorum satırlarda. Herkes sever babasını da sanki bu çocuk ayrıca hayran da babasının kişiliğine. Akrabalık ilişkilerinde, sırf anne baba olduğu için değil de, onu kişiliği ve hayata karşı duruş biçiminden dolayı saygı ile karışık bir sevgi duyabiliyorsak çok şanslıyızdır diye düşünüyorum. Yazının başında bunu hissettim ve hüzünlü anlarda tavanı izleme konusunda ki benzerlik de gülümsetti beni.

Delikanlı, üniversite sınavlarında başarılı olmuş, baba çok sevinmiş ve yerleşmiş sevinç dudaklarına. Fakat evden uzakta yatılı okuyacak olması zaten her aile için zor bir durumdur, bir de günün koşulları eklenince babanın yüreğine oturmuş anlatılması zor bir hüzün. Anne belki de ağlar, dertleşir içinden çıkarıp paylaşır hüznünü. Baba olmak ne zor bir durumdur ki, aile adına dik durmak zorundadır.
Delikanlının ailenin taşıdığı endişeyi azaltabilmek adına, ben karışmam hiç bir şeye demesi ise en acısı olmuş. Baba duygularını saklamaya, oğlunun mutluluğuna gölge düşürmemeye çalışırken, çocuğun bir de babanın yükünü hafifletmek için telkin edici rol üstlenmesi inanılmaz dokunaklı bence. Erkenden olgunlaşmak, çılgınlık haklarından istifa etmek, ailenin huzuru için sorumluluk almak hiç de kolay değildir o yaşlarda.

Babası güldü. Çocuk anladı ki, bu gülüşte çok şey var.
Babası da delikanlı olmuştu ve içinde bulunulan karmaşada herşeyin dışında kalabilmek çok zordu. Babası güldü çünkü, oğlu için çetin bir sınav başlıyordu. Elbette çok düşünmüştü bu sınava oğlunu gönderip göndermemekte. Ya dizinin dibinde yetişecekti oğlu daha güvenli bir biçimde, ya da bu zorlu süreci aşıp, güçlü bir birey olma yolunda ilerleyecekti. Belli ki güçlü bir karakterdi baba ve oğlunun bireyselliğine de saygısı vardı, çok şanslıydı delikanlı bence. Kaçmak çözüm olmaz çoğunlukla, mücadeleyi göz alanlar ancak kendini gerçekleştirebilir.

Evet bu kadar çetin bir dönemden geçerken delikanlı, belki de ilk aşkın renkleriyle kafası hemen dağıldı. Hangisi daha çok yoracaktı bilmiyorum, zorlaştırılmış bir öğrencilik mi yoksa aşkın kapısında hüzün harfleriyle tanışmak mı. İkisi de zor olacak belki ama ikisi de gelişimine delikanlının sonsuz faydalar sağlayacaktır.

Zorlu süreçlerden geçen kişiler, son derece güçlü karakterler geliştirir. Kitapların en inanılmaz karakterleri, hayatın içinde çok fazla sıkıntı çekip bunu olumluya çevirebilmiş olanlarıdır. En zengin ve şanslı insanlar da onlardır bence.

Yazının devamını bekleyeceğim. Saygılarımla.

Hayatın içinden yaşanmışlıkları anlatırken yatıla okula giderken ki duygularım ve okuldaki son yılımızın siyaset yüzünden çektiğimiz sıkıntılar, okul bitince doğu Tunceli' nin en ücra köyüne atamamın yapılması teröre orada ki zor günlerime kadar uzandım...gencin ve ailesinin duygularını o kadar iyi anladım ki haklılar...

okurken anılara yolculuk yaptıran akıcı dizelerinizi kutluyorum saygılarımla.

En anlam veremediğim ayrımcılıklardan biri, insanların hayallerine böyle engel olmuş zamanında. Çevremden de bir iki aynı tip örneği duymuşluğum var. Yaşım itibariyle o günleri bilmiyorum; ancak güzel yıllar olmadığı kesin.

Geçen öyküde zarfı merak ederken, bu sefer kızı merak ediyorum. Bakalım neler olacak.

Yazmaya devam.

Saygılar...

:))

annem aklıma geldi..70lerdeki 80lerdeki sol-sağ davasından,darbelerden öyle korkmuş olmalı ki,üniversiteye başladığımda bana telefonda hergün aynı şeyi öğütlüyordu:
amman ha kızım,sakın öyle siyasi şeylere,yok şuculara buculara karışma:))

canım annem benim,ben okulu bitirene kadar da hep korktu..öyküdeki baba da kendine göre öye haklı ki.ama işte sırf bu yüzden de korkaklık gösterip aman bana dokunmayan yılan bin yaşasın demeli mi?cıx ..sanmam..ve umarım kahramanımız sırf bu yüzden ve de tabii sondaki hanfendi yüzünden vazgeçmez ideallerinden..

arkası yarın gibi oldu.artık dizileri bile bu kadar merak etmiyorum suskun yazar..beklemekteyim:)

Umarım o kız iyi bir nasihatçi olur.

Yoksa delikanlının aklını başından alıp okumasına engel olabilir..
Koyduğunuz resimle özleştirecek olursam kızın gelişini, bir sevda çölüne düşecek gibi delikanlı.

Merakta bıraktınız hocam ..Devamını bekliyorum..