içinizde ki o yalnızlığı çok iyi bilirim. başta baba özlemi ve olupta anneden uzakta olanın gurbetinin özlemi üzüntü verir insana bazen düşünürüm 8 yaşımda gurbete çıktığım da annemle babamla kahvaltım nasıl olurdu ?...hayalinde bile olmayan bir şeyi canlandırmak güç...

hepsinin yeri yürekler de ayrı onun için derim ki an bile bir gün o kadar değerli olacak ki yaşayın varken annenizi babanızı halini hatırını sorun...çocuklarım çok şanslı hem babaanne hem dede sevgisini fazlasıyla aldılar memnun olmadıklarında derim bide beni düşünün... hiç olmasa idik hayatınız ne olurdu?...

sözler tıkanır bazen düğüm olur yakar genzinizi içinizden çıkmayan derin yaralar oluşturur.hayatımıza şekil veren insanların desteği ve yaklaşımı ile çoğu yaralarımızı sağarız..teslimiyet ölümü ayrılığı kabul ederiz ki inancımız gereği..yoksa dayanılmaz...

çok güzel duygu yüklü hissettiren bir yazıydı...Allah kimseyi vaktinden evvel anasız babasız ve evlat acısı göstermesin...sevgi saygılarımla..

Ana... Bambaşka... Ben de gurbetteyim, sizde olduğu gibi annemi hatırlatır her şey bana. Eskiden anneler daha kanaatkârdiler ve daha sabırlı... Ben de bir anneyim ama düşünüyorum da... Ben hiç soba yakmadım, misafirler geldiğinde hem onlarla muhabbet edip hem de elde yıkamaya çalışmadım bulaşıkları, at makineye yıkansın:) Koşullar daha ağır olmasına rağmen "uff" dediğini duymadım. Her şeye yetişirdi anam atom karınca gibi... Teknoloji biraz tembelleştirdi sanırım bizi:)

Her neyse efendim, yazınızı okuyunca öyle çok yere gittim ki...

Çok güzeldi, tebriklerimle...