Umuda yolculuktu çoluk çocuk
Ne hayalleri vardı ne düşler umuda yolculuğa başlarken. Nereden gelmiş nereye gideceklerdi,
Yeni bir hayattı güneşli güzel günler. Geldikleri yerler dikenli çorak topraktı ölüm kokan
Oysa onlar yaşamak istiyorlardı özgürce yaşamak çoluk çocuk mutlu olmaktı sevmek, sevilmek di
Belki gidecekleri yer öyle bir yerdi. Güneş doğacaktı sıcacık sevgi dolu günlere
Bahar olacaktı yaz hayatları buydu istedikleri.
Hiç düşünmeden çıktılar yola nerden nasıl gelebildilerse deniz bekliyordu onları sakindi dalgasız. Ah deniz içinden neler geçirdin ki gülümsüyordun gelenlere kucak açmıştın gelin diye ama şeytanın işi yok o da vardı onlarla haydi binin diyordu binin korkmadan.
Bir kısmı bindi itiş kakış motor küçüktü motor çaresizdi nasıl taşırdı onca insan’ı .
İnsan tacirimiydi onca insanı bu küçük motora dolduran.
Taşır mı diye hiç düşünmeden, bir kısmı kalmıştı geri bekleyecekler di gidenleri sonra onlarda binip gidecekler di deniz aşırı ülkelere
Yolculuk umut yoluydu ama uzun sürmedi deniz kızgın mıydı yoksa şeytanın işimiydi
Ne olduğunu anlamadan vurdu kayalara motorun dibi işte o anda her şey sanki rüya gibi
Kopan fırtınaydı sanki. Onca insan döküldü denize kimi kamarada kapalı kaldı kimi dalgalarla mücadele etti
Allah mı dediler yoksa anamı onca insan boyladı denizin dibini
Kenardan bakanlar çaresiz uzaktan seyretti olanları içlerine düşen ateşle
Hepsinin yakınıydı kiminin anası kiminin bacısı çocuğu karısı gözlerinin önünde kayboldular denizde
Umuda yolculuk bitiverdi son nefeste öyle zordu ki dışarıda bekleyenlere
Kurtulan olsa da çoğu gitti verdi son nefesini denize
Umuda yolculukta son buldu böyle işte
Ayşe Karan