BENİM ADIM YALNIZLIK OLMASIN

• 7 Eylül 2012 Cuma 10:17:35

BENİM ADIM YALNIZLIK OLMASIN
Kutu kutu pense elmamı yense arkadaşım yalnızlık arkasını dönse...

yoruldum artık içimi döven beni kurutan yalnızlıktan bir halı olsa da binsem uçsam anılara çocukluğuma, orada dinlensem gülsem.

Bilyelerin arasında unutsam kendimi, korkularımı kararsızlıklarımı öldürsem atsam en derin kuyulara.
Keşke hep çocuk kalsaydım yine büyüklerin sohbetlerini dinlerken uyuya kalsaydım sabah sıcak ekmeğin kokusunda gülüşseydim kardeşlerimle.1

Ah zaman öylesine hızlı değişti ki kardeşlikte aldı nasibini bu değişimden yabancılar değil yabancı olan kardeşlerimizmiş bizi kanatan.

Üzerimize örttüğümüz yorganlarımız bile bizimle dövüşüyor iki tarafta çuvallaşıyor alıyor nasibini geceden.

Ninelerimizin büyüklerimizin yorgan dikişleri geliyor gözümün önüne iğne bir köşeden girer bir köşeden çıkardı o yorgan başkaydı o gecelerde demlenen çaylar ve sohbetlerde başkaydı.

Şimdi gözümü kapatmak ve orada açmak isterdim.
Kovmak isterdim sonu gelmez korkuları acabaları..!insan bakışları da özlermiş meğer ama çiğ ve derin bakışları, şimdimi oltaya hiç gelmeyecek bir balık misali her şey eski bir hikaye.

Yüreğim bir ağaçsa eğer her dalı çaputla bağlanmış okunmuş üflenmiş bir türlü gülmüyor
ama içten gülümsüyor yaşamda yaşamaya.!
Eskiden parlak zincirler ve ucuna takılan kare mavi nazarlıklar vardı çocukluğumun verdiği bir mutluluktu.
Şimdi hep iç hesaplaşma var ruhumda alacaklar verecekler ve yapacaklar kuyruk olmuş korkuysa aralara serpilmiş, şüpheyse geceye ve gündüze dağılmış kıs kıs gülüyor.
Okuldan firar ettiğim günler geliyor gözümün önüne sahillere koşardık dik kayalıklara dalgaları beklerdik ve ıslanmaktı en büyük mutluluk.
Şimdiyse beklentisiz sabahlar huzurun kucağında sallanmak ya da sevdiklerinin mutluluğu beni huzurlu kılan.

Tenefüs adı bile güzel anılar omuzdan düşmez bir çanta yaşıyorsan eğer hep özlüyorsun okul yıllarını açılıp kapanan renkli bardakları, neler düşünürdün kim bilir o aralarda, kanımı nasıl kanatabilirim kan kardeş olalıyım en sevdiğim arkadaşımla, neyse acaba kıl kardeş mi olsak hem acıda yok içinde.

Dostluk batan bir gemi olmuş okyanusta , sensin kendini anlayan seven ve düşünen, her şey bir yere kadar bu denizde ufacık şeylerde çöküyor bu gemi ve saf değiştiriyor dostun.

Gülmeler sahte hüzünler yalan aşklar kısa sensin gerçek olan, yol çiz kendine,topuklu giyip de kırma dizlerini ayakların alçakları sevsin ki bir hamle çıkarsın seni yukarılara..

yalnızlık güzel çiçek hadi tut ellerimi...uzaklara götür geçmişe kutu kutu pense oynadığım zamanlara..hadi götür beni.!

Hatice Nilüfer Dirilen