Küçük yaşlarda Necip Fazıl’ın Kaldırımlar Şiiri ile tanıştım. Babamın her fırsatta zikrettiği bu şiir bende farklı bir yörüngeye kayışın ilk sesleri oluyordu. ’Kaldırımlar Yolcusu’ sandığım bu adamın Necip Fazıl olduğunu öğrenmem biraz zaman aldı. Kütüphanenin üst rafında gözüme ilişen bir kitap bana o günden itibaren hiç bitmeyecek olan bir aşkın kapılarını araladı. Kitabın ismi Çile idi. Sıra Kaldırımlar Şiiri’ni okumaya geldiğinde ise içime garip bir şaşkınlık oturdu. Evet, Kaldırımlar Yolcusu Necip Fazıl’dı. Allah’ım işte bulmuştum O’nu. Bu güzide şiirini sahibi olan o nadide şairi bir daha asla bırakmadım, şiirleriyle ve fikirleriyle büyüdüm. Şiiri bu yolla tanıdım ve sevdim.

Bir davam olmadı hiç, milleti zor anda pek görmedim, kendi yağımda kavrularak yazdım ben. Kendi dertlerim, kendi sıkıntılarım, kendi sevinç ve özlemlerim vardı sadece. Şiirdeki gayesi aynı zamanda anlatmak olan bir şahsiyeti örnek almışsanız lakin; sürekli onun yolunda ilerlemeli, onun gayesi ile renklenmeli meramınız. Ancak ben buna muvaffak olamadığım kanısındayım şu ana kadar. Boş yere yazmak kaygısına kapılmanın nasıl bir his verdiğini iyi bilmekte, acısını ta kalbimde hissetmekteyim. Şiirlerim çoğaldıkça ürküyorum, ürktükçe hırslanıyor ve yazıyorum. Bir kısır döngünün tam da merkezindeyim, kurtulmayı diliyorum...

Tek meşguliyetleri sanal alemde birtakım meşgaleler ile zaman geçirmek olan zavallıların gözlerine soktuğum şiirlerim, eleştirilerim, sözlerim oldu. Elime geçen neydi biliyor musunuz? Sitelerin onlara verdiği yetkilerle uzaklaştırılmak, engellenmek. Ne kadar gülünç. İnsanlar böyledir; birkaç söz ağır gelir ve sindiremezler kimi zaman, kimi zaman da iki çift sille ile kendilerine gelirler ne olduğunu anlamadan. Şiirleri tanıtmak hususunda tek ihtiyacım olan biraz ün, sanal alemde ünlüler çok değerliler. Amacıma ulaştıktan sonra ünümü yitirsem de olur, ünlü yaşamak olsa derdim bu yazıyı yazmak yerine ajanslardan, reklam firmalarından yanıt bekliyor olurdum. Gayesi bir olan bir adamın dileğidir bu. Vesselam...